Biblia mówi, że w Joppie żyła „...pewna uczennica imieniem Tabita, co znaczy Gazela. Czyniła ona dużo dobrego i dawała hojne jałmużny”. Dz 9,36 BT, dlatego kojarzymy ją z miłością i troską o drugiego człowieka, z wyświadczanym dobrem i uczynkami miłosierdzia. Biblia mówi, że po jej śmierci, gdy Piotr przyszedł do Jafy, „Otoczyły go wszystkie wdowy i pokazywały mu ze łzami w oczach chitony i płaszcze, które zrobiła im Gazela za swego życia”. Dz 9,39 BT.

Tabita pracowała nie słowem, ale czynem, więc „życie jej wypełnione było dobrymi i miłosiernymi uczynkami, jakich dokonywała”. Dz 9,36 BW. Szczególnie zajmowała się grupą wdów, dla których nie tylko szyła odzież, ale z pewnością wspierała dobrym słowem czy radą, ponieważ wiedziała, kto potrzebował wygodnej odzieży, a kto współczucia, więc służyła jednym i drugim.

Jako uczennica, a więc naśladowczyni Jezusa, kierowała się zasadą miłości: „Taka bowiem jest wola Boża, którą objawiono nam od początku, abyśmy się wzajemnie miłowali”. 1 J 3,11 BT. Miłowała więc szczególnie tych najbardziej dotkniętych przez życie. Dlatego jej śmierć przygnębiła wielu. Biblia mówi: „Lidda leżała blisko Jafy; gdy więc uczniowie dowiedzieli się, że jest tam Piotr, wysłali do niego dwóch posłańców z prośbą: Przyjdź do nas bez zwłoki!”. Dz 9,38 BT.

Gdy Tabita zmarła, zbór w Joppie był świadomy poniesionej straty. Nic dziwnego, że wierzący pogrążyli się w żałobie i opłakiwali ją, roniąc serdeczne łzy żalu nad jej martwym ciałem. Tabita była wspaniałą chrześcijanką, która postępowała według zasady: „jak ciało bez ducha jest martwe, tak też jest martwa wiara bez uczynków...”. Jk 2,26 BT. Apostoł Jakub zobrazował tę zasadę następująco: „Jaki z tego pożytek, bracia moi, skoro ktoś będzie utrzymywał, że wierzy, a nie będzie spełniał uczynków?... Jeśli na przykład brat lub siostra nie mają odzienia lub brak im codziennego chleba, a ktoś z was powie im: Idźcie w pokoju, ogrzejcie się i najedzcie do syta! - a nie dacie im tego, czego koniecznie potrzebują dla ciała – to na co się to przyda?”. Jk 2,14-16 BT.

Tabita swoim postępowaniem zaświadczyła, że właściwie rozumiała słowa: „Jeśli... wypełniacie zgodnie z Pismem królewskie przykazanie: Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego, dobrze czynicie”. Jk 2,8 BW i że jeśli ktoś „...umie dobrze czynić, a nie czyni, grzeszy”. Jk 4,17 BT. Zapewne jako osoba pobożna wiedziała, że „Religijność czysta i bez skazy wobec Boga i Ojca wyraża się w opiece nad sierotami i wdowami w ich utrapieniach i w zachowaniu siebie samego nieskalanym od wpływów świata”. Jk 1,27 BT.

Tabita była tak cenna dla zboru, iż przez moc Bożą została wzbudzona z martwych, aby nadal służyć swymi umiejętnościami i energią, będąc błogosławieństwem dla bliźnich. Biblia mówi: „Po usunięciu wszystkich, Piotr upadł na kolana i modlił się. Potem zwrócił się do ciała i rzekł: Tabito, wstań! A ona otwarła oczy i zobaczywszy Piotra, usiadła. Piotr podał jej rękę i podniósł ją. Zawołał świętych i wdowy i ujrzeli ją żywą”. Dz 9,40-41 BT.

Historia miłosiernej Tabity ma jeszcze jedno wspaniałe zakończenie. Biblia mówi: „Wieść o tym (o jej wskrzeszeniu) rozeszła się po całej Jafie i wielu uwierzyło w Pana”. Dz 9,42 BT.

Sprawa Boża potrzebuje takich kobiet, jak Tabita, ponieważ są to niezłomne i bogobojne pracownice, które nie ustaną w obliczu przeciwności. Życie Tabity było wspaniałym potwierdzeniem słów Jezusa: „Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli miłość wzajemną mieć będziecie”. J 13,35 BW.

Wszyscy, którzy pracują dla Boga, powinni mieć połączone zalety Tabity, Marty i Marii – gotowość do służby i szczerą miłość do prawdy. „Bądźcie więc wykonawcami słowa, a nie tylko słuchaczami… kto wpatruje się w doskonałe prawo wolności i trwa w nim, nie jest słuchaczem, który zapomina, lecz wykonawcą dzieła, ten będzie błogosławiony w swoim działaniu”. Jk 1,22.25 UBG.

Z pewnością więcej kobiet powinno się zaangażować w dzieło służenia cierpiącej ludzkości, podnoszenia na duchu i uczenia ludzi, jak mają wierzyć w Jezusa Chrystusa, naszego Zbawiciela. Wiele kobiet lubi mówić. Dlaczego nie miałyby przekazywać słów Chrystusa ginącym duszom? Jak Samarytanka, pierwsza ewangelistka w Sychar, albowiem „...wielu Samarytan z tego miasta uwierzyło w niego (Jezusa) z powodu opowiadania tej kobiety, która świadczyła: Powiedział mi wszystko, co zrobiłam”. J 4,39 UBG.

Gdy wierzące kobiety odczują odpowiedzialność za bliźnich i ciężar cudzych grzechów, wówczas będą pracować tak, jak pracował Chrystus. Nie będą uważać żadnego poświęcenia za zbyt wielkie, by pozyskiwać ludzi dla Chrystusa. Wszyscy, którzy tak miłują bliźnich, narodzili się z Boga. Bo „...Ten, kto czyni dobrze, jest z Boga; ten zaś, kto czyni źle, Boga nie widział”. 3 J 1,11 BT.

Kobiety nie znają swojej siły. Bóg nie życzy sobie, by wszystkie zdolności kobiety były ukierunkowane na własną rodzinę i sprawy doczesne. Owszem, powinna czuwać „...nad biegiem spraw domowych, (nie jadać) chleba nie zapracowanego”, mężowi powinna wyświadczać „...dobro, a nie zło, po wszystkie dni swojego życia”, powinna dawać „...żywność swoim domownikom, a swoim służącym, co im się należy”. Prz 31,27.12.15 BW.

Jednak kobieta, podobnie jak Tabita, może wyznaczyć sobie wyższy cel i wznioślejsze przeznaczenie, jeśli będzie rozwijać i doskonalić swoje siły, aby Bóg mógł użyć ich w wielkim dziele zbawienia ludzi od wiecznej zguby. Kobieta może otwierać „...swoją dłoń przed ubogim, a do biedaka (wyciągać) swoje ręce”. Prz 31,20 BW, a może według daru Ducha nauczać. Biblia mówi: „Pewien Żyd, imieniem Apollos... człowiek uczony i znający świetnie Pisma, przybył do Efezu. Znał on już drogę Pańską, przemawiał z wielkim zapałem i nauczał dokładnie tego, co dotyczyło Jezusa, znając tylko chrzest Janowy... Gdy go Pryscylla i Akwila usłyszeli, zabrali go z sobą i wyłożyli mu dokładnie drogę Bożą...”. Dz 18,24-26 BT.

Podsumowanie. Tabita uczyniła w życiu wiele dobrego i spełniła mnóstwo aktów miłosierdzia. Była przykładem praktykującej pobożnej chrześcijanki, która – wraz z jej podobnymi – usłyszy wołanie Jezusa: „Pójdźcie, błogosławieni Ojca mojego, weźcie w posiadanie królestwo, przygotowane wam od założenia świata! Bo byłem głodny, a daliście Mi jeść; byłem spragniony, a daliście Mi pić; byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie; byłem nagi, a przyodzialiście Mnie; byłem chory, a odwiedziliście Mnie; byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie… Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili”. Mt 25,34-36.40 BT. Dzięki jej wskrzeszeniu ludzie zrozumieli, że „Pan zadaje śmierć, ale i przywraca do życia, Strąca do krainy umarłych, ale i wyprowadza...”. 1 Sm 2,6 BW. I wreszcie efektem całego tego wydarzenia było przymnożenie wierzących, gdyż „...rozniosło się to po całej Joppie, i wielu uwierzyło w Pana”. Dz 9,42 BW. Jedna skromna kobieta z sercem przepełnionym miłością i miłosierdziem i taki ogrom dobra! Postawa godna naśladowania nie tylko przez inne kobiety, ale i przez mężczyzn, ponieważ dobroczynność każdemu daje wiele radości. Biblia mówi: „Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu”. Dz 20,35 BT. Za przykładem Tabity nie pełnijmy „służby dla oka, jakobyście chcieli ludziom się przypodobać...”. Ef 6,6 BT, ale „Cokolwiek czynicie, z duszy czyńcie jako dla Pana, a nie dla ludzi, wiedząc, że od Pana otrzymacie jako zapłatę dziedzictwo, gdyż Chrystusowi Panu służycie”. Kol 3,23-24 BW.

Każdy rodzic powinien mieć świadomość, że jego dziecko jest darem od Boga: „Oto synowie są darem Pana, a owoc łona nagrodą”. Ps 127,3 BT. Rodzice są odpowiedzialni za ten dar i powinni przywiązywać ogromną wagę do wychowywania dzieci. Biblia mówi: „Wychowuj chłopca odpowiednio do drogi, którą ma iść, a nie zejdzie z niej nawet w starości”. Prz 22,6 BW.

Bóg pragnie, aby rodzice przekazywali swoim dzieciom chrześcijańskie wartości, dlatego nakazał: „Będziesz miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił. Niech pozostaną w twym sercu te słowa, które ja ci dziś nakazuję. Wpoisz je twoim synom, będziesz o nich mówił, przebywając w domu, w czasie podróży, kładąc się spać i wstając ze snu”. Pwt 6,5-7 BT.

