Biblia mówi, że „Nowina, którą usłyszeliśmy od Niego (Jezusa) i którą wam głosimy, jest taka: Bóg jest światłością, a nie ma w Nim żadnej ciemności”. 1 J 1,5 BT.

Już w akcie stwarzania Pan uzmysławia nam, że „(…) światłość jest dobra, oddzielił ją od ciemności”. Rdz 1,4 BT. Zatem skoro światłość jest dobra, a Bóg jest światłością, więc z pewnością jest On dobry.

Potwierdzają to słowa Jezusa: „(…) Czemu nazywasz Mnie dobrym? Nikt nie jest dobry, tylko sam Bóg”. Mk 10,18 BT.

Całe dzieło stworzenia jest dobre, gdyż pochodzi od dobrego Boga. Tak samo wszystkie Jego prawa i nakazy są dobre, moralne i słuszne, dlatego Pan nawoływał: „Ludy, słuchajcie Mnie z uwagą, narody, nastawcie ku Mnie uszu! Bo ode Mnie wyjdzie pouczenie, i Prawo moje wydam jako światłość dla ludów”. Iz 51,4 BT.

Dobrze jest więc trwać w Panu i prosić Go: „Ześlij światłość swoją i wierność swoją: niech one mnie wiodą i niech mnie przywiodą na Twoją świętą górę i do Twych przybytków!”. Ps 43,3 BT, „Albowiem w Tobie jest źródło życia i w Twej światłości oglądamy światłość”. Ps 36,10 BT.

Biblia mówi, że „Prawdziwa światłość, która oświeca każdego człowieka, przyszła na świat”. J 1,9 BW. Naród Boży mógł to zobaczyć, a nawet upewnić się, że to prawda, bo „(…) oto znów przemówił do nich Jezus tymi słowami: Ja jestem światłością świata. Kto idzie za Mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światło życia”. J 8,12 BT.

Jeśli nie chodzimy w świetle, nie poznajemy Boga, którego objawił nam Syn. Ten Syn „...jest odblaskiem Jego (Boga) chwały i odbiciem Jego istoty...”. Hbr 1,3 BT. Tenże Syn, wiedząc, jaka ciemność panuje na ziemi, zachęcał: „Jeszcze przez krótki czas przebywa wśród was światłość. Chodźcie, dopóki macie światłość, aby was ciemność nie ogarnęła. A kto chodzi w ciemności, nie wie, dokąd idzie”. J 12,35 BT.

W ludziach chodzących w światłości dokonuje się wiele pozytywnych zmian. Biblia mówi: „Niegdyś bowiem byliście ciemnością, lecz teraz jesteście światłością w Panu: postępujcie jak dzieci światłości! Owocem bowiem światłości jest wszelka prawość i sprawiedliwość, i prawda”. Ef 5,8-9 BT.

Jezus powiedział o sobie: „Jak długo jestem na świecie, jestem światłością świata”. J 9,5 BT, dlatego wszystkich, którzy przyjęli Jezusa, Biblia nazywa synami światłości: „Wszyscy wy bowiem jesteście synami światłości i synami dnia. Nie jesteśmy synami nocy ani ciemności”. 1 Tes 5,5 BT. „Tak niechaj świeci wasza światłość przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie”. Mt 5,16 BW. Jako naśladowcy Jezusa, sami stajemy się „... światłością dla tych, którzy są w ciemności”. Rz 2,19 BT.

Aby nie było w nas ciemności, musimy wyznawać Bogu swoje grzechy i powinniśmy starać się, by Boża światłość jaśniała we wszystkich sferach naszego życia. Biblia mówi: „Jeżeli (...) chodzimy w światłości, tak jak On sam trwa w światłości, wtedy mamy jedni z drugimi współuczestnictwo, a krew Jezusa, Syna Jego, oczyszcza nas z wszelkiego grzechu”. J 1,7 BT.

Współuczestnictwo z Jezusem i współbraćmi zobowiązuje, ponieważ „Kto mówi: Znam go, a przykazań jego nie zachowuje, kłamcą jest i prawdy w nim nie ma (…)”. 1 J 2,4 BW. „Przykazania bowiem: Nie cudzołóż, nie zabijaj, nie kradnij, nie pożądaj i wszelkie inne w tym słowie się streszczają: Miłuj bliźniego swego jak siebie samego”. Rz 13,9 BW. Dlatego „Kto mówi, że jest w światłości, a brata swojego nienawidzi, w ciemności jest nadal. Kto miłuje brata swego, w światłości mieszka i nie ma w nim zgorszenia. Kto zaś nienawidzi brata swego, jest w ciemności i w ciemności chodzi, i nie wie, dokąd idzie, gdyż ciemność zaślepiła jego oczy”. 1 J 2,9-11 BW.

Chodzić w światłości oznacza więc znać Boga i Jego Syna, posiadać z nimi głęboką relację i być posłusznym Ich nakazom i prawom, dlatego „Wzrastajcie... w łasce i poznaniu Pana naszego i Zbawiciela, Jezusa Chrystusa! (...)”. 2 P 3,18 BT.

Podsumowanie. Światłość jest częstą biblijną metaforą, symbolizującą dobro i sprawiedliwość w opozycji do ciemności – symbolu braku dobra, symbolu grzechu. Biblia mówi: „Jeśli mówimy, że mamy z nim (Bogiem) społeczność, a chodzimy w ciemności, kłamiemy i nie czynimy prawdy. A jeśli chodzimy w światłości, tak jak on jest w światłości, mamy społeczność między sobą, a krew Jezusa Chrystusa, jego Syna, oczyszcza nas z wszelkiego grzechu”. 1 J 1,6-7 BT. Zatem każdy, kto chodzi w światłości Bożej, chodzi właściwą drogą, gdyż „(…) droga sprawiedliwych jest jak blask zorzy porannej, która coraz jaśniej świeci aż do białego dnia. Droga bezbożnych jest jak ciemna noc; nie wiedzą, na czym mogą się potknąć”. Prz 4,18-19 BW. „Błogosławiony lud, który umie się radować i chodzi w światłości oblicza twego, Panie”. Ps 89,16 BW.

Biblia mówi, że „(…) zebrane przypowieści są jak mocno wbite gwoździe; dał je jeden pasterz”. Koh 12,11 BW. Tym Pasterzem był Jezus, który „wszystko mówił (...) do ludu w podobieństwach, a bez podobieństwa nic do nich nie mówił”. Mt 13,34 BW. W przypowieściach skomplikowane Boże prawdy zilustrował On rzeczami ziemskimi, zrozumiałymi dla każdego człowieka. Dlaczego Chrystus wybrał ten sposób nauczania?

Wokół Pana Jezusa gromadziły się tłumy. Większość z nich byli to prości ludzie, pragnący uzdrowienia lub pożywienia. Biblia mówi: „I obchodził Jezus całą Galileę, nauczając w tamtejszych synagogach, głosząc Ewangelię o królestwie i lecząc wszelkie choroby i wszelkie słabości wśród ludu. A wieść o Nim rozeszła się po całej Syrii (...) I szły za Nim liczne tłumy (...)”. Mt 4,23-25 BT.

Jednak tylko nieliczni mieli zrozumieć przesłanie zwiastowanych Bożych prawd, Biblia bowiem mówi: „Wtedy pytali Go Jego uczniowie, co oznacza ta przypowieść. On rzekł: Wam dano poznać tajemnice królestwa Bożego, innym zaś w przypowieściach, aby patrząc, nie widzieli i słuchając, nie rozumieli”. Łk 8,9-10 BT.

Już wcześniej, w Księdze Izajasza, znajdujemy podobną myśl: „I rzekł [mi]: Idź i mów do tego ludu: Słuchajcie pilnie, lecz bez zrozumienia, patrzcie uważnie, lecz bez rozeznania! Zatwardź serce tego ludu, znieczul jego uszy, zaślep jego oczy, iżby oczami nie widział ani uszami nie słyszał, i serce jego by nie pojęło, żeby się nie nawrócił i nie był uzdrowiony. Wtedy zapytałem: Jak długo, Panie? On odrzekł: Aż runą miasta wyludnione i domy bez ludzi, a pola pozostaną pustkowiem. Pan wyrzuci ludzi daleko, tak że zwiększy się pustynia wewnątrz kraju. A jeśli jeszcze dziesiąta część [ludności] zostanie, to i ona powtórnie ulegnie zniszczeniu jak terebint lub dąb, z których pień tylko zostaje po zwaleniu. Reszta jego [będzie] świętym nasieniem”. Iz 6,9-13 BT.

Czy oznacza to, że Bóg jednym daje zrozumienie, a innym nie? Pan Bóg doskonale zna każdego z nas, jest przecież naszym Stworzycielem. Biblia mówi: „Panie, przenikasz i znasz mnie (...)”. Ps 139,1 BT. Tylko szczerze pragnącemu Bóg daje pełne zrozumienie Swoich nauk. Pan Jezus powiedział: „Wam dano poznać tajemnice królestwa niebieskiego (...)”. Mt 13,11 BT.

Nieszczerzy w stosunku do Pana Jezusa byli faryzeusze oraz uczeni w Piśmie. Choć rozumieli, gdy przypowieści były kierowane do nich, albowiem Biblia mówi: „Arcykapłani i faryzeusze, słuchając Jego przypowieści, poznali, że o nich mówi”. Mt 21,45 BT, to nie zastanawiali się nad sensem tych przypowieści, lecz „(…) naradzali się, jak by go usidlić w mowie”. Mt 22,15 UBG, aby „(…) Go pochwycić (...)”. Mt 21,46 BT.

Jaki jest cel przypowieści? Jak już nadmieniliśmy, celem przypowieści jest wyłożenie Bożych prawd ludziom, którzy odeszli od Boga i „przez nieprawość tłumią prawdę (…) (którzy) poznawszy Boga, nie uwielbili go jako Boga i nie złożyli mu dziękczynienia, lecz znikczemnieli w myślach swoich, a ich nierozumne serce pogrążyło się w ciemności. Mienili się mądrymi, a stali się głupi. I zamienili chwałę nieśmiertelnego Boga na obrazy przedstawiające śmiertelnego człowieka, a nawet ptaki, czworonożne zwierzęta i płazy”. Rz 1,18.21-23 BT.

