Biblia mówi: „...pokorny duchem dostępuje czci”. Prz 29,23 BW.
Zanim Jezus dostąpił czci, „wyparł się samego siebie, przyjął postać sługi i stał się podobny ludziom; a okazawszy się z postawy człowiekiem, uniżył samego siebie i był posłuszny aż do śmierci, i to do śmierci krzyżowej”. Flp 2,7-8 BW. Dzięki tej postawie „...Bóg Go nad wszystko wywyższył...”. Flp 2,9 BT.
Chrystus zrealizował swoją misję dzięki temu, jak żył – uniżył siebie i służył ludziom. Również my, naśladowcy Zbawiciela, powinniśmy mieć „… te same dążenia: tę samą miłość i wspólnego ducha, pragnąc tylko jednego, a niczego nie pragnąc dla niewłaściwego współzawodnictwa ani dla próżnej chwały, lecz w pokorze oceniając jedni drugich za wyżej stojących od siebie”. Flp 2,2-3 BT. Bo „Jeśli... zgodnie z Pismem wypełniacie królewskie Prawo: Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego, dobrze czynicie. Jeżeli zaś kierujecie się względem na osobę, popełniacie grzech, i Prawo potępi was jako przestępców”. Jk 2,8-9 BT.
Chrystus wiedział, że „ciasna jest brama i wąska droga, która prowadzi do życia, a mało jest takich, którzy ją znajdują!”. Mt 7,14 BT i żeby na tej drodze nie upaść, żeby dojść nią do celu, potrzeba wiele pokory. Dlatego zachęca nas: „...uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem...”. Mt 11,29 BT.
Czego mamy się uczyć od Chrystusa? W swoich wypowiedziach Pan Jezus często powoływał się na teksty Starego Testamentu, mówiąc: „Napisane jest… Ale jest napisane także… Jest bowiem napisane...”. Mt 4,4.7.10 BT, lub pytając innych: „Co jest napisane w Prawie? Jak czytasz?”. Łk 10,26 BT. Dawał nam przykład, abyśmy i my korzystali z mądrości Słowa Bożego, gdyż „Całe Pismo przez Boga jest natchnione i pożyteczne do nauki, do wykrywania błędów, do poprawy, do wychowywania w sprawiedliwości, aby człowiek Boży był doskonały, do wszelkiego dobrego dzieła przygotowany”. 2 Tm 3,16-17 BW.
A w Piśmie (Biblii) napisane jest: „Przyszła wyniosłość – przyszła i hańba, u ludzi skromnych jest mądrość”. Prz 11,2 BT. Ta mądrość nakazuje nam: „Szukajcie Pana, wszyscy pokorni ziemi, którzy pełnicie Jego nakazy; szukajcie sprawiedliwości, szukajcie pokory, może się ukryjecie w dzień gniewu Pańskiego”. So 2,3 BT. Albowiem „Oznajmiono ci, człowiecze, co jest dobre i czego Pan żąda od ciebie: tylko, abyś wypełniał prawo, okazywał miłość bratnią i w pokorze obcował ze swoim Bogiem”. Mi 6,8 BW.
Warto oddać się z pokorą Bożemu prowadzeniu, albowiem „Pan jest dobry i prawy: dlatego wskazuje drogę grzesznikom; rządzi pokornymi w sprawiedliwości, ubogich uczy swej drogi”. Ps 25,8-9 BT.
Pokora jest wspaniałą chrześcijańską cnotą, której towarzyszą inne – skromność, cichość i cierpliwość. O nich to Paweł napisał: „Skromność wasza niech będzie znana wszystkim ludziom: Pan jest blisko”. Flp 4,5 BW. „A zatem zachęcam was ja, więzień w Panu, abyście postępowali w sposób godny powołania, jakim zostaliście wezwani, z całą pokorą i cichością, z cierpliwością, znosząc siebie nawzajem w miłości”. Ef 4,1-2 BT.
Wbrew obiegowym opiniom, pokora nie ma nic wspólnego z poniżeniem czy służalczością. Gdyby tak było, czy Biblia nauczałaby: „Wszyscy zaś wobec siebie wzajemnie przyobleczcie się w pokorę, Bóg bowiem pysznym się sprzeciwia, a pokornym łaskę daje. Upokórzcie się więc pod mocną ręką Boga, aby was wywyższył w stosownej chwili”. 1 P 5,5-6 BT Czy zachęcałaby?: „Takiego bądźcie względem siebie usposobienia, jakie było w Chrystusie Jezusie”. Flp 2,5 BW A przecież On jest „cichy i pokorny sercem”. Mt 11,29 BT.
Chrystus z pokornym sercem umył nogi swoim uczniom. „A kiedy im umył nogi... i znów zajął miejsce przy stole, rzekł do nich: Czy rozumiecie, co wam uczyniłem?… Dałem wam... przykład, abyście i wy tak czynili, jak Ja wam uczyniłem. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Sługa nie jest większy od swego pana ani wysłannik od tego, który go posłał. Wiedząc to, będziecie błogosławieni, gdy według tego będziecie postępować”. J 13,12.15-17 BT.
Bez pokory nie ma bojaźni Bożej, „Bo występny się chełpi swoim pożądaniem, bluźni drapieżca i pogardza Panem. W pysze swojej powiada występny: Nie pomści; nie ma Boga: oto jest całe jego myślenie”. Ps 10,3.4 BT. I nie ma posłuszeństwa, gdyż „Pyszałek, samochwał: nazywany szydercą działa z nadmiaru swej pychy”. Prz 21,24 BT. Nie ma też łaski, „gdyż Bóg... pokornym łaskę daje”. 1 P 5,5 BW.
Podsumowanie. Mamy być takiego usposobienia, „jakie było w Chrystusie Jezusie...”. Flp 2,4 BW. Oznacza to, że tak jak On, powinniśmy napełnić swe serca miłością, pokorą i chęcią służenia innym, dlatego Biblia mówi: „bądźcie wszyscy jednomyślni, współczujący, pełni braterskiej miłości, miłosierni, pokorni! Nie oddawajcie złem za zło ani złorzeczeniem za złorzeczenie! Przeciwnie zaś, błogosławcie! Do tego bowiem jesteście powołani, abyście odziedziczyli błogosławieństwo”. 1 P 3,8-9 BT. „I nie czyńcie nic z kłótliwości ani przez wzgląd na próżną chwałę, lecz w pokorze uważajcie jedni drugich za wyższych od siebie”. Flp 2,3 BW.
Żaden człowiek nie rodzi się pokornym, dlatego tak bardzo potrzebny jest nam Chrystusa. Bo gdy się Jemu oddamy i będziemy z Nim w łączności, On nauczy nas pokory. Codziennie prośmy więc Pana o ducha pokory, „gdyż Bóg... pokornym łaskę daje”. 1 P 5,5 BW. Łaska oczyszcza z grzechu i uświęca, dlatego to pokorni „dostępują usprawiedliwienia darmo, z Jego (Boga) łaski, przez odkupienie, które jest w Chrystusie Jezusie”. Rz 3,24 BT.