Bóg, znając konsekwencje życia bez Niego, nakazał rodzicom, aby opowiadali „...przyszłemu potomstwu chwałę Pana i Jego potęgę, i cuda, których dokonał… aby to poznało przyszłe pokolenie, synowie, co się narodzą, że mają pokładać nadzieję w Bogu i nie zapominać dzieł Boga, lecz strzec Jego poleceń”. Ps 78,4.6-7 BT.

Nakaz, aby uczyć dzieci „strzec Jego poleceń”, wymusza niejako na rodzicach obowiązek przyuczania dziecka do posłuszeństwa tak w stosunku do Boga, jak i siebie, by tym samym zapewnić mu powodzenie w życiu. Biblia mówi: „Dzieci, bądźcie posłuszne rodzicom swoim w Panu, bo to rzecz słuszna. Czcij ojca swego i matkę, to jest pierwsze przykazanie z obietnicą: Aby ci się dobrze działo i abyś długo żył na ziemi”. Ef 6,1-3 BW. Warto więc korzystać z mądrości Słowa Bożego i zachęcać dzieci: „Niechaj nie oddala się księga tego zakonu od twoich ust, ale rozmyślaj o niej we dnie i w nocy, aby ściśle czynić wszystko, co w niej jest napisane, bo wtedy poszczęści się twojej drodze i wtedy będzie ci się powodziło”. Joz 1,8 BW.

Bóg pragnie też, by rodzice byli dla córek i synów moralnym przykładem. Biblia mówi: „O nierządzie zaś i wszelkiej nieczystości albo chciwości niechaj nawet mowy nie będzie wśród was... ani o tym, co haniebne, ani o niedorzecznym gadaniu lub nieprzyzwoitych żartach, bo to wszystko jest niestosowne...”. Ef 5,3-4 BT.

Każdy więc rodzic – przewodnik i wzór dla dziecka, „powinien być nienaganny, nie samowolny, nieskory do gniewu, nie oddający się pijaństwu, nie porywczy, nie chciwy brudnego zysku, ale gościnny, zamiłowany w tym, co dobre, roztropny, sprawiedliwy, pobożny, wstrzemięźliwy, trzymający się prawowiernej nauki, aby mógł zarówno udzielać napomnień w słowach zdrowej nauki, jak też dawać odpór tym, którzy jej się przeciwstawiają”. Tt 1,7-9 BW.

Bycie rodzicem to bardzo ważne zadanie powierzone przez Boga, więc jeżeli rodzicowi brakuje w tym aspekcie mądrości, „...niech prosi o nią Boga, który daje wszystkim chętnie i nie wymawiając; a na pewno ją otrzyma”. Jk 1,5 BT. Boża mądrość potrzebna jest zwłaszcza w kwestii nagradzania i karania. Rodzice powinni brać przykład z Pana Boga, „...który karze występek ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia względem tych, którzy Mnie nienawidzą. Okazuję zaś łaskę aż do tysiącznego pokolenia tym, którzy Mnie miłują i przestrzegają moich przykazań” Wj 20,5-6 BT. W systemie wychowawczym to pochwały i nagrody mają stanowić podstawę, a nie kary. Biblia mówi: „A [wy], ojcowie, nie pobudzajcie do gniewu waszych dzieci, lecz wychowujcie je, stosując karcenie i napominanie Pańskie!”. Ef 6,4 BT.

Stosowane przez rodziców sprawiedliwe „karcenie i napominanie Pańskie” jest wyrazem ich miłości i troski o dzieci. Biblia mówi: „Kto żałuje swojej rózgi, nienawidzi swojego syna, lecz kto go kocha, karci go zawczasu”. Prz 13,24 BW, albowiem właściwe dyscyplinowanie dzieci w młodym wieku daje dobre owoce w późniejszych latach. Biblia mówi: „Żadne karanie nie wydaje się chwilowo przyjemne, lecz bolesne, później jednak wydaje błogi owoc sprawiedliwości tym, którzy przez nie zostali wyćwiczeni”. Hbr 12,11 BW. Jednak „Ojcowie, nie rozgoryczajcie dzieci swoich, aby nie upadały na duchu”. Kol 3,21 BW.

Rozgoryczenie dzieci może być powodem pogorszenia relacji z rodzicami, ich złego zachowania czy wypowiadania niewłaściwych słów pod adresem rodziców, a „Bóg przecież powiedział… Kto złorzeczy ojcu lub matce, niech śmierć poniesie”. Mt 15,4 BT, „Kto z ojcem źle się obchodzi i wypędza matkę, ten jest bezwstydnym i zepsutym synem”. Prz 19,26 BW, wszakże „Syn powinien czcić ojca... [To] mówi Pan Zastępów...”. Ml 1,6 BT.

Niezależnie od wieku dzieci zobowiązane są do słuchania dobrych rad rodziców, Biblia bowiem mówi: „Synu mój, słuchaj napomnień ojca i nie odrzucaj nauk swej matki, gdyż one ci są wieńcem powabnym dla głowy i naszyjnikiem cennym dla szyi”. Prz 1,7-9 BT.

Brak prawidłowych relacji między pokoleniami prowadzi do dysharmonii w społeczeństwie, w którym według słów Biblii „...starcy winni być ludźmi trzeźwymi, statecznymi, roztropnymi odznaczającymi się zdrową wiarą, miłością, cierpliwością. Podobnie starsze kobiety winny być w zewnętrznym ułożeniu jak najskromniejsze, winny unikać plotek i oszczerstw, nie upijać się winem, a uczyć innych dobrego. Niech pouczają młode kobiety, jak mają kochać mężów, dzieci, jak mają być rozumne, czyste, gospodarne, dobre, poddane swym mężom – aby nie bluźniono słowu Bożemu. Młodzieńców również upominaj, aby byli umiarkowani”. Tt 2,2-6 BT.

Ten biblijny porządek zostaje zaburzany szczególnie teraz, w czasach końca, gdy przybywa tych, którzy okazują nieprawość. Biblia mówi: „A to wiedz, że w dniach ostatecznych nastaną trudne czasy: Ludzie bowiem będą samolubni, chciwi, chełpliwi, pyszni, bluźnierczy, rodzicom nieposłuszni, niewdzięczni, bezbożni”. 2 Tm 3,1-2 BW. W takim społeczeństwie nierzadko „...syn znieważa ojca, córka powstaje przeciw swej matce, synowa przeciw swej teściowej: nieprzyjaciółmi człowieka są jego domownicy”. Mi 7,6 BT.

Podsumowanie. Bóg pragnie, aby rodzice przekazywali swoim dzieciom chrześcijańskie wartości i byli dla nich przykładem zarówno w słowach, jak i postępowaniu. Biblia mówi: „A przykazania, które ci dziś daję, niech będą w twoim sercu. Będziesz je przekazywał twoim dzieciom, będziesz o nich mówił zarówno przebywając w domu, jak i w czasie podróży, kładąc się spać i ze snu powstając”. Pwt 6,6-7 BWP.

Bóg oczekuje od rodziców jednakowego traktowania swoich dzieci, aby przez faworyzowanie jednego z nich nie doprowadzić do nieporozumień między nimi, a nawet nienawiści. Biblia mówi: „A Izrael kochał Józefa najbardziej ze wszystkich synów swoich, ponieważ urodził mu się na starość. Sprawił mu też długą szatę z rękawami. Bracia jego widzieli, że ojciec kochał go więcej niż wszystkich jego braci, nienawidzili go więc i nie umieli się zdobyć na dobre słowo dla niego”. Rdz 37,3-4 BW.

Relacje w rodzinie powinny być oparte na wzajemnym szacunku i miłości, a rodzice mają nakaz wychowywania dzieci „...stosując karcenie i napominanie Pańskie!”. Ef 6,4 BT. Zatem dyscyplinując, pamiętajmy, że „W sercu chłopięcym głupota się mieści, rózga karności wypędzi ją stamtąd”. Prz 22,15 BT, lecz „Ćwicz syna, dopóki jest nadzieja, nie unoś się aż do skrzywdzenia go”. Prz 19,18 BT.

Rodzina powinna być dla jej członków szkołą miłości, a rodzice Bożymi wychowawcami, dlatego „Wszelka gorycz i zapalczywość, i gniew, i krzyk, i złorzeczenie niech będą usunięte spośród was wraz z wszelką złością. Bądźcie jedni dla drugich uprzejmi, serdeczni, odpuszczając sobie wzajemnie, jak i wam Bóg odpuścił w Chrystusie”. Ef 4,31-32 BW.

O tym, że wdowa to kobieta, której zmarł mąż, wie każdy. Nie każdy jednak wie, że wdowieństwo w dawnym Izraelu często traktowano jak hańbę. Biblia mówi: „… I nie wspomnisz już hańby twego wdowieństwa”. Iz 54,4 BT.

Dlaczego w czasach starotestamentowych tak postrzegano wdowieństwo? Wdowy nie miały żadnego źródła utrzymania, były całkowicie zależne od rodziny. Prawem lewiratu mogły poślubić brata swojego zmarłego męża, co dawało im szansę na godne życie. Biblia mówi: „Jeśli bracia będą mieszkać wspólnie i jeden z nich umrze, a nie będzie miał syna, nie wyjdzie żona zmarłego za mąż za kogoś obcego, spoza rodziny, lecz szwagier jej zbliży się do niej, weźmie ją sobie za żonę, dopełniając obowiązku lewiratu. A najstarszemu synowi, którego ona urodzi, nadadzą imię zmarłego brata, by nie zaginęło jego imię w Izraelu”. Pwt 25,5.6 BT.