Do ludzi żyjących w ciemności przyszedł Pan Jezus, mówiąc: „Ja jestem światłością świata. Kto idzie za Mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światło życia”. J 8,12 BT. I rozświetlał On te ciemności światłem nauk zawartych między innymi w przypowieściach. Biblia mówi: „Moja nauka nie jest moją, lecz Tego, który Mnie posłał. Jeśli kto chce pełnić Jego wolę, pozna, czy nauka ta jest od Boga, czy też Ja mówię od siebie samego. Kto mówi we własnym imieniu, ten szuka własnej chwały. Kto zaś szuka chwały tego, który go posłał, ten godzien jest wiary i nie ma w nim nieprawości”. J 7,16-18 BT.

W jakich przypowieściach mówił Jezus? Jezus mówił na przykład o siewcy, o kąkolu i pszenicy, o kwasie i o ziarnku gorczycy, o ukrytym skarbie, perle i sieci, o talentach i zysku, o winnicy, o królestwie Bożym i mierze przebaczenia. Każda z nich ukazuje bardzo ważną prawdę, pożyteczną do „nauczania, do przekonywania, do poprawiania, do kształcenia w sprawiedliwości– aby człowiek Boży był doskonały, przysposobiony do każdego dobrego czynu”. 2 Tm 3,16-17 BT.

Gdy słuchający później spoglądali na przedmioty, które ilustrowały te prawdy, przypominali sobie słowa Jezusa, który: „W wielu takich przypowieściach głosił im naukę, o ile mogli [ją] rozumieć. A bez przypowieści nie przemawiał do nich. Osobno zaś objaśniał wszystko swoim uczniom”. Mk 4,33-34 BT. I „Zdumiewali się Jego nauką, gdyż słowo Jego było pełne mocy”. Łk 4,32 BT.

Wróćmy jeszcze do Księgi Izajasza – jego słowa skierowane były do ludzi będących w ciemnościach. Jednak Bóg każdemu daje szansę na zbawienie. Tylko „Miejcie wiarę w Boga!”. Mk 11,22 BT, a „wiara rodzi się z tego, co się słyszy, tym zaś, co się słyszy, jest słowo Chrystusa”. Rz 10,17 BT. I miejcie wytrwałość, „(…) abyście spełniając wolę Bożą, dostąpili obietnicy”. Hbr 10,36 BT.

Dzisiaj również powinniśmy z wiarą i wytrwale studiować biblijne przypowieści, prosząc wcześniej o Ducha Świętego, który pomoże nam zrozumieć ich przesłanie. Uczniom znaczenie podobieństw wyjaśniał Jezus: „Przystąpili do Niego uczniowie i zapytali: Dlaczego w przypowieściach mówisz do nich? On im odpowiedział: Wam dano poznać tajemnice królestwa niebieskiego, im zaś nie dano. Bo kto ma, temu będzie dodane, i nadmiar mieć będzie; kto zaś nie ma, temu zabiorą również to, co ma. Dlatego mówię do nich w przypowieściach, że otwartymi oczami nie widzą i otwartymi uszami nie słyszą ani nie rozumieją. Tak spełnia się na nich przepowiednia Izajasza: Słuchać będziecie, a nie zrozumiecie, patrzeć będziecie, a nie zobaczycie. Bo stwardniało serce tego ludu, ich uszy stępiały i oczy swe zamknęli, żeby oczami nie widzieli ani uszami nie słyszeli, ani swym sercem nie rozumieli: i nie nawrócili się, abym ich uzdrowił. Lecz szczęśliwe oczy wasze, że widzą, i uszy wasze, że słyszą. Bo zaprawdę, powiadam wam: Wielu proroków i sprawiedliwych pragnęło ujrzeć to, na co wy patrzycie, a nie ujrzeli; i usłyszeć to, co wy słyszycie, a nie usłyszeli”. Mt 13,10-17 BT.

Podsumowanie. W czasach Chrystusa sprawami duchowymi niewielu się interesowało, stąd Jego zarzut – głównie w stosunku do uczonych w Piśmie: „Lud ten czci mnie wargami, ale serce ich daleko jest ode mnie”. Mt 15,8 BW. Jednak szczerze szukającym Boga On obiecał: „dam im serce, aby mnie poznali, że Ja jestem Pan. I będą mi ludem, a Ja będę im Bogiem, bo nawrócą się do mnie całym swoim sercem”. Jr 24,7 BW. Dlatego też trudne prawdy zilustrowane w przypowieściach przez znane przedmioty, stawały się proste i zrozumiałe dla tych, których serca otwarte były na ich przyjęcie. Biblia mówi: „To wszystko mówił Jezus tłumom w przypowieściach, a bez przypowieści nic im nie mówił. Tak miało się spełnić słowo Proroka: Otworzę usta w przypowieściach, wypowiem rzeczy ukryte od założenia świata”. Mt 13,34-35 BT. Aby głosić „rzeczy ukryte”, należało spełnić warunek zawarty w pytaniu: „(…) Nie rozumiecie tej przypowieści? Jakże więc zrozumiecie wszystkie inne przypowieści?”. Mk 4,13 UBG. Warunkiem tym było oczekiwanie Pana Jezusa, że Jego uczniowie (również współcześni), będą badali Pisma tak, by zrozumieć przesłanie Jego przypowieści, „Nie ma bowiem nic zakrytego, co by nie miało być wyjawione, ani nic tajemnego, o czym by się nie miano dowiedzieć. Co mówię wam w ciemności, powtarzajcie na świetle, a co słyszycie na ucho, rozgłaszajcie na dachach!”. Mt 10,26-27 BT.

Gdy odwiedził Pan Abrahama, z Jego ust padają słowa: „Dlaczego to Sara śmieje się i myśli: Czy naprawdę będę mogła rodzić, gdy już się zestarzałam? Czy jest coś, co byłoby niemożliwe dla Pana?”. Rdz 18,13-14 BT. Po roku to, co według Sary było niemożliwe – wykonało się, albowiem syn obietnicy, Izaak, urodził się w starości swych rodziców. Ojciec Abraham miał sto lat, a matka Sara dziewięćdziesiąt.

Z ludzkiego punktu widzenia młody pasterz, niedoświadczony w boju i bez wojskowego oręża, nie pokona olbrzymiego, zahartowanego w walkach wojownika. Tak też uważał król Saul, który „odpowiedział Dawidowi: To niemożliwe, byś stawił czoło temu Filistynowi i walczył z nim. Ty jesteś jeszcze chłopcem, a on wojownikiem od młodości”. 1 Sm 17,33 BT. Dawid jednak głęboko wierzył, że: „Pan, który wyrwał mnie z łap lwów i niedźwiedzi, wybawi mnie również z ręki tego Filistyna”. 1 Sm 17,37 BT. Bez lęku stanął przed Goliatem i „odrzekł Filistynowi: Ty idziesz na mnie z mieczem, dzidą i zakrzywionym nożem, ja zaś idę na ciebie w imię Pana Zastępów, Boga wojsk izraelskich… On więc odda was w nasze ręce”. 1 Sm 17,45.47 BT.

Powyższe przykłady uświadamiają nam, że Bóg zawsze wykonuje Swoje zamierzenia: „Oto Ja jestem Pan, Bóg wszelkiego ciała; czy jest może dla Mnie coś niemożliwego?... Zawrę... z nimi (Izraelem) przymierze wieczne, mocą którego nie zaprzestanę im wyświadczać dobra... Cieszyć się będę, wyświadczając im dobrodziejstwa… z całego swego serca i z całej swej duszy”. Jr 32,27.40-41 BT. Te słowa aktualne są i dziś.

Od nas zależy bowiem, czy zaakceptujemy Boże warunki przymierza i staniemy się w Jego rękach narzędziem do dokonywania niemożliwego. Jak się stać takim narzędziem? Biblia mówi: „Gdy przyszli do tłumu, podszedł do Niego (Jezusa) pewien człowiek i padając przed Nim na kolana, prosił: Panie, zlituj się nad moim synem! Jest epileptykiem i bardzo cierpi; bo często wpada w ogień, a często w wodę. Przyprowadziłem go do Twoich uczniów, lecz nie mogli go uzdrowić. Na to Jezus odrzekł: O plemię niewierne i przewrotne! Jak długo jeszcze mam być z wami; jak długo mam was cierpieć? Przyprowadźcie Mi go tutaj! Jezus rozkazał mu surowo i zły duch opuścił go. Od owej pory chłopiec odzyskał zdrowie. Wtedy uczniowie zbliżyli się do Jezusa na osobności i pytali: Dlaczego my nie mogliśmy go wypędzić? On zaś im rzekł: Z powodu małej wiary waszej. Bo zaprawdę, powiadam wam: Jeśli będziecie mieć wiarę jak ziarnko gorczycy, powiecie tej górze: Przesuń się stąd tam!, a przesunie się. I nic niemożliwego nie będzie dla was”. Mt 17,14-20 BT.

I tak Chrystus dał odpowiedź na pytanie, co jest nam potrzebne, by nic niemożliwego nie było dla nas, „Tylko czy Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi...?”. Łk 18,8 BW.

Powinniśmy wiedzieć, że bez prawdziwej wiary, wiary tak maleńkiej, jak przysłowiowe ziarnko gorczycy i bez mocy Bożej, każdy z nas będzie borykać się z wieloma niemożliwościami.

