Biblia mówi „że tak Żydzi, jak i poganie są pod panowaniem grzechu”. Rz 3,9 BT i tylko dzięki łasce Boga „Choćby wasze grzechy były jak szkarłat, jak śnieg wybieleją...”. Iz 1,18 BT.
Bóg wie, że jesteśmy słabi i ulegamy różnym pokusom, dlatego przedstawił nam Swój plan zbawienia i „poucza nas, abyśmy wyrzekłszy się bezbożności i żądz światowych, rozumnie i sprawiedliwie, i pobożnie żyli na tym świecie, oczekując błogosławionej nadziei i objawienia się chwały wielkiego Boga i Zbawiciela naszego, Jezusa Chrystusa, który wydał samego siebie za nas, aby odkupić nas od wszelkiej nieprawości i oczyścić sobie lud wybrany na własność...”. Tt 2,11-14 BT.
To właśnie w Jezusie Chrystusie „Ukazała się... łaska Boga, która niesie zbawienie wszystkim ludziom...”. Tt 2,11 BT i dlatego „...potrzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne… Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony. Kto wierzy w Niego, nie podlega potępieniu; a kto nie wierzy, już został potępiony, bo nie uwierzył w imię Jednorodzonego Syna Bożego”. J 3,14-15.17-18 BT.
Jednak łaska Boga nie będzie obfitsza, jeżeli pozostaniemy w grzechu. Biblia mówi: „uważajcie siebie za umarłych dla grzechu, a za żyjących dla Boga w Chrystusie Jezusie, Panu naszym. Niechże więc nie panuje grzech w śmiertelnym ciele waszym, abyście nie byli posłuszni pożądliwościom jego, i nie oddawajcie członków swoich grzechowi na oręż nieprawości, ale oddawajcie siebie Bogu jako ożywionych z martwych, a członki swoje Bogu na oręż sprawiedliwości”. Rz 6,11-13 BW.
Problem w tym, że o każdym człowieku można powiedzieć: „...jestem cielesny, zaprzedany grzechowi”. Rz 7,14 BW, „zdarza się więc i wierzącemu, że „nie czynię dobrego, które chcę, tylko złe, którego nie chcę, to czynię. A jeśli czynię to, czego nie chcę, już nie ja to czynię, ale grzech, który mieszka we mnie”. Rz 7,19-20 BW. Wtedy należy wyznać swoje grzechy, ponieważ „Nie zazna szczęścia, kto błędy swe ukrywa; kto je wyznaje, porzuca – ten miłosierdzia dostąpi”. Prz 28,13 BT, więc „Jeśli wyznajemy grzechy swoje, wierny jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości”. 1 J 1,9 BW.
Wyznanie grzechów powinno pociągać za sobą chęć wewnętrznych zmian, gdyż Bóg patrzy przede wszystkim na skruszone serce, o czym osobiście zapewnił: „... jestem z człowiekiem skruszonym i pokornym, aby ożywić ducha pokornych i tchnąć życie w serca skruszone”. Iz 57,15 BT.
Ponadto powinniśmy sobie nawzajem przebaczać, nie ma bowiem pojednania z Bogiem bez pojednania z człowiekiem. Biblia mówi: „Bo jeśli odpuścicie ludziom ich przewinienia, odpuści i wam Ojciec wasz niebieski. A jeśli nie odpuścicie ludziom i Ojciec wasz nie odpuści wam przewinień waszych”. Mt 6.14-15 BW. „Bądźcie dla siebie nawzajem dobrzy i miłosierni! Przebaczajcie sobie, tak jak i Bóg nam przebaczył w Chrystusie”. Ef 4,32 BT.
Wyznanie grzechów powinno pociągać za sobą porzucenie drogi grzechu, Jezus bowiem zachęcał: „Idź, a od tej chwili już nie grzesz!”. J 8,11 BT. Jednak „... jeśliby kto zgrzeszył, mamy orędownika u Ojca, Jezusa Chrystusa, który jest sprawiedliwy”. 1 J 2,1 BW.
Tylko wiara w Zbawiciela potwierdzona działaniem jest podstawą odpuszczania grzechów i zbawienia. Biblia mówi: „Jeżeli więc ustami swoimi wyznasz, że JEZUS JEST PANEM, i w sercu swoim uwierzysz, że Bóg Go wskrzesił z martwych – osiągniesz zbawienie. Bo sercem przyjęta wiara prowadzi do usprawiedliwienia, a wyznawanie jej ustami – do zbawienia. Jeden jest bowiem Pan wszystkich. On to rozdziela swe bogactwa wszystkim, którzy Go wzywają. Albowiem każdy, kto wezwie imienia Pańskiego, będzie zbawiony”. Rz 10,9-10,12-13 BT.
Tylko Bóg przebacza grzechy, bo „Któż może odpuszczać grzechy, oprócz jednego Boga?”. Mk 2, 7 BT. Żadne działania na rzecz odkupienia kar za grzechy nie zapewnią nikomu zbawienia, gdyż „Łaską... jesteście zbawieni przez wiarę. A to pochodzi nie od was, lecz jest darem Boga: nie z uczynków, aby się nikt nie chlubił”. Ef 2,8-9 BT. Każdy człowiek musi zadbać o własne zbawienie, dlatego „Nie pokładajcie ufności... w człowieku, który nie może pomóc!”. Ps 146,3 BT.
Owszem, Biblia mówi, że powinniśmy modlić się za innych, zwłaszcza „Jeśli ktoś spostrzeże, że brat popełnia grzech...”. 1 J 5,16 BT, bo dzięki modlitwie „przywróci mu życie”. 1 J 5,16 BT. Mowa tu o żyjących, którzy mają możliwość dokonania właściwych zmian w swoim postępowaniu: a więc uwierzą, bo „Bez wiary... nie można podobać się Bogu; kto bowiem przystępuje do Boga, musi uwierzyć, że On istnieje i że nagradza tych, którzy go szukają”. Hbr 11,6 BW i przyjmą ofiarę Chrystusa, który „...raz jeden był ofiarowany dla zgładzenia grzechów wielu, drugi raz ukaże się nie w związku z grzechem, lecz dla zbawienia tych, którzy Go oczekują”. Hbr 9,28 BT.
Podsumowanie. Biblia przedstawia nam konkretny plan odpuszczania grzechów: „Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony”. Mk 16,16 BT. W co mamy uwierzyć? W to, co mówi Biblia a w szczególności, że „Tak... Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne”. J 3,16 BT. Mamy więc szansę ratunku, ponieważ „mamy... Jezusa Chrystusa sprawiedliwego. On bowiem jest ofiarą przebłagalną za nasze grzechy i nie tylko nasze, lecz również za grzechy całego świata”. 1 J 2,1-2 BT. Jeśli więc chcemy zostać uwolnieni z naszego grzesznego stanu, posłuchajmy biblijnej rady: „Uwierz w Pana Jezusa, a będziesz zbawiony”. Dz 16,31 BW, ponieważ „On sam, w swoim ciele poniósł nasze grzechy na drzewo, abyśmy przestali być uczestnikami grzechów, a żyli dla sprawiedliwości – Krwią Jego ran zostaliście uzdrowieni”. 1 P 2,24 BT.