Jakie, oprócz prawa lewiratu, nakazy pomocy wdowom zawiera Stary Testament? Biblia mówi: „Pod koniec trzech lat odłożysz wszystkie dziesięciny z plonu trzeciego roku i zostawisz w twych bramach. Wtedy przyjdzie lewita, bo nie ma działu ani dziedzictwa z tobą, obcy, sierota i wdowa, którzy są w twoich murach, będą jedli i nasycą się, aby ci błogosławił Pan, Bóg twój, w każdej pracy twej ręki, której się podejmiesz”. Pwt 14,28.29 BT. „I będziesz obchodził Święto Tygodni ku czci Pana, Boga twego... Będziesz się cieszył w obliczu Pana... ty, syn twój i córka, sługa twój i niewolnica, a także lewita, który jest w twoich murach, obcy, sierota i wdowa, którzy żyją u ciebie”. Pwt 16,10.11 BT. „Jeśli będziesz żął we żniwa na swoim polu i zapomnisz snopka na polu, nie wrócisz się, aby go zabrać, lecz zostanie dla obcego, sieroty i wdowy, aby ci błogosławił Pan, Bóg twój, we wszystkim, co czynić będą twe ręce. Jeśli będziesz zbierał oliwki, nie będziesz drugi raz trząsł gałęzi; niech zostanie coś dla obcego, sieroty i wdowy. Gdy będziesz zbierał winogrona, nie szukaj powtórnie pozostałych winogron; niech zostaną dla obcego, sieroty i wdowy”. Pwt 24,19-21 BT. „Troszczcie się o sprawiedliwość, wspomagajcie uciśnionego, oddajcie słuszność sierocie, w obronie wdowy stawajcie!”. Iz 1,17 BT.

Biblia ostrzega: „Przeklęty, kto łamie prawo obcokrajowca, sieroty i wdowy”. Pwt 27,19 BT. „Czy odmawiałem prośbie nędzarzy i pozwoliłem zagasnąć oczom wdowy? Czy chleb swój sam spożywałem...? Byłby to czyn karygodny: zaparcie się Boga na niebie”. Hi 31,16.17.28 BT. „Nie będziesz krzywdził żadnej wdowy i sieroty. Jeślibyś ich skrzywdził i będą Mi się skarżyli, usłyszę ich skargę, zapali się gniew mój...”. Wj 22,21-23 BT.

Również Nowy Testament zaleca dbałość o wdowy. Sam Pan Jezus użalał się nad ich ciężkim losem. Biblia mówi: „Wkrótce potem udał się do pewnego miasta, zwanego Nain; a szli z Nim Jego uczniowie i tłum wielki. Gdy zbliżył się do bramy miejskiej, właśnie wynoszono umarłego – jedynego syna matki, a ta była wdową. Towarzyszył jej spory tłum z miasta. Na jej widok Pan użalił się nad nią i rzekł do niej: Nie płacz! Potem przystąpił, dotknął się noszy… i rzekł: Młodzieńcze, tobie mówię, wstań! Zmarły usiadł i zaczął mówić; i oddał go jego matce”. Łk 7,11-15 BT. Podobnie Piotr, mając na względzie dobro wdów, wskrzesił osobę, która je wspierała. Biblia mówi: „Mieszkała też w Jafie pewna uczennica imieniem Tabita, co znaczy Gazela. Czyniła ona dużo dobrego i dawała hojne jałmużny. Wtedy właśnie zachorowała i umarła. Piotr poszedł z nimi, a gdy przyszedł, zaprowadzili go do izby na górze. Otoczyły go wszystkie wdowy i pokazywały mu ze łzami w oczach chitony i płaszcze, które zrobiła im Gazela za swego życia. Po usunięciu wszystkich, Piotr upadł na kolana i modlił się. Potem zwrócił się do ciała i rzekł: Tabito, wstań! A ona otwarła oczy i zobaczywszy Piotra, usiadła. Piotr podał jej rękę i podniósł ją. Zawołał świętych i wdowy i ujrzeli ją żywą”. Dz 9,36.37.40.41 BT.

Wdowieński stan wykorzystał Jezus do uzmysłowienia uczniom, jaką wartość mają szczerze oddawane dary. Biblia mówi: Jezus „usiadł naprzeciw skarbony i przypatrywał się, jak tłum wrzucał drobne pieniądze do skarbony. Wielu bogatych wrzucało wiele. Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa pieniążki, czyli jeden grosz. Wtedy przywołał swoich uczniów i rzekł do nich: Zaprawdę, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony. Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała, całe swe utrzymanie”. Mk 12,41-44 BT.

W czasach nowotestamentowych wdowy mogły służyć w świątyni jak Anna. Biblia mówi: „Była tam również prorokini Anna ... bardzo podeszła w latach. Od swego panieństwa siedem lat żyła z mężem i pozostała wdową. Liczyła już osiemdziesiąty czwarty rok życia. Nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach dniem i nocą”. Łk 2,36-37 BT.

We wczesnym Kościele wdowy zostały otoczone opieką i były wspomagane zgodnie z głoszonymi zasadami miłości: „Taka bowiem jest wola Boża, którą objawiono nam od początku, abyśmy się wzajemnie miłowali”. 1 J 3,11 BT. W imię tej miłości „Miej we czci te wdowy, które są rzeczywiście wdowami. A jeśli kto nie dba o swoich, a zwłaszcza o domowników, wyparł się wiary i gorszy jest od niewierzącego”. 1 Tm 5,3.8 BT.

Co to znaczy „te wdowy, które są rzeczywiście wdowami” 1 Tm 5,3 BT i co na temat pomocy wdowom czytamy w Nowym Testamencie? W Liście do Tymoteusza mowa jest wdowach, które:

1. mają rodziny: „Jeśli jakaś wdowa ma dzieci albo wnuki, niechże się one uczą najpierw pieczołowitości względem własnej rodziny i odpłacania się rodzicom wdzięcznością! Jest to bowiem rzeczą miłą w oczach Bożych”. 1 Tm 5,4 BT. „Jeśli kto z wiernych ma w swej rodzinie wdowy, niech je wspomaga...”. 1 Tm 5,16 BW.
2. są jej pozbawione: „Ta zaś, która rzeczywiście jest wdową, jako osamotniona złożyła nadzieję w Bogu i trwa w zanoszeniu próśb i modlitw we dnie i w nocy”. 1 Tm 5,5 BT. Tym wdowom Kościół powinien „przyjść z pomocą”. 1 Tm 5,16 BT.

Ponieważ w nowo powstałych zborach nikt z członków „nie cierpiał niedostatku, bo właściciele pól albo domów sprzedawali je i przynosili pieniądze [uzyskane] ze sprzedaży, i składali je u stóp Apostołów. Każdemu też rozdzielano według potrzeby”. Dz 4,34.35 BT, w związku z tym sytuacja wdów znacznie się polepszyła, jednak „gdy liczba uczniów wzrastała, zaczęli helleniści szemrać przeciwko Hebrajczykom, że przy codziennym rozdawaniu jałmużny zaniedbywano ich wdowy. Nie jest rzeczą słuszną, abyśmy zaniedbywali słowo Boże, a obsługiwali stoły – powiedziało Dwunastu, zwoławszy wszystkich uczniów. Upatrzcież zatem, bracia, siedmiu mężów spośród siebie, cieszących się dobrą sławą, pełnych Ducha i mądrości! Im zlecimy to zadanie”. Dz 6,1-3 BT.

Co Biblia mówi o ponownym zamążpójściu wdów? One „...chcą wychodzić za mąż... Zarazem uczą się też bezczynności, krążąc po domach. I nie tylko są bezczynne, lecz i rozgadane, wścibskie, rozprawiające o rzeczach niepotrzebnych. Chcę zatem żeby młodsze wychodziły za mąż, rodziły dzieci, były gospodyniami domu, żeby stronie przeciwnej nie dawały sposobności do rzucania potwarzy. Już bowiem, niektóre zeszły z drogi prawej [idąc] za szatanem”. 1 Tm 5,11-15 BT.

Apostoł Paweł zaleca: „Na listę wdów niech będzie zapisana ta, mająca nie mniej niż sześćdziesiąt lat, która była żoną jednego męża”. 1 Tm 5,9 BPT.

Wdowa ta, z racji swojego wieku i życiowego doświadczenia, powinna być przykładną chrześcijanką, „Mająca świadectwo dobrych czynów, że wychowała dzieci, że była gościnna, że umywała nogi świętym, że pomagała uciśnionym, że podejmowała się każdego dobrego dzieła. Natomiast młodszych wdów do nich nie zaliczaj; bo kiedy namiętności odwodzą je od Chrystusa, chcą wyjść za mąż”. 1 Tm 5,10-11 BPT. Zatem ani młodsze, ani te wdowy, które miały rodzinę, nie powinny być obciążeniem dla Kościoła, który powinien „...przyjść z pomocą tym, które rzeczywiście są wdowami”. 1 Tm 5,16 BT.

Podsumowanie. W starotestamentowych czasach Bóg dał wiele praw chroniących wdowy. W czasach Kościoła nowotestamentalnego to poszczególne zbory miały dbać o opiekę nad potrzebującymi wdowami.

Dziś status wdów jest bez porównania lepszy niż w czasach biblijnych. W naszym kraju opiekę nad nimi przejęło państwo, jednak nadal aktualne jest to, co napisał Jakub: „Religijność czysta i bez skazy wobec Boga i Ojca wyraża się w opiece nad sierotami i wdowami w ich utrapieniach i w zachowaniu siebie samego nieskalanym od wpływów świata”. Jk 1,27 BT.

W społeczności izraelskiej nagrodą za posłuszeństwo Bogu było Jego błogosławieństwo. W kontekście dzieci błogosławieństwo brzmiało: „Czcij ojca swego i matkę, to jest pierwsze przykazanie z obietnicą: Aby ci się dobrze działo i abyś długo żył na ziemi”. Ef 6,2-3 BW.

Dzieci „są darem Pana, a owoc łona nagrodą”. Ps 127,3 BT. Były one największą radością i dumą rodziców oraz powodem powszechnego szacunku. Biblia mówi: „Jak strzały w ręku wojownika, tak synowie za młodu zrodzeni. Szczęśliwy mąż, który napełnił nimi swój kołczan. Nie zawstydzi się, gdy będzie rozprawiał z nieprzyjaciółmi w bramie”. Ps 127 3-5 BT.