• Jedną z takich niemożliwości jest bycie prawdziwie wierzącym, będąc jednocześnie uzależnionym od spraw ziemskich. Biblia mówi: „Nikt nie może dwom panom służyć, gdyż albo jednego nienawidzić będzie, a drugiego miłować, albo jednego trzymać się będzie, a drugim pogardzi. Nie możecie Bogu służyć i mamonie”. Mt 6,24 BW. „Nie możecie pić kielicha Pańskiego i kielicha demonów; nie możecie być uczestnikami stołu Pańskiego i stołu demonów”. 1 Kor 10,21 BW.
• Z tej pierwszej wynika druga: niemożliwością jest, aby człowiek, który umiłował bogactwo bardziej niż Boga i ludzi, mógł być zbawiony. Biblia mówi: „Łatwiej jest wielbłądowi przejść przez ucho igielne, niż bogatemu wejść do królestwa Bożego. A oni tym bardziej się dziwili i mówili między sobą: Któż więc może się zbawić? Jezus spojrzał na nich i rzekł: U ludzi to niemożliwe, ale nie u Boga; bo u Boga wszystko jest możliwe”. Mk 10,25-27 BT. Zwróćmy uwagę, że bogactwo samo w sobie nie jest złe, potępiane jest pożądanie go, „Albowiem korzeniem wszelkiego zła jest chciwość pieniędzy”. 1 Tm 6,10 BT.
• Kolejną niemożliwością jest, by człowiek bez prawdziwej wiary mógł podobać się Bogu. Biblia mówi: „Bez wiary zaś nie można podobać się Bogu. Przystępujący bowiem do Boga musi uwierzyć, że [Bóg] jest i że wynagradza tych, którzy Go szukają”. Hbr 11,6 BT.
• Niemożliwością jest budować prawdziwą wiarę na innym fundamencie niż Jezus, „Albowiem fundamentu innego nikt nie może założyć oprócz tego, który jest założony, a którym jest Jezus Chrystus”. 1 Kor 3,11 BW.
• Inna dotyczy niemożliwości odnowienia właściwej relacji z Bogiem, po świadomym i trwałym odrzuceniu Jego miłości i woli. Biblia mówi: „Niemożliwe jest bowiem tych – którzy raz zostali oświeceni, a nawet zakosztowali daru niebieskiego i stali się uczestnikami Ducha Świętego, zakosztowali również wspaniałości słowa Bożego i mocy przyszłego wieku, a [jednak] odpadli – odnowić ku nawróceniu”. Hbr 6,4-6 BT.
• Niemożliwością jest wiara w zbawienie, gdy nie przyjmuje się ofiary złożonej przez Jezusa na obmycie z grzechów. Biblia mówi: „Niemożliwe jest bowiem, aby krew cielców i kozłów usuwała grzechy”. Hbr 10,4 BT, „Jedną bowiem ofiarą udoskonalił na wieki tych, którzy są uświęcani; (a) uświęceni jesteśmy przez ofiarę ciała Jezusa Chrystusa”. Hbr 10,14.10 BT.
• Niemożliwością jest, by człowiek sam się zbawił, „Albowiem łaską zbawieni jesteście przez wiarę, i to nie z was: Boży to dar; Nie z uczynków, aby się kto nie chlubił”. Ef 2,8-9 BW. „Gdy zaś ukazała się dobroć i miłość Zbawiciela, naszego Boga, do ludzi, nie ze względu na sprawiedliwe uczynki, jakie spełniliśmy, lecz z miłosierdzia swego zbawił nas przez obmycie odradzające i odnawiające w Duchu Świętym, którego wylał na nas obficie przez Jezusa Chrystusa, Zbawiciela naszego, abyśmy, usprawiedliwieni Jego łaską, stali się w nadziei dziedzicami życia wiecznego”. Tt 3,4 BW.

Zapewne zdajemy sobie sprawę z naszych niemożliwości. Pamiętajmy jednak, że to „...Co niemożliwego jest u ludzi, możliwe jest u Boga”. Łk 18,27 BW, wszak powiedział o sobie: „Jam jest Bóg Wszechmogący”. Rdz 17,1 BT. Zachwycajmy się więc Panem, jak Jeremiasz: „Ach, Panie Boże, oto stworzyłeś niebo i ziemię wielką swoją mocą i wyciągniętym ramieniem. Żadna rzecz nie jest niemożliwa dla Ciebie”. Jr 32,17 BT i pragnijmy przeżywać w Jego obecności każdy dzień, albowiem „Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy”. Mk 9,23 BT, abyśmy prosząc w modlitwie, mogli usłyszeć: „Według wiary waszej niechaj się wam stanie”. Mt 9,29 BW.

Niemożliwe, które za sprawą Pana Boga staje się możliwe to nie tylko cuda w typowym znaczeniu, ale przede wszystkim ten największy cud – zmiana ludzkiego serca. Biblia mówi, że „Obrzydłe dla Pana są serca przewrotne, On tych miłuje, których droga prawa”. Prz 11,20 BT. I choć niemożliwością jest, by człowiek, u którego „wielka jest złość... wszelkie jego myśli oraz dążenia jego serca są ustawicznie złe...”. Rdz 6,5 BW, mógł sam zmienić dążenia swego serca, dla Boga jest to możliwe. On obiecuje: „I dam wam serce nowe i ducha nowego tchnę do waszego wnętrza, odbiorę wam serce kamienne, a dam wam serce z ciała. Ducha mojego chcę tchnąć w was i sprawić, byście żyli według mych nakazów i przestrzegali przykazań, i według nich postępowali”. Ez 36,26-27 BT.

Posyła więc do naszych serc Ducha, który pomaga nam prowadzić uświęcone życie, którego celem jest królestwo Boże. Biblia mówi: „Na dowód tego, że jesteście synami, Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna swego, który woła: Abba, Ojcze! A zatem nie jesteś już niewolnikiem, lecz synem. Jeżeli zaś synem, to i dziedzicem z woli Bożej”. Ga 4,6-7 BT.

Podsumowanie. Dla Boga brak sprzyjających warunków do realizacji jakichkolwiek działań, nie jest przeszkodą. Terminy niewykonalność, niemożliwość czy niezdolność do jakiegokolwiek czynu są Mu obce. Biblia mówi: „Oto Ja jestem Pan, Bóg wszelkiego ciała; czy jest może dla Mnie coś niemożliwego?”. Jr 32,27 BT. „Jam jest Alfa i Omega, mówi Pan Bóg, Który jest, Który był i Który przychodzi, Wszechmogący”. Ap 1,8 BT.

Inaczej rzecz się ma ze zwykłym śmiertelnikiem. Jednak gdy po zmartwychwstaniu Chrystus ukazał się apostołom, powiedział im: „Oto Ja ześlę na was obietnicę mojego Ojca. Wy zaś pozostańcie w mieście, aż będziecie przyobleczeni mocą z wysoka”. Łk 24,49 BT. O jakiej mocy mówił? Zapowiadał wylanie Ducha Świętego: „A gdy nadszedł dzień Zielonych Świąt, byli wszyscy razem na jednym miejscu… napełnieni zostali wszyscy Duchem Świętym i zaczęli mówić innymi językami, tak jak im Duch poddawał… za sprawą apostołów działo się wiele cudów i znaków”. Dz 2,1.4.43 BW. I dziś – poddani woli Bożej, napełnieni wiarą w Jezusa jako Zbawiciela, przyobleczeni mocą Ducha Świętego – możemy być pewni, że spełni się obietnica: „Wszystko mogę w tym, który mnie wzmacnia, w Chrystusie”. Flp 4,13 BW.

Biblia (Pismo Święte, Słowo Boże) tworzona była przez około 1500 lat. W ciągu tego okresu 40 autorów pod natchnieniem Ducha, w trzech językach spisało 66 ksiąg. Biblia mówi: „Albowiem proroctwo nie przychodziło nigdy z woli ludzkiej, lecz wypowiadali je ludzie Boży, natchnieni Duchem Świętym”. 2 P 1,21 BW. „Wielokrotnie i wieloma sposobami przemawiał Bóg dawnymi czasy do ojców przez proroków; ostatnio, u kresu tych dni, przemówił do nas przez Syna, którego ustanowił dziedzicem wszechrzeczy, przez którego także wszechświat stworzył”. Hbr 1,1-2 BW.

Biblia jest źródłem wszystkich informacji, które pomogą nam poznać oczekiwania Boga względem nas. „Całe Pismo przez Boga jest natchnione i pożyteczne do nauki, do wykrywania błędów, do poprawy, do wychowywania w sprawiedliwości, aby człowiek Boży był doskonały, do wszelkiego dobrego dzieła przygotowany”. 2 Tm 3,16-17 BW.

Dzięki Biblii poznajemy Jezusa Chrystusa, który pragnie bliskości z nami. Biblia mówi: „Oto stoję u drzwi i kołaczę: jeśli kto posłyszy mój głos i drzwi otworzy, wejdę do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze Mną. Zwycięzcy dam zasiąść ze Mną na moim tronie, jak i Ja zwyciężyłem i zasiadłem z mym Ojcem na Jego tronie”. Ap 3,20-21 BT.

Biblia zachęca nas do przyjęcia Jezusa, nazwanego w Ewangelii Jana Słowem. „A to Słowo stało się ciałem i mieszkało wśród nas...”. J 1,14 UBG. Wydany przez Judasza zmarł, aby zapłacić karę za nasze grzechy. „Bóg zaś okazuje nam swoją miłość [właśnie] przez to, że Chrystus umarł za nas, gdyśmy byli jeszcze grzesznikami. Tym bardziej więc będziemy przez Niego zachowani od karzącego gniewu, gdy teraz przez krew Jego zostaliśmy usprawiedliwieni”. Rz 5,8-9 BT. Jezus wziął na siebie karę, na którą my zasłużyliśmy, „On został tak przebity z powodu naszych grzechów i zdruzgotany za nasze winy. Kara, którą wziął na siebie, nam pokój przynosi i dzięki Jego ranom my uleczeni będziemy”. Iz 53,5 BWP.

Biblia mówi, że przez swoją ofiarę Chrystus pokonał zło i śmierć, dając nam zbawienną nadzieję. Tym bardziej więc „...trwaj w tym, czego się nauczyłeś i co ci powierzono, wiedząc, od kogo się tego nauczyłeś; I ponieważ od dziecka znasz Pisma święte, które cię mogą uczynić mądrym ku zbawieniu przez wiarę, która jest w Chrystusie Jezusie”. 2 Tm 3,14-15 BW.

Biblia twierdzi, że „jesteście w błędzie, nie znając Pisma ani mocy Bożej". Mt 22,29 BT, albowiem dzięki niej poznamy Boga i zrozumiemy Jego obietnice, powody Jego decyzji i zamiary. „Synu mój! Jeżeli przyjmiesz moje słowa i zachowasz dla siebie moje wskazania, nadstawiając ucha na mądrość i zwracając serce do rozumu, jeżeli przywołasz rozsądek i donośnie wezwiesz roztropność, jeżeli szukać jej będziesz jak srebra i poszukiwać jej jak skarbów ukrytych, wtedy zrozumiesz bojaźń Pana i uzyskasz poznanie Boga; gdyż Bóg daje mądrość, z jego ust pochodzi poznanie i rozum”. Prz 2,1-6 BW.

A jeżeli teksty biblijne są dla nas niezrozumiałe, Bóg zsyła Ducha Świętego, aby pomógł nam je zrozumieć. Biblia mówi: „Lecz gdy przyjdzie On, Duch Prawdy, wprowadzi was we wszelką prawdę, bo nie sam od siebie mówić będzie, lecz cokolwiek usłyszy, mówić będzie, i to, co ma przyjść, wam oznajmi. On mnie uwielbi, gdyż z mego weźmie i wam oznajmi”. J 16,13-14 BW.

Pismo Święte jest mapą, która pokazuje nam drogę życia. Biblia mówi: „Raduje się z drogi, którą wskazują mi ustawy twoje jak z wielkiego bogactwa, (bo) Jak zachowa młodzieniec w czystości życie swoje? Gdy przestrzegać będzie słów twoich”. Ps 119,14.9 BW.