Okres dziecięcy i młodzieńczy, biblijny wiek od miesiąca do dwudziestu lat (Kpł 27,3.5-6), charakteryzuje się niedojrzałością i niedoskonałością, albowiem „W sercu chłopięcym głupota się mieści, rózga karności wypędzi ją stamtąd”. Prz 22,15 BT. Istotne jest więc właściwe wychowywanie dzieci w miłości, ale i odpowiednich zasadach. Biblia mówi: „Karć syna: kłopotów ci to zaoszczędzi i pociechą twej duszy się stanie”. Prz 29,17 BT, bo „Nie kocha syna, kto rózgi żałuje, kto kocha go – w porę go karci”. Prz 13,24 BT.

Dzieci były zobowiązane do posłuszeństwa rodzicom. Biblia mówi: „Synu mój, słuchaj napomnień ojca i nie odrzucaj nauk swej matki, gdyż one ci są wieńcem powabnym dla głowy i naszyjnikiem cennym dla szyi”. Prz 1,8-9 BT. „Słuchaj swojego ojca, bo on cię zrodził, i nie gardź swoją matką, dlatego że jest staruszką”. Prz 23,22 BW. Podobne jest stanowisko Nowego Testamentu: „Dzieci, bądźcie posłuszne rodzicom we wszystkim; albowiem Pan ma w tym upodobanie”. Kol 3,20 BW.

Dzieci w Starym Testamencie ukazane są nie tylko jako niewinne i uległe, ale także niegrzeczne, o czym przekonał się prorok Elizeusz. Biblia mówi: „...A gdy podążał drogą, małe dzieci wyszły z miasta i naśmiewały się z niego, mówiąc mu: Wstąp łysy, wstąp łysy!”. 2 Krl 2,23 UBG. Biblia mówi też o młodych ludziach wykorzystujących własnych rodziców: „Kto ograbia ojca lub matkę, sądząc, że nie czyni nic złego, zalicza się do grona morderców”. Prz 28,24 BWP, a nawet knujących zbrodnie, jak bracia Józefa: „Nuże, chodźmy i zabijmy go, i wrzućmy go do jakiej studni, a potem powiemy: Dziki zwierz go pożarł”. Rdz 37,20 BW. I realizujących je: „I gdy kupcy madianiccy ich mijali, wyciągnąwszy spiesznie Józefa ze studni, sprzedali go Izmaelitom za dwadzieścia [sztuk] srebra...”. Rdz 37,28 BT.

Bóg nie zwraca uwagi na wiek, ale na nasze serce i pragnienia. Biblia mówi: „Człowiek patrzy na to, co jest przed oczyma, ale Pan patrzy na serce”. 1 Sm 16,7 BW. Z Jego woli dzieci więc mogły zasiadać na tronie czy Jemu służyć. Biblia mówi: „W chwili objęcia rządów Joasz miał siedem lat”. 2 Krl 12,1 BT; „W chwili objęcia rządów Jozjasz miał osiem lat i panował trzydzieści jeden lat w Jerozolimie”. 2 Krl 22,1 BT. „Samuel pełnił posługi wobec Pana jako chłopiec…”. 1 Sm 2,18 BW.

Jezus powiedział: „... jeden jest Ojciec wasz, Ten w niebie”. Mt 23,9 BW. O Nim Dawid napisał: „Ty stworzyłeś nerki moje, Ukształtowałeś mnie w łonie matki mojej. Wysławiam cię za to, że cudownie mnie stworzyłeś. Cudowne są dzieła twoje. I duszę moją znasz dokładnie… dni określone zostały, chociaż żaden z nich [jeszcze] nie nastał”. Ps 139,13-14.16 BW.

Jako dzieci Boga powinniśmy stworzyć z Nim bliski i trwały związek, a dzieciństwo i młodość są najlepszym do tego okresem, Biblia bowiem mówi: „Pomnij jednak na Stwórcę swego w dniach swej młodości, zanim jeszcze nadejdą dni niedoli i przyjdą lata, o których powiesz: Nie mam w nich upodobania”. Koh 12,1 BT i „...trwaj w tym, czego się nauczyłeś i co ci powierzono, bo wiesz, od kogo się nauczyłeś. Od lat bowiem niemowlęcych znasz Pisma święte, które mogą cię nauczyć mądrości wiodącej ku zbawienie przez wiarę w Chrystusie Jezusie”. 2 Tm 3,14-15 BT.

Pisma święte uczą też dzieci miłości i szacunku do rodziców. Biblia mówi: „Czcij ojca swego i matkę swoją, aby długo trwały twoje dni w ziemi, którą Pan, Bóg twój, da tobie”. Wj 20,12 BW.

Młodzi ludzie, którzy w swoim życiu wzorują się na Chrystusie, mogą być przykładem dla innych wierzących. Biblia mówi: „Niechaj cię nikt nie lekceważy z powodu młodego wieku; ale bądź dla wierzących wzorem w postępowaniu, w miłości, w wierze, w czystości”. 1 Tm 4,12 BW.

Natomiast te dzieci, które prowadzą lekkomyślne i beztroskie życie, przynoszą hańbę swoim rodzicom. Biblia mówi: „Kto pouczenia przyjmuje, jest roztropnym synem, kto się z rozwiązłym zadaje, hańbi swego ojca”. Prz 28,7 BWP. Wobec powyższego młodzi ludzie powinni z rozwagą dobierać sobie przyjaciół. Biblia mówi: „Nie poddawaj się młodzieńczym zachciankom, natomiast – wraz z tymi, którzy czystym sercem zwracają się do Pana – zabiegaj usilnie o sprawiedliwość, wiarę, miłość i pokój”. 2 Tm 2,22 BWP.

Podsumowanie. Tak Stary, jak i Nowy Testament traktuje dzieci głównie w kontekście posłuszeństwa rodzicom i Bogu. Biblia mówi: „Dzieci, bądźcie posłuszne rodzicom swoim w Panu, bo to rzecz słuszna”. Ef 6,1 BW.

Jednak w Nowym Testamencie dzieci stawiane są dorosłym za wzór. Biblia mówi: „Przynosili Mu również dzieci, żeby ich dotknął; lecz uczniowie szorstko zabraniali im tego. A Jezus, widząc to, oburzył się i rzekł do nich: Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im; do takich bowiem należy królestwo Boże. Zaprawdę, powiadam wam: Kto nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego. I biorąc je w objęcia, kładł na nie ręce i błogosławił je”. Mk 10,13-16 BT. Jezus do tego stopnia cenił dzieci, że powiedział: „...kto by się stał powodem grzechu dla jednego z tych małych, którzy wierzą we Mnie, temu byłoby lepiej kamień młyński zawiesić u szyi i utopić go w głębi morza… Strzeżcie się, żebyście nie gardzili żadnym z tych małych...”. Mt 18,6.10 BT.

Kochające, ufne i posłuszne rodzicom dzieci stały się wzorcem do utworzenia przez Boga terminu „dzieci Boże”. Biblia mówi: „Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec: zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi: i rzeczywiście nimi jesteśmy”. 1 J 3,1 BT.

Choć w Starym Testamencie, licząc na doczesne bogactwa, mówiono: „Bójcie się Pana, święci Jego, gdyż bogobojni nie doświadczają biedy”. Ps 34 BT, choć „Bogactwo zyskuje wielu przyjaciół, (a) biednego opuszcza najbliższy”. Prz 19,4 BT, to Biblia mówi: „Więcej wart biedak, co żyje uczciwie, niż głupiec o ustach kłamliwych”. Prz 19,1 BT. Co więcej, mówi także: „Chcecie udaremnić zamiar biedaka: lecz Pan jest jego ucieczką”. Ps 14,6 BT. „Oto biedak zawołał, a Pan go usłyszał, i wybawił ze wszystkich ucisków”. Ps 34,7 BT.

Mimo że bogactwo utożsamiano z Bożym błogosławieństwem, Biblia mówi, że tak bogaty, jak i biedny wobec Boga są równi: „Spotykają się bogacz i nędzarz – Pan obydwu jest Stwórcą”. Prz 22,2 BT i od Niego zależni: „Spotyka się biedny z ciemięzcą, Pan obydwu oczy oświeca”. Prz 29,13 BT.

Stary Testament ukazuje dwie grupy biednych ludzi – tych, którzy są nimi na skutek lenistwa, niedbałości czy niekarności i tych, których doprowadziła do tego sytuacja społeczno-ekonomiczna.

O pierwszych Biblia mówi: „Do mrówki się udaj, leniwcze, patrz na jej drogi – bądź mądry: nie znajdziesz u niej zwierzchnika ni stróża żadnego, ni pana, a w lecie gromadzi swą żywność i zbiera swój pokarm we żniwa. Jak długo, leniwcze, chcesz leżeć? A kiedyż ze snu powstaniesz? Trochę snu i trochę drzemania, trochę założenia rąk, aby zasnąć: a przyjdzie na ciebie nędza jak włóczęga i niedostatek – jak biedak żebrzący”. Prz 6,6-11 BT. „Lenistwo pogrąża w ospałość, głód cierpi dusza niedbała”. Prz 19,15 BT. „Każdy trud przynosi zyski, gadulstwo – jedynie biedę”. Prz 14,23 BT. „W biedzie jest i hańbie, kto gardzi karnością, we czci zaś – kto strzeże upomnień”. Prz 13,18 BT. „Zamiary pracowitego [przynoszą] zysk, a wszystkich śpieszących się – biedę”. Prz 21,5 BT.

Ci drudzy, z powodów od nich niezależnych, stali się ubogimi, ale ponieważ wykazali się bojaźnią Bożą i właściwą postawą, np.: „Lepiej mieć mało – z bojaźnią Pańską niż z niepokojem – wielkie bogactwo. Lepsze jest trochę jarzyn z miłością niż tłusty wół z nienawiścią”. Prz 15,16.17 BT, zostali objęci przez Pana szczególną opieką. Biblia mówi: „Ty widzisz trud i boleść, patrzysz, by je wziąć w swoje ręce. Tobie się biedny poleca, Tyś opiekunem sieroty!”. Ps 10,14 BT. „Sierotę ratuje od miecza, biedaka – z przemocy mocarza, ubogi się karmi nadzieją, bo nieprawość zamyka swe usta”. Hi 5,15.16 BT.

Jaka jest nadzieja ludzi biednych? Biblia mówi: „Pan uboży i wzbogaca, poniża i wywyższa. Z pyłu podnosi biedaka, z barłogu dźwiga nędzarza, by go wśród możnych posadzić, by dać mu tron zaszczytny”. 1 Sm 2,7.8 BT.

Pan nie tylko sam troszczy się o biednych, ale nakazał ludziom, by bronili ich praw i pełnili uczynki miłosierdzia względem nich. Biblia mówi: „Nie będziesz niesprawiedliwie gnębił najemnika ubogiego i nędznego, czy to będzie brat twój, czy obcy, o ile jest w twoim kraju, w twoich murach. Tegoż dnia oddasz mu zapłatę, nie pozwolisz zajść nad nią słońcu, gdyż jest on biedny i całym sercem jej pragnie; by nie wzywał Pana przeciw tobie, a to by cię obciążyło grzechem”. Pwt 24,14.15 BT. „Nie będziesz krzywdził żadnej wdowy i sieroty. Jeślibyś ich skrzywdził i będą Mi się skarżyli, usłyszę ich skargę, zapali się gniew mój… Jeśli pożyczysz pieniądze ubogiemu z mojego ludu, żyjącemu obok ciebie, to nie będziesz postępował wobec niego jak lichwiarz i nie każesz mu płacić odsetek. Jeśli weźmiesz w zastaw płaszcz twego bliźniego, winieneś mu go oddać przed zachodem słońca, bo jest to jedyna jego szata i jedyne okrycie jego ciała podczas snu. I jeśliby się on żalił przede Mną, usłyszę go, bo jestem litościwy”. Wj 22,21-26 BT. „Religijność czysta i bez skazy wobec Boga i Ojca wyraża się w opiece nad sierotami i wdowami w ich utrapieniach i w zachowaniu siebie samego nieskalanym od wpływów świata”. Jk 1,27 BT.

Kościół powinien pomagać biednym, którzy nie mają żadnej rodziny. Biblia mówi: „Jeśli kto z wiernych ma w swej rodzinie wdowy, niech je wspomaga, aby zbór nie był obciążony i mógł wspierać te, które rzeczywiście są wdowami”. 1 Tm 5,16 BW. „Mieliśmy tylko pamiętać o ubogich, czym się też gorliwie zająłem i co starałem się wykonać”. Ga 2,10 BW. „Wszyscy zaś, którzy uwierzyli, byli razem i mieli wszystko wspólne, i sprzedawali posiadłości i mienie, i rozdzielali je wszystkim, jak komu było potrzeba”. Dz 2,44.45 BT.

Pomagając biednym, oddajemy Bogu cześć. Biblia mówi: „Kto gnębi nędzarza, lży jego Stwórcę; lecz czci go ten, kto lituje się nad biednym”. Prz 14,31 BW.

Ostrzeżenie! Nie wolno ignorować potrzebujących. Biblia mówi: „Kto zatyka ucho na krzyk ubogiego, nie będzie wysłuchany, gdy sam wołać będzie”. Prz 21,13 (BW). „Kto daje ubogim – nie zazna biedy; kto na nich zamyka oczy, zbierze wiele przekleństw”. Prz 28,27 BT. „Nie okradaj nędzarza, ponieważ jest nędzarzem, nie uciskaj w bramie biednego, bo Pan rzecznikiem ich sprawy, wydrze On życie tym, co ich krzywdzą”. Prz 22,22.23 BT.

Natomiast tym, którzy pomagają biednym, Bóg obiecuje szczególne nagrody. Biblia mówi: „…podzielisz twój chleb z głodnym i biednych bezdomnych przyjmiesz do domu, gdy zobaczysz nagiego, przyodziejesz go, a od swojego współbrata się nie odwrócisz. Wtedy twoje światło wzejdzie jak zorza poranna i twoje uzdrowienie rychło nastąpi; twoja sprawiedliwość pójdzie przed tobą, a chwała Pańska będzie twoją tylną strażą. Gdy potem będziesz wołał, Pan cię wysłucha, a gdy będziesz krzyczał o pomoc, odpowie: Oto jestem! …gdy głodnemu podasz swój chleb i zaspokoisz pragnienie strapionego, wtedy twoje światło wzejdzie w ciemności, a twój zmierzch będzie jak południe, i Pan będzie ciebie stale prowadził i nasyci twoją duszę nawet na pustkowiach, i sprawi, że twoje członki odzyskają swoją siłę, i będziesz jak ogród nawodniony i jak źródło, którego wody nie wysychają”. Iz 58,7-11 BW. „Błogosławiony ten, który zważa na biednego, Wyratuje go Pan w czasie niedoli!”. Ps 41,1 BW, „Pożycza [samemu] Panu – kto dla biednych życzliwy, za dobrodziejstwo On mu nagrodzi”. Prz 19,17 BT.

Podsumowanie. Bieda to brak wystarczających środków materialnych, o czym napisaliśmy wyżej. Napisaliśmy też, że uchylanie się od pomocy potrzebującym jest grzechem, Biblia bowiem mówi: „Występny, co biednych uciska...”. Prz 28,3 BT. Jednak Biblia mówi o jeszcze innym rodzaju biedy, o brakach wartości duchowych: „Znam twoje czyny, że ani zimny, ani gorący nie jesteś. Obyś był zimny albo gorący! Ty bowiem mówisz: Jestem bogaty i wzbogaciłem się, i niczego mi nie potrzeba, a nie wiesz, że to ty jesteś nieszczęsny i godzien litości, i biedny i ślepy, i nagi”. Ap 3,15.17 BT. Ludzie letni są przekonani, że ich uczynki i praktyki religijne, w wystarczający sposób spełniają oczekiwania Boże. A tak naprawdę brak im gorliwości dla Jego spraw. Jezus o nich mówi: „Skoro jesteś letni i ani gorący, ani zimny, chcę cię wyrzucić z mych ust”. Ap 3,16 BT.

Ludziom tym Chrystus uzmysławia, że są duchowo nadzy i biedni, brak im prawdziwej wiary, pokory, mądrości, bojaźni i sprawiedliwości Bożej. Dlatego Pan mówi: „Radzę ci kupić u mnie złota w ogniu oczyszczonego (prawdziwej wiary), abyś się wzbogacił, i białe szaty (sprawiedliwość), abyś się oblókł, a nie ujawniła się haniebna twa nagość, i balsamu do namaszczenia twych oczu (Ducha Bożego), byś widział. Ja wszystkich, których kocham, karcę i ćwiczę. Bądź więc gorliwy i nawróć się! Oto stoję u drzwi i kołaczę: jeśli kto posłyszy mój głos i drzwi otworzy, wejdę do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze Mną. Zwycięzcy dam zasiąść ze Mną na moim tronie, jak i Ja zwyciężyłem i zasiadłem z mym Ojcem na Jego tronie”. Ap 3,18-21 BT.

„Umiej być przyjacielem, a znajdziesz przyjaciela”. Ignacy Krasicki.

Słownikowa definicja przyjaźni mówi, że są to bliskie, serdeczne stosunki z drugą osobą, oparte na wzajemnej życzliwości i zaufaniu.

Biblia zawiera opisy prawdziwych przyjaźni, choć nie tylko. Biblia mówi: „Jonatan zaś zawarł z Dawidem związek przyjaźni, umiłował go bowiem jak samego siebie”. 1 Sm 18,3 BT. „Przyjaciele moi i sąsiedzi stronią od mojej choroby i moi bliscy stoją z daleka”. Ps 38,12 BT. „Nawet mój przyjaciel, któremu ufałem i który chleb mój jadł, podniósł na mnie piętę”. Ps 41,10 BT. Salomon, choć sam do ubogich nie należał, nie miał chyba wielu prawdziwych przyjaciół, skoro napisał coś, co jest sprzeczne z powszechnie akceptowanym powiedzeniem: „Prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie”. Biblia mówi: „Ubogi jest znienawidzony nawet przez swojego bliźniego, lecz bogaty ma wielu przyjaciół”. Prz 14,20 BW, czy „Bogactwo zjednywa wielu przyjaciół, lecz ubogiego przyjaciel opuszcza”. Prz 19,4 BW. Pytanie, czy przyjaźń oparta na bogactwie jest prawdziwą przyjaźnią? Raczej nie.

Choć w przypadku przyjaźni z Panem Bogiem, Bogaczem nad bogaczami, może tak być. Biblia mówi, że dzięki szczerej wierze i życiu zgodnie z wolą Bożą, można dostąpić zaszczytu przyjaźnienia się ze Stwórcą, który swoich przyjaciół obdarza wieloma błogosławieństwami: „A Pan rozmawiał z Mojżeszem twarzą w twarz, jak się rozmawia z przyjacielem”. Wj 33,11 BT. „Uwierzył przeto Abraham Bogu i poczytano mu to za sprawiedliwość, i został nazwany przyjacielem Boga”. Jk 2,23 BT. Jednak trzeba pamiętać, „że przyjaźń ze światem jest nieprzyjaźnią z Bogiem. Jeżeli więc ktoś zamierzałby być przyjacielem świata, staje się nieprzyjacielem Boga”. Jk 4,4 BT.

Najlepszym przyjacielem jest Pan Bóg, który tak „umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne”. J 3,16 BT. Chrystus tak jak i Ojciec zaoferował wierzącym swoją przyjaźń. Biblia mówi: „Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni pan jego; lecz nazwałem was przyjaciółmi, bo wszystko, co słyszałem od Ojca mojego, oznajmiłem wam”. J 15,15 BW. W przyjaźni tak właśnie być powinno – miłość, szczerość, wspólne zainteresowania i wsparcie. Biblia mówi: „To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem. Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich”. J 15,12.13 BT.