Biblia daje nam mądrość. Biblia mówi: „Jestem roztropniejszy od wszystkich, którzy mnie uczą, bo rozmyślam o Twoich napomnieniach. Jestem roztropniejszy od starców, bo zachowuję Twoje postanowienia”. Ps 119,99-100 BT.

Biblia oferuje pomoc, gdy droga wydaje nam się niejasna. Biblia mówi: „Słowo twoje jest pochodnią nogom moim I światłością ścieżkom moim”. Ps 119,105 BW.

Biblia daje nam Boże przykazania, które są niezmienne. Biblia mówi: „Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie niebo i ziemia ani jedna jota, ani jedna kreska nie przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie”. Mt 5,18 BW.

Pragnienie przyjęcia i poznania Boga ściśle wiąże się ze studiowaniem nauk zawartych w Biblii. Szczególnie dziś, bo „Oto nadejdą dni – wyrocznia Pana Boga – gdy ześlę głód na ziemię, nie głód chleba ani pragnienie wody, lecz głód słuchania słów Pańskich”. Am 8,11 BT.

Biblia zwraca uwagę na fakt, że „głód słuchania słów Pańskich” pojawia się z powodu nieumiejętności słuchania: „Wiele mamy o Nim mówić, a trudne to jest do wyjaśnienia, ponieważ ociężali jesteście w słuchaniu”. Hbr 5,11 BT oraz braku więzi z Bogiem: „Kto jest z Boga, słów Bożych słucha. Wy dlatego nie słuchacie, że z Boga nie jesteście”. J 8,47 BT i zatwardziałego serca: „Usłyszycie dobrze, ale nie zrozumiecie, i dobrze będziecie widzieć, a nie zobaczycie. Bo otępiało serce tego ludu. Usłyszeli niechętnie i zamknęli oczy, aby przypadkiem nie zobaczyli oczami i uszami nie usłyszeli, i nie zrozumieli sercem, i nie nawrócili się...”. Dz 28, 26.27 BT.

Zatem jacy ludzie, według Jezusa, są błogosławieni? „On zaś rzekł: Błogosławieni są raczej ci, którzy słuchają Słowa Bożego i strzegą go”. Łk 11,28 BW.

Kiedy czytasz Słowo Boże, nie pomijaj tych tekstów, które są dla ciebie nieprzyjemne. Biblia mówi: „powiedz ... wszystkie słowa, które poleciłem ci mówić do nich; nic nie ujmuj!”. Jer 26,2 BW.

Podsumowanie. Biblia jest wielką Księgą Bożej mądrości. Pierwsze biblijne informacje zawierają opis stworzenia i upadku człowieka, a ostatnie mówią o wydźwignięciu grzesznika z tego upadku i powrocie do życia w obecności Stwórcy. Środkowe zapisy ukazują etapy zbawczego planu i wskazówki prowadzące do spełnienia tego celu. Przez całe Pismo przewija się postać Chrystusa, który zapewnia: „...Ja pragnącemu dam darmo ze źródła wody żywota. Zwycięzca odziedziczy to wszystko, i będę mu Bogiem, a on będzie mi synem”. Ap 21,6-7 BW.

Główna rola Biblii jest dwojaka. Pierwsza – zachęca do rozwijania wiary, „...abyście umieli rozpoznać, jaka jest wola Boża: co jest dobre, co Bogu przyjemne i co doskonałe”. Rz 12,2 BT, „aby wiara wasza opierała się nie na mądrości ludzkiej, lecz na mocy Bożej”. 1 Kor 2,5 BT. W konsekwencji usilne zabieganie o wiarę spowoduje, że będziemy wierzyli jeszcze dojrzalej i świadomie pogłębiali osobistą relację z Jezusem.

Druga rola to moc Bożego Słowa, która wzbudza wiarę w człowieku żyjącym w świecie, które porusza serca, ponieważ jest to Słowo miłości. „Myśmy poznali i uwierzyli miłości, jaką Bóg ma ku nam. Bóg jest miłością: kto trwa w miłości, trwa w Bogu, a Bóg trwa w nim”. 1 J 4,16 BT. Jeżeli dopuścimy to Słowo do serca, pada ono jak ziarno na żyzną glebę, czyniąc wielki przewrót i doprowadzając do spotkania z żywym Bogiem. A konsekwencją tego spotkania staje się pragnienie człowieka, by żyć zgodne z wolą Bożą.

W obu przypadkach celem Biblii jest doprowadzenie człowieka do spotkania w wieczności z naszym Ojcem, dlatego „Cokolwiek ...przedtem napisano, dla naszego pouczenia napisano, abyśmy przez cierpliwość i przez pociechę z Pism nadzieję mieli”. Rz 15,4 BW. Zatem baczmy, abyśmy „...przyjęli naukę z całą gorliwością i codziennie badali Pisma, czy istotnie tak jest”. Dz 17,11 BT.

Biblia mówi: „Na początku stworzył Bóg niebo i ziemię. A ziemia była pustkowiem i chaosem; ciemność była nad otchłanią, a Duch Boży unosił się nad powierzchnią wód… Potem rzekł Bóg: Niech powstanie sklepienie pośród wód i niech oddzieli wody od wód! Uczynił więc Bóg sklepienie, i oddzielił wody pod sklepieniem od wód nad sklepieniem; i tak się stało. I nazwał Bóg sklepienie niebem. I nastał wieczór, i nastał poranek – dzień drugi”. Rdz 1,1-2.6-8 BW. „Niebiosa są niebiosami Pana, ale ziemię dał synom ludzkim”. Ps 115,16 BW.

Zatem czym jest niebo? Niebem Biblia określa fizyczną część wszechświata: „Niebo było od dawna i ziemia, która z wody i przez wodę zaistniała na słowo Boże”. 2 P 3,5 BT.

W pierwszej fazie stworzenia niebo obejmowało cały wszechświat poza ziemią. Z tego wydzielił Bóg małą część w bezpośrednim otoczeniu ziemi (zwaną troposferą), dokąd sięgają chmury (nieboskłon). Biblia mówi: „...ulewa i śnieg spadają z nieba i tam nie powracają, dopóki nie nawodnią ziemi, nie użyźnią jej i nie zapewnią urodzaju”. Iz 55,10 BT.

Powyżej chmur jest następna niezmierzona część nieba zwana kosmosem, w której umieścił Bóg różnorodne ciała niebieskie widziane jako planety i gwiazdy. Biblia mówi: „Potem rzekł Bóg: Niech powstaną światła na sklepieniu niebios, aby oddzielały dzień od nocy i były znakami dla oznaczania pór, dni i lat! Niech będą światłami na sklepieniu niebios, aby świecić nad ziemią! I tak się stało. I uczynił Bóg dwa wielkie światła: większe światło, aby rządziło dniem, i mniejsze światło, aby rządziło nocą, oraz gwiazdy. I umieścił je Bóg na sklepieniu niebios, aby świeciły nad ziemią. I rządziły dniem i nocą oraz aby oddzielały światłość od ciemności. I widział Bóg, że to było dobre. I nastał wieczór, i nastał poranek – dzień czwarty”. Rdz 1,14-19 BT.

O jakim jeszcze niebie mówi Biblia? Istnieje inne Niebo, w którym mieszka Bóg i aniołowie – niewidzialne dla ludzkich oczu i poza możliwością poznania. Biblia mówi: „Tak mówi Pan: Niebiosa są moim tronem, a ziemia podnóżkiem nóg moich”. Iz 66,1 BT. „Któż jak nasz Pan Bóg, co siedzibę ma w górze, co w dół spogląda na niebo i na ziemię?”. Ps 113,5-6 BT. „Pan w niebie tron swój ustawił, a swoim panowaniem obejmuje wszechświat”. Ps 103,19 BT. „Niebiosa głoszą chwałę Boga, dzieło rąk Jego nieboskłon obwieszcza”. Ps 19,2 BT. „Spójrz z nieba i popatrz ze swojego świętego, wspaniałego przybytku!”. Iz 63,15 BW. „Albowiem gdy powstaną z martwych, ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić, lecz będą jako aniołowie w niebie”. Mk 12,25 BW.

Dużo wcześniej, jeszcze w czasach starotestamentowych, gdy król Salomon wybudował Świątynię, zdawał sobie sprawę, że będzie to tylko miejsce modlitwy, a nie mieszkanie dla Boga. Biblia mówi: „Lecz czy naprawdę zamieszka Bóg na ziemi? Oto niebiosa i niebiosa niebios nie mogą cię ogarnąć, a cóż dopiero ten dom, który zbudowałem?!… Zechciej wysłuchać błagania twojego sługi i twojego ludu izraelskiego, gdy będą się modlić na tym miejscu. Tak, wysłuchaj w miejscu, gdzie przebywasz, w niebie, a wysłuchując, racz odpuścić!”. 1 Krl 27.30 BW. „Najwyższy jednak nie mieszka w dziełach rąk ludzkich”. Dz 7,48 BT.

I faktycznie tak jest, skoro sam Bóg o tym zapewnia: „Niebo jest moją stolicą, a ziemia podnóżkiem stóp moich. Jakiż dom zbudujecie Mi, mówi Pan, albo gdzież miejsce odpoczynku mego? Czyż tego wszystkiego nie stworzyła moja ręka?”. Dz 7,49-50 BT.

To trzecie niebo jest poza naszym wyobrażeniem. Biblia mówi: „Czego oko nie widziało i ucho nie słyszało, i co do serca ludzkiego nie wstąpiło, to przygotował Bóg tym, którzy go miłują.” 1 Kor 2,9 BW. W kolejnym liście apostoł Paweł pisał: „Znam człowieka w Chrystusie, który przed czternastu laty - czy w ciele - nie wiem, czy poza ciałem - też nie wiem, Bóg to wie - został porwany aż do trzeciego nieba. I wiem, że ten człowiek - czy w ciele, nie wiem, czy poza ciałem, Bóg to wie - został porwany do raju i słyszał tajemne słowa, których się nie godzi człowiekowi powtarzać”. 2 Kor 12,2-4 BT.