Biblia mówi: „Śmierć i życie są w mocy języka, lecz kto nim zyskuje przyjaciół, korzysta z jego owocu”. Prz 18,21 BW. Pan Jezus pozyskiwał przyjaciół słowem, albowiem z Jego ust nigdy nie padło nic niestosownego. Wręcz przeciwnie. Dlatego Biblia mówi: „Wtedy otworzył swoje usta i nauczał ich tymi słowami: Błogosławieni...”. Mt 5,2.3 BT. „Tak Jezus obchodził wszystkie miasta i wioski. Nauczał w tamtejszych synagogach, głosił Ewangelię królestwa i leczył wszystkie choroby i wszystkie słabości. A widząc tłumy ludzi, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce nie mające pasterza”. Mt 9,35.36 BT. Pamiętajmy, że „jeśli kto w mowie nie uchybia, ten jest mężem doskonałym”. Jk 3,2 BT, wtedy faktycznie może językiem pozyskać przyjaciół.

W prawdziwej przyjaźni chodzi o dobro drugiej osoby, by dawane rady jej służyły, dlatego Pan Jezus w trosce o swoich przyjaciół powiedział: „Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję”. J 15,14 BT. „Wy zatem, bracia, powołani zostaliście do wolności. Tylko nie bierzcie tej wolności jako zachęty do hołdowania ciału, wręcz przeciwnie, miłością ożywieni służcie sobie wzajemnie! Bo całe Prawo wypełnia się w tym jednym nakazie: Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego. A jeśli u was jeden drugiego kąsa i pożera, baczcie, byście się wzajemnie nie zjedli. Oto, czego uczę: postępujcie według ducha, a nie spełnicie pożądania ciała”. Ga 5,13-16 BT. „Błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, Ojciec miłosierdzia i Bóg wszelkiej pociechy, Ten, który nas pociesza w każdym naszym utrapieniu, byśmy sami mogli pocieszać tych, co są w jakiejkolwiek udręce, pociechą, której doznajemy od Boga”. 2 Kor 1,3.4 BT.

Zatem jakie cechy charakteru posiada dobry przyjaciel? Dobry przyjaciel – naśladując najlepszego Przyjaciela, jakim jest Chrystus – zastosuje się do rady: „Nie poszukujcie niczego w celu wynoszenia się jedni ponad drugich, nie gońcie za próżną chwałą, lecz z całą pokorą uważajcie innych za lepszych od was samych. Niech nikt nie szuka tylko własnego dobra, lecz niech myśli o sprawach innych”. Flp 2,3-4 BWP. „A kto by chciał być pierwszym między wami, niech będzie niewolnikiem waszym, na wzór Syna Człowieczego, który nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie na okup za wielu”. Mt 20,27.28 BT. Prócz miłości, przyjaciela powinna cechować mądrość. Biblia mówi: „Mądrość zaś [zstępująca] z góry jest przede wszystkim czysta, dalej, skłonna do zgody, ustępliwa, posłuszna, pełna miłosierdzia i dobrych owoców, wolna od względów ludzkich i obłudy”. Jk 3,17 BT.

Stosując się do nakazu miłości agape, prawdziwy przyjaciel zawsze będzie wierny i lojalny. Biblia mówi: „Przyjaciel w każdym czasie okazuje swą miłość, staje się bratem na dni nieszczęścia”. Prz 17,17 BWP. „Są bliźni, którzy przywodzą do zguby, lecz niejeden przyjaciel jest bardziej przywiązany niż brat”. Prz 18,24 BW.

Przyjaciele powinni mieć podobne światopoglądy. Biblia mówi: „Czy idzie dwóch razem, jeżeli się nie umówili?”. Am 3,3 BT. Powinno się więc wybierać takich przyjaciół, którzy kochają Boga i mają czyste serca. Biblia mówi: „Uciekaj zaś przed młodzieńczymi pożądaniami, a zabiegaj o sprawiedliwość, wiarę, miłość, pokój — wraz z tymi, którzy wzywają Pana czystym sercem”. 2 Tm 2,22 BT. „A Bóg, który daje cierpliwość i pociechę, niech sprawi, abyście wzorem Chrystusa te same uczucia żywili do siebie i zgodnie, jednymi ustami wielbili Boga i Ojca Pana naszego Jezusa Chrystusa. Dlatego przygarniajcie siebie nawzajem, bo i Chrystus przygarnął was – ku chwale Boga”. Rz 15,5-7 BT. „Kto z mądrym przestaje – nabywa mądrości, towarzysz głupców poniesie szkodę”. Prz 13,20 BT. Dawid wiedział o tym wszystkim, mówiąc: „Jestem przyjacielem wszystkich, którzy się boją Ciebie (Boga), co strzegą Twych postanowień”. Ps 119,63 BT.

Prawdziwy przyjaciel jest zawsze szczery, nawet jeśli prawda nie jest przyjemna. Biblia mówi: „Razy przyjaciela są oznaką wierności, pocałunki wroga są zwodnicze”. Prz 27,6 BW. „…Słodki jest przyjaciel, który radzi szczerze”. Prz 27,9 BW.

Uwaga! Ten, kto szerzy plotki i oszczerstwa, nie jest prawdziwym przyjacielem. Taki zniszczy każdą przyjaźń. Biblia mówi: „Człowiek podstępny wznieca kłótnie, plotkarz poróżnia przyjaciół”. Prz 16,28 BT. „Zataja występek ten, komu zależy na przyjaźni; lecz kto o nim rozgłasza, rozłącza przyjaciół”. Prz 17,9 BT.

Człowiek nie jest stworzony, by egzystować samotnie, dlatego nie warto opuszczać swoich przyjaciół. Biblia mówi: „Lepiej jest dwom niż jednemu...”. Koh 4,9 BT. „Nie opuszczaj swego przyjaciela, ani przyjaciela swego ojca; …Lepszy jest sąsiad blisko niż brat daleko”. Prz 27,10 BW.

Podsumowanie. „Prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie”. Oznacza to, że w nieszczęściu, w jakimkolwiek niepowodzeniu okazuje się, kto jest prawdziwym przyjacielem. Jest nim ten, kto „nie szuka własnego dobra, lecz dobra bliźniego!”. 1 Kor 10,24 BT. Jednak należy mieć na uwadze to, że żeby mieć przyjaciela, samemu trzeba umieć nim być oraz że w przyjaźni nie ma większej radości od ofiarowywania przyjacielowi siebie i swojego czasu. Dlatego Biblia mówi, żeby „pamiętać na słowo Pana Jezusa, który sam powiedział: Bardziej błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać”. Dz 20,35 BW.

„Gość w dom, Bóg w dom” - przysłowie polskie. Serdeczna, szczera gościnność, to podejmowanie nie tylko osób zaproszonych, ale też i obcych. Biblia mówi: „Gdy wydajesz obiad albo wieczerzę, nie zapraszaj swoich przyjaciół ani braci, ani krewnych, ani zamożnych sąsiadów, aby cię i oni nawzajem nie zaprosili, i miałbyś odpłatę. Lecz kiedy urządzasz przyjęcie, zaproś ubogich, ułomnych, chromych i niewidomych. A będziesz szczęśliwy, ponieważ nie mają czym tobie się odwdzięczyć; odpłatę bowiem otrzymasz przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych”. Łk 14,12-14 BT. Co więcej, Biblia mówi o przyjmowaniu we własnym domu nieprzyjaciół: „Starajcie się dobrze czynić wobec wszystkich ludzi! Jeżeli to jest możliwe, o ile to od was zależy, żyjcie w zgodzie ze wszystkimi... Jeżeli nieprzyjaciel twój cierpi głód – nakarm go. Jeżeli pragnie – napój go! Tak bowiem czyniąc, węgle żarzące zgromadzisz na jego głowę”. Rz 12,17-20 BT.

Gościnność wynika z zasady miłości i wiary w Boga, który napełnia darem gościnności. Biblia mówi: „Wszystkie wasze sprawy niech się dokonują w miłości!”. 1 Kor 16,14 BT. Jakie sprawy? Na przykład: „dzielić swój chleb z głodnym, wprowadzić w dom biednych tułaczy, nagiego, którego ujrzysz, przyodziać i nie odwrócić się od współziomków”. Iz 58,7 BT. Bo „Jaki z tego pożytek, bracia moi, skoro ktoś będzie utrzymywał, że wierzy, a nie będzie spełniał uczynków? Czy [sama] wiara zdoła go zbawić? Jeśli na przykład brat lub siostra nie mają odzienia lub brak im codziennego chleba, a ktoś z was powie im: Idźcie w pokoju, ogrzejcie się i najedzcie do syta! - a nie dacie im tego, czego koniecznie potrzebują dla ciała – to na co się to przyda? Tak też i wiara, jeśli nie byłaby połączona z uczynkami, martwa jest sama w sobie”. Jk 2,14-17 BT.

Dlaczego gościnność jest tak ważna? Gościnność jest praktycznym sposobem służenia bliźnim, zgodnie ze słowami Biblii: „miłością ożywieni służcie sobie wzajemnie!”. Ga 5,13 BW, ale też i Bogu. Biblia mówi, że Abraham „dostrzegł trzech ludzi naprzeciw siebie. Ujrzawszy ich, podążył od wejścia do namiotu na ich spotkanie. A oddawszy im pokłon do ziemi, rzekł: Panie, jeślim znalazł łaskę w oczach twoich, nie omijaj, proszę, sługi swego. Pozwól, by przyniesiono trochę wody, abyście obmyli nogi wasze; potem odpocznijcie pod drzewem. Przyniosę też kawałek chleba, abyście się posilili. Wszak po to wstąpiliście do sługi waszego. Potem możecie pójść dalej. Wtedy oni rzekli: Uczyń tak, jak powiedziałeś!”. Rdz 18,2-5 BW.

Gościnność jest formą pomagania. Osoby posiadające ten dar potrafią dostrzec potrzeby innych i z serca służyć im pomocą, często nie zdając sobie sprawy z tego, jak ważną rzecz uczyniły. Biblia mówi: „Wówczas zapytają sprawiedliwi: Panie, kiedy widzieliśmy Cię głodnym i nakarmiliśmy Ciebie? spragnionym i daliśmy Ci pić? Kiedy widzieliśmy Cię przybyszem i przyjęliśmy Cię? lub nagim i przyodzialiśmy Cię? Kiedy widzieliśmy Cię chorym lub w więzieniu i przyszliśmy do Ciebie?”. Mt 25,37-39 BT.