Aktualne niebo (ziemia również) jest przemijalne. Biblia mówi: „Bóg nasz przybył i nie milczy: przed Nim ogień trawiący, wokół Niego szaleje nawałnica. Wzywa On z góry niebo i ziemię, by lud swój sądzić. ‘Zgromadźcie Mi moich umiłowanych, którzy zawarli ze Mną przymierze przez ofiarę’. Niebiosa zwiastują Jego sprawiedliwość, albowiem sam Bóg jest sędzią”. Ps 50,3-6 BT. „Niebo i ziemia przeminą”. Mk 13,31 BT. „Wiedzcie przede wszystkim to, że w dniach ostatecznych przyjdą szydercy z drwinami, którzy będą postępować według swych własnych pożądliwości i mówić: Gdzież jest przyobiecane przyjście jego? Odkąd bowiem zasnęli ojcowie, wszystko tak trwa, jak było od początku stworzenia. Obstając przy tym, przeoczają, że od dawna były niebiosa i była ziemia, która z wody i przez wodę powstała mocą Słowa Bożego przez co świat ówczesny, zalany wodą, zginął. Ale teraźniejsze niebo i ziemia mocą tego samego Słowa zachowane są dla ognia i utrzymane na dzień sądu i zagłady bezbożnych ludzi”. 2 P 3,3-7 BT. „A dzień Pański nadejdzie jak złodziej; wtedy niebiosa z trzaskiem przeminą, a żywioły rozpalone stopnieją, ziemia i dzieła ludzkie na niej spłoną. Skoro to wszystko ma ulec zagładzie, jakimiż powinniście być wy w świętym postępowaniu i w pobożności, Jeżeli oczekujecie i pragniecie gorąco nastania dnia Bożego, z powodu którego niebiosa w ogniu stopnieją i rozpalone żywioły rozpłyną się? Ale my oczekujemy, według obietnicy nowych niebios i nowej ziemi, w których mieszka sprawiedliwość”. 2 P 3,10-13 BW.

Co jeszcze Biblia mówi o trzecim niebie? Do trzeciego nieba będą powołani zbawieni. Biblia mówi: „W domu Ojca mego wiele jest mieszkań; gdyby było inaczej, byłbym wam powiedział. Idę przygotować wam miejsce. A jeśli pójdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę znowu i wezmę was do siebie, abyście, gdzie Ja jestem, i wy byli.” J 14,2-3 BW. „Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. Błogosławieni jesteście, gdy /ludzie/ wam urągają i prześladują was, i gdy z mego powodu mówią kłamliwie wszystko złe na was. Cieszcie się i radujcie, albowiem wasza nagroda wielka jest w niebie”. Mt 5,10-12 BT. „Wyście wytrwali przy Mnie w moich przeciwnościach. Dlatego i Ja przekazuję wam królestwo, jak Mnie przekazał je mój Ojciec: abyście w królestwie moim jedli i pili przy moim stole oraz żebyście zasiadali na tronach, sądząc dwanaście pokoleń Izraela”. Łk 22,28-30 BT.

Co jest nagrodą w niebie? Bóg będzie żył ze Swoim ludem i nie będzie już więcej śmierci, płaczu, ani bólu. Biblia mówi: „I usłyszałem donośny głos z tronu mówiący: Oto przybytek Boga między ludźmi! I będzie mieszkał z nimi, a oni będą ludem jego, a sam Bóg będzie z nimi. I otrze wszelką łzę z oczu ich, i śmierci już nie będzie; ani smutku, ani krzyku, ani mozołu już nie będzie; albowiem pierwsze rzeczy przeminęły”. Ap 21,3-4 BW.

Biblia ukazuje także przemieniony wszechświat, a w nim Kościół w fazie ostatecznej jako Nowe Jeruzalem. Zostanie ono przeniesione z nieba na odnowioną ziemię, z której Bóg usunął wszelkie zło wraz z bezbożnymi ludźmi: „I ujrzałem niebo nowe i ziemię nową, bo pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminęły, i morza już nie ma. I Miasto Święte – Jeruzalem Nowe ujrzałem zstępujące z nieba od Boga, przystrojone jak oblubienica zdobna w klejnoty dla swego męża... I rzekł Zasiadający na tronie: Oto czynię wszystko nowe... Zwycięzca to odziedziczy i będę Bogiem dla niego, a on dla mnie będzie synem". Ap 21,1-2.5.7 BT.

Podsumowanie. W „Modlitwie Pańskiej” czytamy: „Przyjdź Królestwo twoje, bądź wola twoja, jak w niebie, tak i na ziemi”. Mt 6,10 BW. Realizacja tej prośby nastąpi wtedy, gdy Pan przeniesie Nową Jerozolimę z nieba na planetę Ziemia. Wtedy, na nowej ziemi spełni się wreszcie obietnica: „... abyście, gdzie Ja jestem, i wy byli”. J 14,3 BW.

Dokładna treść Dekalogu według Biblii Tysiąclecia została podana na stronie „Biblia mówi” w opracowaniu „Dziesięć przykazań”. Poniższe rozważanie poświęcone jest ogólnej istocie i charakterystyce prawa Bożego.

Biblia mówi o Bogu jako o wielkim Prawodawcy: „Jeden Prawodawca i Sędzia, w którego mocy jest zbawić lub potępić”. Jk 4,12 BT. To Prawodawca ustanawia prawa, w tym Dekalog, który jest źródłem porządku moralnego.

Dekalog reguluje najbardziej elementarne powinności człowieka wobec Boga i wobec bliźniego. Na górze Synaj Bóg wypisał na kamieniu Swoje prawa, bo jak skała są one niezmienne i wieczne! Biblia mówi: „Mojżesz zaś zszedł z góry z dwiema tablicami Świadectwa w swym ręku, a tablice były zapisane na obu stronach, zapisane na jednej i na drugiej stronie. Tablice te były dziełem Bożym, a pismo na nich było pismem Boga, wyrytym na tablicach”. Wj 32,15-16 BT.

Od zarania dziejów ludzkich znane było pojęcie przestępstwa/grzechu – dowodzi to istnienia już wówczas normy określającej grzech. Pierwszym przestępcą prawa był Adam, do którego Bóg rzekł: „Ponieważ posłuchałeś swej żony...”. Rdz 3,17 BT, a nie Jego, spotka cię kara. Podobnie rzecz się miała z Kainem – pierwszym mordercą, do którego Bóg powiedział: „Tułaczem i zbiegiem będziesz na ziemi!”. Rdz 4,12 BT. Czy sprawiedliwy Bóg mógłby ukarać kogoś nieświadomego swojego grzechu?

Prawo Boże znane było np. Abrahamowi, gdyż sam Pan to potwierdził: „Abraham był mi posłuszny – przestrzegał tego, co mu poleciłem: moich nakazów, praw i pouczeń”. Rdz 26,5 BT. Prawo to znali Izraelici, zanim przybyli do góry Synaj. Biblia mówi: „Pan powiedział wówczas do Mojżesza: Oto ześlę wam chleb z nieba…, w dniu szóstym zrobią zapas tego, co przyniosą, a będzie to podwójna ilość tego, co będą zbierać codziennie. Przez sześć dni możecie zbierać, jednak w dniu siódmym jest szabat i nie będzie nic tego dnia”. Wj 16,4.5.26 BT. Nie jest zatem prawdą, że Dekalog obowiązywał jedynie Żydów i wyłącznie im został dany na górze Synaj.

Komu zatem potrzebne są przykazania Boże? Każdemu człowiekowi. Inna sprawa, czy każdy zechce się do nich stosować. Biblia mówi: „Synu mój! Nie zapominaj mojej nauki, a twoje serce niech przestrzega moich przykazań, bo one przedłużą ci dni i lata życia oraz zapewnią ci pokój. Niech cię nie opuszcza łaska i prawda…”. Prz 3,1–3 BW, a także: „Niech ta Księga Prawa będzie zawsze na twych ustach: rozważaj ją w dzień i w nocy, abyś ściśle spełniał wszystko, co w niej jest napisane, bo tylko wtedy powiedzie ci się i okaże się twoja roztropność”. Joz 1,8 BT.

Jak scharakteryzowane są przykazania Boże? Dekalog jest odbiciem charakteru Bożego. Oto kilka najważniejszych cech tego prawa:

1. Świętość. Ponieważ święty jest Bóg („Ja jestem święty, Pan, Bóg wasz!”. Kpł 19,2 BT), święte jest też Jego prawo. Biblia mówi: „Prawo samo jest bezsprzecznie święte; święte, sprawiedliwe i dobre jest też przykazanie”. Rz 7,12 BT.

2. Sprawiedliwość. Bóg jest sprawiedliwy („O Panie, Boże Izraelski! sprawiedliwyś ty”. Ezd 9,15 BG), sprawiedliwe jest również prawo. Biblia mówi: „… wszystkie przykazania twoje są sprawiedliwe”. Ps 119,172 BG.

3. Doskonałość. Stwórca jest doskonały („doskonały jest Ojciec wasz niebieski”. Mt 5,48 BT), takie też jest Jego prawo. Biblia mówi: „Zakon Pana jest doskonały…”. Ps 19,8 BT.

4. Dobroć. Dobry jest Bóg („Nikt nie jest dobry, tylko sam Bóg”. Mk 10,18 BT), takie samo jest prawo! Biblia mówi: „Przykazanie jest święte, sprawiedliwe i dobre”. Rz 7,12 UBG oraz „Wiemy zaś, że Prawo jest dobre”. 1 Tm 1,8 BT.

5. Prawda. Bóg jest Bogiem prawdy („On strzeże ścieżek prawości”. Prz 2,8 BT), również Jego prawo jest prawdą. Biblia mówi: „zakon Twój prawda”. Ps 119, 142 BG.

6. Wieczność. Wieczny jest Bóg („Pan – to Bóg wieczny”. Iz 40,28 BT), wieczne jest także Jego prawo. Biblia mówi, że „przykazania Jego są utwierdzone na wieki wieczne”. Ps 111,7 BG.

7. Nieodmienność. Nieodmiennym jest Bóg („Ja, Pan, nie odmieniam się”. Ml 3,6 BT), Jego prawo jest również niezmienne. Biblia mówi: „nieodmienne są wszystkie przykazania Jego”. Ps 111,7 BG.

Ilu przykazań należy przestrzegać? Biblia mówi: „Wtedy nie doznam wstydu, gdy będę zważał na wszystkie przykazania twoje”. Ps 119,6 BW. „Ktokolwiek bowiem zachowa cały zakon, a uchybi w jednym, stanie się winnym wszystkiego. Bo Ten, który powiedział: Nie cudzołóż, powiedział też: Nie zabijaj; jeżeli więc nie cudzołożysz, ale zabijasz, jesteś przestępcą zakonu”. Jk 2,10-11 BW. „Lepiej bowiem byłoby im nie znać drogi sprawiedliwości, aniżeli poznawszy ją odwrócić się od podanego im świętego przykazania”. 2 P 2,21 BT.