Jak Bóg zareaguje na szczerą gościnność? „A Król im odpowie: Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili. Pójdźcie, błogosławieni Ojca mojego, weźcie w posiadanie królestwo, przygotowane wam od założenia świata! Bo byłem głodny, a daliście Mi jeść; byłem spragniony, a daliście Mi pić; byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie; byłem nagi, a przyodzialiście Mnie”. Mt 25,40.34-36 BT.

Gościnny dom powinien odzwierciedlać ten najbardziej gościnny – „dom”, do którego Bóg zaprosił ludzi, którzy „są gośćmi i pielgrzymami”. Hbr 11,13 BW. Jednak zanim to zrobił, ziemia zaopatrzona była we wszystko to, co jest niezbędne do egzystencji człowieka (Rdz 1 i 2). Podobnie gościnni gospodarze powinni zadbać o potrzeby swoich gości. Jednak tak jak „Pan Bóg dał człowiekowi taki rozkaz: „Z wszelkiego drzewa tego ogrodu możesz spożywać według upodobania; ale z drzewa poznania dobra i zła nie wolno ci jeść...”. Rdz 2,16-17 BT, tak i dziś gości obejmują pewne zasady – nie powinno się zbyt często odwiedzać nawet najbardziej gościnnych domów i nie powinno się przedłużać wizyt. Biblia mówi: „Niech twoja noga rzadko staje w domu twojego bliźniego, abyś mu się nie uprzykrzył i on cię nie znienawidził”. Prz 25,17 BW, do czego nawiązuje przysłowie abisyńskie: „Gość jest najpierw jak złoto, potem jak srebro, w końcu ciąży jak żelazo”. Poza tym samowolne zajmowanie miejsc przy stole w obcym domu jest niestosowne. Biblia mówi: „Potem opowiedział zaproszonym przypowieść, gdy zauważył, jak sobie pierwsze miejsca wybierali. Tak mówił do nich: Jeśli cię kto zaprosi na ucztę, nie zajmuj pierwszego miejsca, by czasem ktoś znakomitszy od ciebie nie był zaproszony przez niego. Wówczas przyjdzie ten, kto was obu zaprosił, i powie ci: Ustąp temu miejsca!; i musiałbyś ze wstydem zająć ostatnie miejsce. Lecz gdy będziesz zaproszony, idź i usiądź na ostatnim miejscu. Wtedy przyjdzie gospodarz i powie ci: Przyjacielu, przesiądź się wyżej!; i spotka cię zaszczyt wobec wszystkich współbiesiadników”. Łk 14,7-10 BT. Nie powinno poruszać się tematów kontrowersyjnych, mogących doprowadzić do nieporozumień. Biblia mówi: „Lepszy jest suchy kęs chleba w spokoju niż dom pełen biesiad kłótliwych… Kłótnię zaczynać to dać upust wodzie, nim spór wybuchnie – uciekaj!”. Prz 17,1.14 BT. Wskazana jest wstrzemięźliwość w jedzeniu, a szczególnie piciu: „A nie upijajcie się winem, bo to jest [przyczyną] rozwiązłości”. Ef 5,18 BW. Oczywiście karygodnym jest plotkowanie o gospodarzu, obmawianie go, zdradzanie jego sekretów, okradanie itp. Biblia mów: „Kto złem za dobre odpłaca, temu zło nie ustąpi z domu”. Prz 17,13 BT.

Uwaga! Biblia przestrzega przed gospodarzem, który „w sercu swoim nie jest ci życzliwy” Prz 23,7 BW: „Z nieżyczliwym człowiekiem nie ucztuj, nie pożądaj jego przysmaków; jak ktoś, kto dogadza apetytowi, tak samo i on [postępuje]. Jedz i pij! - mówi do ciebie, a w sercu ci nie jest przychylny. Zwrócisz spożyty kawałek, słów miłych użyjesz na próżno”. Prz 23,6-8 BT.

Czy rzeczywiście wszystkim należy okazywać gościnność? Biblia mówi: „Każdy, kto wybiega zbytnio naprzód, a nie trwa w nauce [Chrystusa], ten nie ma Boga. Kto trwa w nauce [Chrystusa], ten ma i Ojca, i Syna. Jeśli ktoś przychodzi do was i tej nauki nie przynosi, nie przyjmujcie go do domu i nie pozdrawiajcie go, albowiem kto go pozdrawia, staje się współuczestnikiem jego złych czynów”. 2 J 1,9-11 BT. „Proszę was jeszcze, bracia, strzeżcie się tych, którzy wzniecają spory i zgorszenia przeciw nauce, którą otrzymaliście. Strońcie od nich!”. Rz 16,17 BT. „Napisałem wam w liście, żebyście nie obcowali z rozpustnikami. Nie chodzi o rozpustników tego świata w ogóle ani o chciwców i zdzierców lub bałwochwalców; musielibyście bowiem całkowicie opuścić ten świat. Dlatego pisałem wam wówczas, byście nie przestawali z takim, który nazywając się bratem, w rzeczywistości jest rozpustnikiem, chciwcem, bałwochwalcą, oszczercą, pijakiem lub zdziercą. Z takim nawet nie siadajcie wspólnie do posiłku”. 1 Kor 5,9-11 BT.

Podsumowanie. Jest jeszcze jedno znane polskie przysłowie: „Czym chata bogata, tym rada”. Słowa te nie tylko zapraszają gości do stołu, ale też wskazują na szczodrobliwość gospodarzy. Biblia mówi: „Macie też pozostawać w tym samym domu, jedząc i pijąc to, co wam dadzą. Wart jest bowiem robotnik zapłaty swojej. Nie przenoście się z domu do domu”. Łk 10,7 BWP. Gościnność jest darem, który wzrasta w miarę jego używania. Biblia mówi: „Wspierajcie świętych w potrzebach, okazujcie gościnność”. Rz 12,13 BW, gdyż „Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu”. Dz 20,35 BT. „Gościnności nie zapominajcie; przez nią bowiem niektórzy, nie wiedząc o tym, aniołów gościli”. Hbr 13,2 BW.

Według Słownika języka polskiego PWN, żona/mężatka to „kobieta pozostająca z mężczyzną w związku małżeńskim (w stosunku do tego mężczyzny); kobieta mająca męża”.

Pierwszy raz o mężatce/żonie czytamy w 1 Księdze Biblii: „A z żebra, które wyjął z człowieka, ukształtował Pan Bóg kobietę i przyprowadził ją do człowieka. Wtedy rzekł człowiek: Ta dopiero jest kością z kości moich i ciałem z ciała mojego. Będzie się nazywała mężatką, gdyż z męża została wzięta. Dlatego opuści mąż ojca swego i matkę swoją i złączy się z żoną swoją, i staną się jednym ciałem”. Rdz 2,22-24 BW. Nowy Testament tak postrzega tę „jedność”: „A tak już nie są dwoje, lecz jedno ciało. Co więc Bóg złączył, niech człowiek nie rozdziela”. Mt 19,6 BT.

Dlaczego Ewa została stworzona z żebra Adama? Ponieważ to u jego boku jest jej miejsce. Biblia mówi: „I tak mężczyzna dał nazwy wszelkiemu bydłu, ptakom powietrznym i wszelkiemu zwierzęciu polnemu, ale nie znalazła się pomoc odpowiednia dla mężczyzny. Potem Pan Bóg rzekł: Nie jest dobrze, żeby mężczyzna był sam, uczynię mu zatem odpowiednią dla niego pomoc”. Rdz 2,20.18 BT.

Kiedy Pan Bóg stworzył „człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył: stworzył mężczyznę i niewiastę”, miał dla nich przygotowany plan: „Po czym Bóg im błogosławił, mówiąc do nich: Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną; abyście panowali nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym i nad wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi”. Rdz 1,27.28 BT. Od tego czasu mężczyzna i kobieta żyli razem.

Jaką radę daje Paweł odnośnie do seksualności w małżeństwie? Biblia mówi: „Mąż niechaj oddaje żonie, co jej się należy, podobnie i żona mężowi. Nie żona rozporządza własnym ciałem, lecz mąż; podobnie nie mąż rozporządza własnym ciałem, lecz żona. Nie strońcie od współżycia z sobą, chyba za wspólną zgodą do pewnego czasu, aby oddać się modlitwie, a potem znowu podejmujcie współżycie, aby was szatan nie kusił z powodu niepowściągliwości waszej. A to, co mówię, jest zaleceniem, a nie rozkazem". 1 Kor 7,3-6 BW.

Co na temat nierozerwalności małżeństwa mówi Biblia? W Starym Testamencie czytamy o liście rozwodowym: „Jeśli mężczyzna poślubi kobietę i zostanie jej mężem, lecz nie będzie jej darzył życzliwością, gdyż znalazł u niej coś odrażającego, napisze jej list rozwodowy, wręczy go jej, potem odeśle ją od siebie. Jeśli ona wyszedłszy z jego domu, pójdzie i zostanie żoną innego, a ten drugi też ją znienawidzi, wręczy jej list rozwodowy i usunie ją z domu, albo jeśli ten drugi mąż, który ją poślubił, umrze, nie będzie mógł pierwszy jej mąż, który ją odesłał, wziąć jej powtórnie za żonę jako splugawionej. To bowiem budzi odrazę u Pana, a ty nie możesz dopuścić do takiej nieprawości w kraju, który ci daje w posiadanie Pan, Bóg twój”. Pwt 24,1-4 BT.