Jaki jest związek między łaską a Dekalogiem? Przykazania stają się nam niezbędne do przedstawienia naszego grzesznego stanu i zwrócenia uwagi na potrzebę Zbawiciela. Biblia mówi: „Cóż więc powiemy? Że zakon to grzech? Przenigdy! Przecież nie poznałbym grzechu, gdyby nie zakon”. Rz 7,7 BW. Człowiek zostaje zbawiony przez łaskę, a nie przez przestrzeganie prawa. Z drugiej strony – nikt nie zostanie zbawiony, jeśli świadomie będzie łamał Boże prawo, zasłaniając się łaską i nie chcąc zmienić swego postępowania, „Albowiem łaską zbawieni jesteście przez wiarę, i to nie z was: Boży to dar; Nie z uczynków, aby się kto nie chlubił. Jego bowiem dziełem jesteśmy, stworzeni w Chrystusie Jezusie do dobrych uczynków, do których przeznaczył nas Bóg, abyśmy w nich chodzili”. Ef 2,8-10 BW.

Czy ktokolwiek ma prawo zmienić przykazania Boże? Biblia mówi: „Nie mniemajcie, że przyszedłem rozwiązać zakon albo proroków; nie przyszedłem rozwiązać, lecz wypełnić. Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie”. Mt 5,17-18 BW.

Obok dziesięciorga przykazań Bożych występują w Biblii dwa szczególne przykazania: przykazanie miłości Boga i miłości bliźniego. Biblia mówi: „Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy”. Mt 22, 37-40 BT.

Na podstawie powyższego fragmentu można by wysnuć wniosek, że przykazania miłości zastępują, a nawet znoszą Dekalog. Nic bardziej błędnego! Wszystkie przykazania są współzależne: z jednej strony – sam Dekalog wypływa z zasady miłości, a z drugiej – miłości tej przykazania nadają określony sens: „Nikomu nie bądźcie nic dłużni poza wzajemną miłością. Kto bowiem miłuje bliźniego, wypełnił Prawo. Albowiem przykazania: Nie cudzołóż, nie zabijaj, nie kradnij, nie pożądaj i wszystkie inne – streszczają się w tym nakazie: Miłuj bliźniego swego jak siebie samego! Miłość nie wyrządza zła bliźniemu. Przeto miłość jest doskonałym wypełnieniem Prawa”. Rz 13,8-10 BT. Kto gorliwie przestrzega Dekalogu, ten dowodzi prawdziwej miłości do Boga, „albowiem miłość względem Boga polega na spełnianiu Jego przykazań, a przykazania Jego nie są ciężkie”. 1 J 5,3 BT.

Podsumowanie. W Dekalogu zawarta jest wola Boża. Jego wolą, zawartą w czterech pierwszych przykazaniach, jest wiara w to, że: „Dla nas istnieje tylko jeden Bóg, Ojciec... oraz jeden Pan, Jezus Chrystus...”. 1 Kor 8,6 BT; że mamy pamiętać o sobocie – świętym dniu, ponieważ „gdy Bóg ukończył w dniu szóstym swe dzieło, nad którym pracował, odpoczął dnia siódmego po całym swym trudzie, jaki podjął. Wtedy Bóg pobłogosławił ów siódmy dzień i uczynił go świętym...”. Rdz 2,2-3 BT, a w związku z tym mamy uznać Jezusa naszym Panem, bo On jest też „panem sabatu”. Mt 12,8 BW. Powinniśmy również szanować bliźniego, przestrzegając sześciu ostatnich przykazań Dekalogu, „Taka bowiem jest wola Boża, którą objawiono nam od początku, abyśmy się wzajemnie miłowali”. 1 J 3,11 BT. Biblia zatem radzi: „Baczcie więc pilnie, jak postępujecie, nie jako niemądrzy, ale jako mądrzy. Nie bądźcie przeto nierozsądni, lecz usiłujcie zrozumieć, co jest wolą Pana”. Ef 5,15.17 BT.

„Do tego, by dobrze się działo, potrzebne są młode ręce i stare głowy”. T. Kotarbiński.

Często słyszy się stwierdzenie, że „Nie udała się Panu Bogu starość”. To nie prawda. Starości być nie miało, gdy więc pierwsi ludzie zgrzeszyli, „Pan Bóg rzekł: Oto człowiek stał się taki jak My: zna dobro i zło; niechaj teraz nie wyciągnie przypadkiem ręki, aby zerwać owoc także z drzewa życia, zjeść go i żyć na wieki. Dlatego Pan Bóg wydalił go z ogrodu Eden…”. Rdz 3,22-23 BT.

Przez nieposłuszeństwo Bogu człowiek utracił zdrowie i wieczną młodość, choć nie Jego opiekę, Pan bowiem mówi: „Posłuchajcie Mnie...! Nosiłem was od urodzenia, piastowałem od przyjścia na świat. Aż do waszej starości Ja będę ten sam i aż do siwizny Ja was podtrzymam. Ja tak czyniłem i Ja nadal noszę, Ja też podtrzymam was i ocalę”. Iz 46,3-4 BT.

Bóg „podtrzyma i ocali” tylko wierzącego człowieka, który wszystkie swoje sprawy powierza Bogu i prosi: „Naucz nas liczyć dni nasze, abyśmy osiągnęli mądrość serca”. Ps 90,12 BT. To bogobojnego starca Biblia ukazuje w kontekście życiowej mądrości: „Siwy włos ozdobną koroną: na drodze prawości się znajdzie”. Prz 16,31 BT.

Zanim „siwy włos” stanie się „ozdobną koroną”, Biblia radzi: „Wdrażaj chłopca w prawidła jego drogi, a nie zejdzie z niej i w starości”. Prz 22,6 BT.

Ten, kto „nie zejdzie z drogi prawdy aż do starości” – „...zakwitnie jak palma, rozrośnie się jak cedr na Libanie. Zasadzeni w domu Pańskim rozkwitną na dziedzińcach naszego Boga. Wydadzą owoce ducha nawet i w starości, pełni soków i zawsze żywotni, aby świadczyć, że Pan jest sprawiedliwy...”. Ps 92,13-16 BT. W przeciwnym wypadku Pan zapowiada: „Ponieważ nie pamiętałaś o dniach młodości swojej i wszystkimi czynami wzbudzałaś we Mnie gniew, tak Ja z kolei na twoją głowę sprowadzę skutki twego postępowania…”. Ez 16,43 BT.

Starość jest nieuchronna, choć są to lata, w których „nie mam upodobania”. Ten okres życia człowieka Biblia przyrównuje do ostatniej pory roku – zimy: „Pomnij jednak na Stwórcę swego w dniach swej młodości, zanim jeszcze nadejdą dni niedoli i przyjdą lata, o których powiesz: Nie mam w nich upodobania; zanim zaćmi się słońce i światło, i księżyc, i gwiazdy, i chmury powrócą po deszczu”. Koh 12,1-2 BT.

Dalej stary człowiek przedstawiony jest jako osoba o trzęsących się ramionach, uginających nogach, o słabym wzroku i słuchu oraz piskliwym głosie: „W czasie, gdy trząść się będą stróże domu, i uginać się będą silni mężowie, i będą ustawały [kobiety] mielące, bo ich ubędzie, i zaćmią się patrzące w oknach; i zamkną się drzwi na ulicę, podczas gdy łoskot młyna przycichnie i podniesie się do głosu ptaka, i wszystkie śpiewy przymilkną; odczuwać się nawet będzie lęk przed wyżyną i strach na drodze; i drzewo migdałowe zakwitnie, i ociężałą stanie się szarańcza, i pękać będą kapary; bo zdążać będzie człowiek do swego wiecznego domu…”. Koh 12,3-5.7 BT.

Sędziwy człowiek, który przeżywa życie bogobojnie, osiągnie wspaniałą nagrodę – życie wieczne; a tu, na ziemi należy mu się szczególny szacunek i posłuch. Biblia mówi: „Przed siwizną wstaniesz, będziesz szanował oblicze starca, w ten sposób okażesz bojaźń Bożą. Ja jestem Pan!”. Kpł 19,32 BT.

Starość to nie tylko doświadczenia i wypływająca z nich mądrość życiowa. To też właściwa w każdej sytuacji postawa, którą młodzi mogliby naśladować. Biblia mówi: „Ale ty mów, co odpowiada zdrowej nauce, że starzy mają być trzeźwi, poważni, wstrzemięźliwi, szczerzy w wierze, miłości, cierpliwości; że starsze kobiety mają również zachowywać godną postawę, jak przystoi świętym; że nie mają być skłonne do obmowy, nie nadużywać wina, dawać dobry przykład; niech pouczają młodsze kobiety, żeby miłowały swoich mężów i dzieci, żeby były wstrzemięźliwe, czyste, gospodarne, dobre, mężom swoim uległe, aby Słowu Bożemu ujmy nie przynoszono”. Tt 2,1- BW.

Starość to mądrość i godna postawa, ale czasem też… ostre słowa. A wszystko po to, by dać młodym w wierze osobom wsparcie. Biblia mówi: „Słowa mędrców są jak ościenie, ich zaś przysłowia są niewzruszone jak wbite gwoździe. Są używane jakby przez pasterza dla dobra całej trzody”. Koh 12,11 BT.

U schyłku życia, po wszelkich trudach, chorobach, samotności, ubywaniu sił, miło będzie przyjąć ofertę Pana: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych”. Mt 11,28-29 BT.

A kiedy już przyjdziemy do Jezusa, otrzymamy Bożą obietnicę. Biblia mówi: „I usłyszałem donośny głos mówiący od tronu: Oto przybytek Boga z ludźmi: i zamieszka wraz z nimi, i będą oni jego ludem, a On będzie Bogiem z nimi. I otrze z ich oczu wszelką łzę, a śmierci już odtąd nie będzie. Ani żałoby, ni krzyku, ni trudu już /odtąd/ nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminęły. I rzekł Zasiadający na tronie: Oto czynię wszystko nowe”. Ap 21,3-5 BT.

Brak szacunku dla sędziwych ludzi, nawet tych najbliższych, jest oznaką czasów końca. Biblia mówi: „… nie było względów dla starszych”. Lm 5,12 BT. „Wyrostek sponiewiera starca...”. Iz 3,5 BT. A przecież Boże przykazanie: „Czcij ojca twego i matkę twoją...”. Wj 20,12 BT obowiązuje nadal i jest ono wstępem do uczenia się szacunku w stosunku do każdej starszej osoby. Co więcej, okazywanie czci rodzicom i ogólnie starszym, niesie ze sobą spełnienie obietnicy: „… abyś długo żył i aby ci się dobrze powodziło na ziemi, którą ci daje Pan, Bóg twój”. Pwt 5,16 BT.

Podsumowanie. Starość nie musi być uciążliwa i samotna, bo „Do tego, by dobrze się działo, potrzebne są młode ręce i stare głowy”. To dobry duet, Biblia bowiem mówi: „Rozmach jest chlubą młodzieży, ozdobą starców – siwizna”. Prz 20,29 BT. W takim duecie można wiele zdziałać, pod warunkiem, że starsi będą przestrzegać nakazu: „Niechaj nikt nie lekceważy... młodego wieku...”. 1 Tm 4,12 BT, a młodzi zrozumieją, że „U sędziwych jest mądrość, a w długim życiu nabywa się roztropności”. Hi 12,12 BW.

Od pierwszego dnia stwarzania tego świata mowa jest o czasie: „I nastał wieczór, i nastał poranek – dzień pierwszy”. Rdz 1,5 BT. Potem następowały kolejne dni tworzenia, a dzień siódmy, sobotę, Pan poświęcił jako dzień odpoczynku.

W czwartym dniu stwarzania mowa jest nie tylko o dniu i nocy, ale też o porach roku i latach, albowiem „rzekł Bóg: Niech powstaną światła na sklepieniu niebios, aby oddzielały dzień od nocy i były znakami dla oznaczania pór, dni i lat!”. Rdz 1,14 BT. Wszystko Bóg tak zaplanował, aby długość dnia, tygodnia, roku dostosowane było do potrzeb człowieka.

Realny czas jest wielkością, na którą człowiek nie ma wpływu, bo „Kto z was przy całej swej trosce może choćby jedną chwilę dołożyć do wieku swego życia?”. Mt 6,27 BT. Nie mamy wpływu na naszą przyszłość, Biblia bowiem mówi: „… nie wiecie nawet, co jutro będzie”. Jk 4,14 BT. Nie mamy też wpływu na przeszłość, gdyż wszelkie działania już się dokonały, a jedyne co możemy, to wyciągać z niej nauki. Biblia mówi: „Na dawne dni sobie wspomnij. Rozważajcie lata poprzednich pokoleń. Zapytaj ojca, by ci oznajmił, i twoich starców, niech ci powiedzą”. Pwt 32,7 BT. „A to wszystko na tamtych przyszło dla przykładu i jest napisane ku przestrodze dla nas, którzy znaleźliśmy się u kresu wieków”. 1 Kor 10,11 BW. Do nas należy tylko chwila zwana „dzisiaj” lub „teraz”. Biblia mówi: „Oto teraz czas...”. 2 Kor 6,2 BT, moment, w którym możemy podejmować decyzje i działać.

Jednak w sensie duchowym te wielkości są współzależne, bo jeśli rozważymy nauki z przeszłości w czasie teraźniejszym, wpłynie na naszą przyszłość. Biblia mówi o tym w kontekście Bożych nauk, które dane w przeszłości, poznane „dziś”, wpłyną na „jutro”: „Poznaj dzisiaj i rozważ w swym sercu, że Pan jest Bogiem, a na niebie wysoko i na ziemi nisko nie ma innego. Strzeż Jego praw i nakazów, które ja dziś polecam tobie pełnić; by dobrze ci się wiodło...”. Pwt 4,39.40 BT.

Chrystus nauczał, że życie nie jest zależne od stanu naszego konta. „I opowiedział im przypowieść: Pewnemu zamożnemu człowiekowi dobrze obrodziło pole. I rozważał sam w sobie: Co tu począć? Nie mam gdzie pomieścić moich zbiorów. I rzekł: Tak zrobię: zburzę moje spichlerze, a pobuduję większe i tam zgromadzę całe zboże i moje dobra. I powiem sobie: Masz wielkie zasoby dóbr, na długie lata złożone; odpoczywaj, jedz, pij i używaj! Lecz Bóg rzekł do niego: Głupcze, jeszcze tej nocy zażądają twojej duszy od ciebie; komu więc przypadnie to, coś przygotował?”. Łk 12,15-20 BT.

Bóg nazwał zamożnego człowieka głupcem, ponieważ zdobywszy majątek w przeszłości, „dziś” nadal zabiegał o pomnażanie dóbr materialnych, planując jeszcze bardziej dostatnią przyszłość. Skupił nadmierną uwagę na sprawach doczesnych, z których nie skorzysta, „Dlatego powiadam wam: Nie troszczcie się zbytnio o swoje życie, o to, co macie jeść i pić, ani o swoje ciało, czym się macie przyodziać. Czyż życie nie znaczy więcej niż pokarm, a ciało więcej niż odzienie? Przypatrzcie się ptakom w powietrzu: nie sieją ani żną i nie zbierają do spichrzów, a Ojciec wasz niebieski je żywi. Czyż wy nie jesteście ważniejsi niż one?… Nie troszczcie się więc zbytnio i nie mówcie: co będziemy jeść? co będziemy pić? czym będziemy się przyodziewać? Bo o to wszystko poganie zabiegają. Przecież Ojciec wasz niebieski wie, że tego wszystkiego potrzebujecie. Starajcie się naprzód o królestwo i o Jego sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane. Nie troszczcie się więc zbytnio o jutro, bo jutrzejszy dzień sam o siebie troszczyć się będzie. Dosyć ma dzień swojej biedy”. Mt 6,25-26.31-34 BT.

Oczywiście nie jest to zachęta do niedbałości o własne potrzeby, mowa jest o tym, by nie przesadzać w tej dbałości. Apostoł Paweł tak wyjaśnia tę kwestię: „Wielkim zaś zyskiem jest pobożność wraz z poprzestawaniem na tym, co wystarczy. Nic bowiem nie przynieśliśmy na ten świat; nic też nie możemy [z niego] wynieść. Mając natomiast żywność i odzienie, i dach nad głową, bądźmy z tego zadowoleni! A ci, którzy chcą się bogacić, wpadają w pokusę i w zasadzkę oraz w liczne nierozumne i szkodliwe pożądania. One to pogrążają ludzi w zgubę i zatracenie”. 1 Tm 6,6-9 BT.

Strzeżmy się, by Bóg nie nazwał nas „głupcami”, „Baczcie więc pilnie, jak macie postępować, nie jako niemądrzy, lecz jako mądrzy, (teraz) wykorzystując czas, gdyż dni są złe”. Ef 5,15-16 BW i pamiętając o tym, że tylko wtedy „Jeżeli Pan zechce, będziemy żyli i zrobimy to lub owo”. Jk 4,15 BW.

Mądre postępowanie to działanie z uznaniem prawdy: „Jeśli Pan zechce...”. Jk 4,15 BW, ponieważ Biblia mówi: „W rękach twoich (Boga) są czasy moje”. Ps 31,16 BG. Mądre postępowanie to też właściwe wykorzystanie aktualnej chwili, gdyż nie jesteśmy wieczni, a nasz czas jest ograniczony: „Mówię, bracia, czas jest krótki”. 1 Kor 7,29 BT.

Dla ludzi niewierzących określenie „krótki czas” może być przerażające. Żyjąc bez Boga, stają się pracoholikami, a wolny czas zapełniają rozrywką czy działalnością społeczną, ale im bliżej starości, tym częściej zadają pytania o sens ludzkiego istnienia: „Cóż przyjdzie człowiekowi z całego trudu, jaki zadaje sobie pod słońcem? To, co było, jest tym, co będzie, a to, co się stało, jest tym, co znowu się stanie: więc nic zgoła nowego nie ma pod słońcem... Widziałem wszelkie sprawy, jakie się dzieją pod słońcem. A oto: wszystko to marność i pogoń za wiatrem”. Koh 1,3.9.14 BT.

Inne jest nastawienie do czasu i jego upływu ludzi wierzących. Dla nich Bóg jest wieczny, a Jego „...tron niewzruszony od wieczności...”. Ps 93,2 BT. Sami mają nadzieję życia wiecznego, wiedzą bowiem, „...że Bóg z tymi, którzy Go miłują, współdziała we wszystkim dla ich dobra, z tymi, którzy są powołani według [Jego] zamiaru. Albowiem tych, których od wieków poznał, tych też przeznaczył na to, by się stali na wzór obrazu Jego Syna, aby On był pierworodnym między wielu braćmi. Tych zaś, których przeznaczył, tych też powołał, a których powołał – tych też usprawiedliwił, a których usprawiedliwił – tych też obdarzył chwałą”. Rz 8,28-30 BT.

Osoby, które wierzą w obietnicę życia wiecznego, będą skupiały się na sprawach Bożych, a nie doczesnych i będą stosowały się do rady: „Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie je mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje podkopują i kradną; ale gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie podkopują i nie kradną. Albowiem gdzie jest skarb twój – tam będzie i serce twoje… Ale szukajcie najpierw Królestwa Bożego i sprawiedliwości jego, a wszystko inne będzie wam dodane”. Mt 6,19-21.33 BW.

„Szukajcie” odnosi się do chwili obecnej, do czasu, na który mamy wpływ, do czasu, który jest szansą poznania Zbawiciela i możliwością przyjęcia Jego wezwania: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych”. Mt 11,28-29 BT. „Jesteśmy bowiem uczestnikami Chrystusa, jeśli pierwotną nadzieję do końca zachowamy silną. Jest bowiem powiedziane: Dziś, jeśli głos Jego usłyszycie, nie zatwardzajcie serc waszych...”. Hbr 3,14-15 BT.

Według Biblii przeszłość nie jest w pełni wielkością stałą. Czas przeżywany w miłości do Boga i pełnieniu Jego woli pozwala uzyskać wpływ na przyszłość, „Wszystko bowiem jest wasze… czy to rzeczy teraźniejsze, czy przyszłe; wszystko jest wasze...”. 1 Kor 3,21-22 BT. Ten sam czas przeżywany w miłości do Boga i pełnieniu Jego woli doprowadza do zmian, do porzucenia dawnego stylu życia i wyznawania własnych grzechów. A wtedy Bóg, który „...wierny jest... i sprawiedliwy... odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości”. 1 J 1,9 BW.

Możemy więc w pewnym sensie mieć wpływ na naszą przeszłość, choć nie jesteśmy w stanie cofnąć tego, co zrobiliśmy. Jednak wyznawanie grzechów powoduje wymazywanie ich z naszej przeszłości, to z kolei wpłynie na przedłużenie naszego życia o wieczność. W jaki sposób? Biblia mówi: „Tylko tego, który zgrzeszył przeciw Mnie, wymażę z mojej księgi”. Wj 32,33 BT, natomiast „szaty białe przywdzieje zwycięzca, i z księgi życia imienia jego nie wymażę”. Ap 3,5 BT.