W Nowym Testamencie tę kwestię Pan Jezus ujął zupełnie inaczej: „Gdy Jezus dokończył tych mów, opuścił Galileę i przeniósł się w granice Judei za Jordan. Poszły za Nim wielkie tłumy, i tam ich uzdrowił. Wtedy przystąpili do Niego faryzeusze, chcąc Go wystawić na próbę, i zadali Mu pytanie: Czy wolno oddalić swoją żonę z jakiegokolwiek powodu? On odpowiedział: Czy nie czytaliście, że Stwórca od początku stworzył ich jako mężczyznę i kobietę? I rzekł: Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i złączy się ze swoją żoną, i będą oboje jednym ciałem. A tak już nie są dwoje, lecz jedno ciało. Co więc Bóg złączył, niech człowiek nie rozdziela. Odparli Mu: Czemu więc Mojżesz polecił dać jej list rozwodowy i odprawić ją? Odpowiedział im: Przez wzgląd na zatwardziałość serc waszych pozwolił wam Mojżesz oddalać wasze żony; lecz od początku tak nie było. A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę – chyba w wypadku nierządu – a bierze inną, popełnia cudzołóstwo. I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo”. Mt 19,1-9 BT. „Albowiem zamężna kobieta za życia męża jest z nim związana prawem; ale gdy mąż umrze, wolna jest od związku prawnego z mężem. A zatem, jeśli za życia męża przystanie do innego mężczyzny, będzie nazwana cudzołożnicą, jeśliby jednak mąż zmarł, wolna jest od przepisów prawa i nie jest cudzołożnicą, gdy zostanie żoną drugiego męża". Rz 7,2 BT. „Lecz kto cudzołoży, ten jest niemądry: na własną zgubę to czyni". Prz 6,32 BT.

Jakie rady odnośnie bycia żoną czy nie, udziela apostoł Paweł? Biblia mówi: „Podobnie i dziewica, jeśli wychodzi za mąż, nie grzeszy. Tacy jednak cierpieć będą udręki w ciele, a ja chciałbym ich wam oszczędzić. Podobnie i kobieta: niezamężna i dziewica troszczy się o sprawy Pana, o to, by była święta i ciałem, i duchem. Ta zaś, która wyszła za mąż, zabiega o sprawy świata, o to, jak by się przypodobać mężowi. Żona związana jest tak długo, jak długo żyje jej mąż. Jeżeli mąż umrze, może poślubić kogo chce, byleby w Panu. Szczęśliwszą jednak będzie, jeżeli pozostanie tak, jak jest, zgodnie z moją radą”. 1 Kor 7,28,34 BT.

Jaki wzór relacji w małżeństwie dla żon podaje Biblia? Biblijny zamysł małżeństwa to jedność między dwiema osobami, która obrazuje relację jedności Chrystusa z Jego Kościołem. Biblia mówi: „Bądźcie sobie wzajemnie poddani w bojaźni Chrystusowej! Żony niechaj będą poddane swym mężom, jak Panu, bo mąż jest głową żony, jak i Chrystus – Głową Kościoła: On – Zbawca Ciała. Lecz jak Kościół poddany jest Chrystusowi, tak i żony mężom – we wszystkim. W końcu więc niechaj także każdy z was tak miłuje swą żonę jak siebie samego! A żona niechaj się odnosi ze czcią do swojego męża!”. Ef 5,21-25.33 BT. „Żony bądźcie poddane mężom, jak przystało w Panu”. Kol 3,18 BT. „Tak samo żony niech będą poddane swoim mężom, aby nawet wtedy, gdy niektórzy z nich nie słuchają nauki, przez samo postępowanie żon zostali [dla wiary] pozyskani bez nauki, gdy będą się przypatrywali waszemu, pełnemu bojaźni, świętemu postępowaniu. Ich ozdobą niech będzie nie to, co zewnętrzne: uczesanie włosów i złote pierścienie ani strojenie się w suknie, ale wnętrze serca człowieka o nienaruszalnym spokoju i łagodności ducha, który jest tak cenny wobec Boga. Tak samo bowiem i dawniej święte niewiasty, które miały nadzieję w Bogu, same siebie ozdabiały, a były poddane swoim mężom”. 1 P 31-5 BT.

Czy po zmartwychwstaniu zbawieni będą mogli pozostawać w relacji mąż - żona? Biblia mówi: „Wówczas podeszło do Niego kilku saduceuszów, którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania, i zagadnęli Go w ten sposób: Nauczycielu, Mojżesz tak nam przepisał: Jeśli umrze czyjś brat, który miał żonę, a był bezdzietny, niech jego brat weźmie wdowę i niech wzbudzi potomstwo swemu bratu. Otóż było siedmiu braci. Pierwszy wziął żonę i umarł bezdzietnie. Wziął ją drugi, a potem trzeci, i tak wszyscy pomarli, nie zostawiwszy dzieci. W końcu umarła ta kobieta. Przy zmartwychwstaniu więc którego z nich będzie żoną? Wszyscy siedmiu bowiem mieli ją za żonę. Jezus im odpowiedział: Dzieci tego świata żenią się i za mąż wychodzą. Lecz ci, którzy uznani zostaną za godnych udziału w świecie przyszłym i w powstaniu z martwych, ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić. Już bowiem umrzeć nie mogą, gdyż są równi aniołom i są dziećmi Bożymi, będąc uczestnikami zmartwychwstania”. Łk 20,27-36 BT.

Podsumowanie. Biblia mówi: „Dzielna kobieta – trudno o taką – jej wartość przewyższa perły, Serce małżonka ufa jej, nie brak mu niczego, Gdyż wyświadcza mu dobro, a nie zło, po wszystkie dni swojego życia; Dba o wełnę i len i pracuje żwawo swoimi rękami. Podobna jest do okrętów handlowych, z daleka przywozi żywność. Wstaje wcześnie, gdy jeszcze jest noc; daje żywność swoim domownikom, a swoim służącym, co im się należy. Gdy zeche mieć rolę, nabywa ją, pracą swoich rąk zasadza winnicę. Mocą przepasuje swoje biodra i rześko porusza ramionami. Wyczuwa pożytek ze swojej pracy, jej lampa także w nocy nie gaśnie. Wyciąga ręce po kądziel, swoimi palcami chwyta wrzeciono. Otwiera swoją dłoń przed ubogim, a do biedaka wyciąga swoje ręce. Nie boi się śniegu dla swoich domowników, bo wszyscy jej domownicy mają po dwa ubrania. Sama sobie sporządza okrycia, jej szata jest z purpury i bisioru. Mąż jej jest w bramach szanowany, zasiada w radzie starszych kraju. Wyrabia spodnią bieliznę i sprzedaje ją, i pasy dostarcza kupcowi. Dziarskość i dostojność jest jej strojem, z uśmiechem na twarzy patrzy w przyszłość. Gdy otwiera usta, mówi mądrze, a jej język wypowiada dobre rady. Czuwa nad biegiem spraw domowych, nie jada chleba nie zapracowanego. Jej synowie nazywają ją szczęśliwą, jej mąż sławi ją, mówiąc: Jest wiele dzielnych kobiet, lecz ty przewyższasz wszystkie! Zmienny jest wdzięk i zwiewna jest uroda, lecz bogobojna żona jest godna chwały. Oddajcie jej, co się jej należy! Niech ją w bramach wysławiają jej czyny!”. Prz 31,10-31 BT.

Nie pozwól, aby inni ludzie i ich opinie mieli na Ciebie wpływ. Bądź szczery i myśl samodzielnie. Biblia mówi: „Nie przyłączaj się do większości ku złemu i nie składaj w spornej sprawie świadectwa za większością, by łamać prawo. Nawet ubogiego nie popieraj w niesłusznej sprawie.” Wj 23,2-3 BW.

Nieszczęście i grzech uwielbiają towarzystwo. Biblia mówi: „Nie wstępuj na drogę złoczyńców, nie wchodź na ścieżki złych ludzi! Nie chodź tymi drogami, omijaj je z daleka, odwracaj się od takich dróg, idź śmiało dalej! Bo tamci nie zasną, jeśli zła nie uczynią, sen na nich nie spłynie, póki się zła nie dopuszczą.” Prz 4,14-16 BWP.

Uleganie wpływom często prowadzi do podejmowania niesłusznych decyzji. Biblia mówi: „Zasmucił się tedy król, lecz ze względu na przyrzeczenie i współbiesiadników kazał jej dać [głowę Jana].” Mt 14,9 BWP.

Uleganie wpływom może prowadzić do tragicznych konsekwencji. Biblia mówi: „Oni zaś nalegali głosem wielkim, domagając się jego ukrzyżowania; a krzyki ich wzmagały się. Więc Piłat rozstrzygnął, że ma się stać według ich żądania.” Łk 23,23-24 BW.

Mocno i wiernie trwaj przy Bogu. W sprawach Bożych nie idź się na żadne ustępstwa. Biblia mówi: „W każdej okoliczności okazujemy, że jesteśmy sługami Boga, a mianowicie - we wszelkiej cierpliwości i w utrapieniach, wśród przeciwności i ucisków, ...przez słowo prawdy i objawy mocy Bożej, przez korzystanie w obronie i w natarciu z oręża, który służy sprawiedliwości, czy otacza nas chwała, czy hańba, czy okrywa nas sława, czy też niesława. Uważają nas za oszustów, a my jesteśmy prawdomówni... wyglądamy na smutnych, a zawsze jesteśmy radośni, na ubogich, a wielu wzbogacamy, na tych, którzy niczego nie mają, a posiadamy wszystko.” 2 Kor 6,4-5.7-8.10 BP.

Bóg zna prawdziwą wartość każdego człowieka. Biblia mówi: „Bo nie ze wschodu, ani z zachodu, Ani z pustyni, ani z gór przychodzi sąd, Lecz Bóg jest sędzią, Tego poniża, tamtego wywyższa.” Ps 75,6-7 BW.

Powinniśmy szanować się wzajemnie. Biblia mówi: „Miłością braterską jedni drugich miłujcie, wyprzedzajcie się wzajemnie w okazywaniu szacunku”. Rz 12,10 BW.

Zgodnie z jednym z Bożych przykazań powinniśmy szanować naszych rodziców. Biblia mówi: „Czcij ojca swego i matkę swoją, aby długo trwały twoje dni w ziemi, którą Pan, Bóg twój, da tobie.” Wj 20,12 BW.