Podsumowanie. Jest pewien porządek, na który człowiek nie ma wpływu: „Wszystko ma swój czas, i jest wyznaczona godzina na wszystkie sprawy pod niebem… wszystko, co czyni Bóg, na wieki będzie trwało: do tego nic dodać nie można, ani od tego coś odjąć”. Koh 3,1.14 BT. Jednak jest czas dany każdemu z nas, czas zwany „teraz” lub „dziś”, czas dochodzenia do uświęcenia, „do jedności wiary i pełnego poznania Syna Bożego, do człowieka doskonałego, do miary wielkości według Pełni Chrystusa”. Ef 4,13 BT i ten czas powinniśmy właściwie wykorzystywać.

Działania, które „dziś” nie będą podjęte, będą miały wpływ na zgubne „jutro” i dlatego Biblia radzi: „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!”. Mk 1,15 BT, gdyż każdy z nas „czasu ma niewiele”. Ap 12,12 BW. Stosujmy więc zasadę: „Zrób dziś, co masz zrobić jutro” (Przysłowie polskie) i nie dajmy się namówić na opieszałość w postaci zmiany: „Co masz zrobić jutro, zrób pojutrze”, Biblia bowiem mówi: „Musimy wykonywać dzieła tego, który mnie posłał, póki dzień jest; nadchodzi noc, gdy nikt nie będzie mógł działać”. J 9,4 BW. „Dlatego, jak mówi Duch Święty: Dziś, jeśli głos jego usłyszycie, Nie zatwardzajcie serc waszych...”. Hbr 3,7-8 BW.

„W znaczeniu źródłowym filozofia oznaczała... nieustanne dążenie do wiedzy i poszukiwanie pewności”. Encyklopedia PWN.

Według Biblii ludzkie dążenia do poznania Bożych zamysłów są daremne, gdyż „Pan umocnił ziemię (Swoją) mądrością, niebiosa utwierdził (Swoim) rozumem. Przez Jego wiedzę wytrysły odmęty, a rosę spuszczają obłoki”. Prz 3,19-20 BT. Boża mądrość i wiedza są poza naszym zasięgiem, dlatego Salomon napisał: „widziałem wszystkie dzieła Boże: Człowiek nie może zbadać dzieła, jakie się dokonuje pod słońcem; jakkolwiek się trudzi, by szukać – nie zbada. A nawet mędrzec, chociażby twierdził, że je zna – nie może go zbadać”. Koh 8,17 BT.

Biblia mówi: „Bóg daje mądrość, z jego ust pochodzi poznanie i rozum”. Prz 2,6 BW, ale i tak tu, na ziemi „cząstkowa jest nasza wiedza”. 1 Kor 13,9 BW, dopiero „gdy nastanie doskonałość, to, co cząstkowe, przeminie”. 1 Kor 13,9-10 BW.

Musimy więc mieć świadomość ograniczoności ludzkiego umysłu, co nie oznacza, że nie powinniśmy zdobywać wiedzy. Biblia mówi: „Ucz mądrego, a stanie się mędrszy, oświeć mądrego, a zwiększy swą wiedzę”. Prz 9,9 BT. Musimy jednak wiedzieć, że „człowiek zmysłowy nie przyjmuje tych rzeczy, które są z Ducha Bożego, bo są dlań głupstwem, i nie może ich poznać, gdyż należy je duchowo rozsądzać”. 1 Kor 2,14 BW.

„Mądrość roztropnego to poznanie właściwej drogi”. Prz 14,8 BW. O mądrości tego świata Biblia mówi: „Gdzie jest mędrzec? Gdzie uczony? Gdzie badacz tego, co doczesne? Czyż nie uczynił Bóg głupstwem mądrości świata?”. 1 Kor 1,20 BT.

Ludzie szukają w różnych źródłach wiedzy i pewności, wierzący wierzą, że Bóg jest źródłem wiedzy i mądrości. Biblia mówi: „Tak więc, gdy Żydzi żądają znaków, a Grecy szukają mądrości, my głosimy Chrystusa ukrzyżowanego, który jest zgorszeniem dla Żydów, a głupstwem dla pogan, dla tych zaś, którzy są powołani, tak spośród Żydów, jak i spośród Greków, Chrystusem, mocą Bożą i mądrością Bożą. To bowiem, co jest głupstwem u Boga, przewyższa mądrością ludzi, a co jest słabe u Boga, przewyższa mocą ludzi”. 1 Kor 1,22-25 BT.

Co więcej, Biblia mówi: „Przeto przypatrzcie się, bracia, powołaniu waszemu! Niewielu tam mędrców według oceny ludzkiej, niewielu możnych, niewielu szlachetnie urodzonych. Bóg wybrał właśnie to, co głupie w oczach świata, aby zawstydzić mędrców, wybrał to, co niemocne, aby mocnych poniżyć; i to, co nie jest szlachetnie urodzone według świata i wzgardzone, i to, co nie jest, wyróżnił Bóg, by to, co jest, unicestwić, tak by się żadne stworzenie nie chełpiło wobec Boga”. 1 Kor 1,26-29 BT.

Filozofia jest niebezpieczna, ponieważ daje pozór mądrości, a Biblia mówi: „Niechaj się nikt nie łudzi! Jeśli ktoś spośród was mniema, że jest mądry na tym świecie, niech się stanie głupim, by posiadł mądrość. Mądrość bowiem tego świata jest głupstwem u Boga. Zresztą jest napisane: On udaremnia zamysły przebiegłych lub także: Wie Pan, że próżne są zamysły mędrców”. 1 Kor 3,18-20 BT.

Przed chęcią pysznienia się ludzką wiedzą przestrzegał wierzących apostoł Paweł: „Ja wiem, że po odejściu moim wejdą między was wilki drapieżne, nie oszczędzając trzody, Nawet spomiędzy was samych powstaną mężowie, mówiący rzeczy przewrotne, aby uczniów pociągnąć za sobą”. Dz 20,29-30 BW.

Skłanianie się ku filozofii będzie wzmożone w czasach końca. Biblia mówi: „Duch zaś otwarcie mówi, że w czasach ostatnich niektórzy odpadną od wiary, skłaniając się ku duchom zwodniczym i ku naukom demonów”. 1 Tm 4,1 BT. A „[Stanie się to] przez takich, którzy obłudnie kłamią, mają własne sumienie napiętnowane... 1 Tm 4,2 BT.

Filozoficzne dysputy mogą być powodem kłótni i podziałów. Biblia mówi: „Jest... wielu krnąbrnych, gadatliwych i zwodzicieli, zwłaszcza wśród obrzezanych: trzeba im zamknąć usta, gdyż całe domy skłócają, nauczając, czego nie należy, dla nędznego zysku... Dlatego też karć ich surowo, aby wytrwali w zdrowej wierze, nie zważając na żydowskie baśnie czy nakazy ludzi odwracających się od prawdy”. Tt 1,10- 11.13-14 BT.

W kwestii prawdziwej wiedzy Bóg nie daje żadnej dowolności, mówiąc: „Daremnie mi jednak cześć oddają, głosząc nauki, które są nakazami ludzkimi”. Mt 15,9 BW. Biblia mówi, że „prawdziwi czciciele będą oddawali Ojcu cześć w duchu i w prawdzie”. J 4,23 BW, jeśli tego nie robią, usłyszą: „Zaprawdę, powiadam wam, nie znam was”. Mt 25,12 BT.

Podsumowanie. Filozofia oraz różne idee stworzone przez człowieka, mogą zniszczyć naszą wiarę. Biblia mówi: „Baczcie, aby was kto nie sprowadził na manowce filozofią i czczym urojeniem, opartym na podaniach ludzkich i na żywiołach świata, a nie na Chrystusie”. Kol 2,8 BW. Mimo że „cząstkowa jest nasza wiedza”. 1 Kor 13,9 BW, „Pan da ci właściwe zrozumienie wszystkiego”. 2 Tm 2,7 BW, „Bo człowiekowi, który Mu jest miły, daje On mądrość i wiedzę, i radość”. Koh 2,26 BT. I dlatego Biblia nakazuje: „Strzeż depozytu [wiary] unikając światowej czczej gadaniny i przeciwstawnych twierdzeń rzekomej wiedzy, jaką obiecując niektórzy, odpadli od wiary. Łaska z wami!”. 1 Tm 6,20-21 BT.

Biblia mówi „że tak Żydzi, jak i poganie są pod panowaniem grzechu”. Rz 3,9 BT i tylko dzięki łasce Boga „Choćby wasze grzechy były jak szkarłat, jak śnieg wybieleją...”. Iz 1,18 BT.

Bóg wie, że jesteśmy słabi i ulegamy różnym pokusom, dlatego przedstawił nam Swój plan zbawienia i „poucza nas, abyśmy wyrzekłszy się bezbożności i żądz światowych, rozumnie i sprawiedliwie, i pobożnie żyli na tym świecie, oczekując błogosławionej nadziei i objawienia się chwały wielkiego Boga i Zbawiciela naszego, Jezusa Chrystusa, który wydał samego siebie za nas, aby odkupić nas od wszelkiej nieprawości i oczyścić sobie lud wybrany na własność...”. Tt 2,11-14 BT.

To właśnie w Jezusie Chrystusie „Ukazała się... łaska Boga, która niesie zbawienie wszystkim ludziom...”. Tt 2,11 BT i dlatego „...potrzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne… Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony. Kto wierzy w Niego, nie podlega potępieniu; a kto nie wierzy, już został potępiony, bo nie uwierzył w imię Jednorodzonego Syna Bożego”. J 3,14-15.17-18 BT.

Jednak łaska Boga nie będzie obfitsza, jeżeli pozostaniemy w grzechu. Biblia mówi: „uważajcie siebie za umarłych dla grzechu, a za żyjących dla Boga w Chrystusie Jezusie, Panu naszym. Niechże więc nie panuje grzech w śmiertelnym ciele waszym, abyście nie byli posłuszni pożądliwościom jego, i nie oddawajcie członków swoich grzechowi na oręż nieprawości, ale oddawajcie siebie Bogu jako ożywionych z martwych, a członki swoje Bogu na oręż sprawiedliwości”. Rz 6,11-13 BW.

Problem w tym, że o każdym człowieku można powiedzieć: „...jestem cielesny, zaprzedany grzechowi”. Rz 7,14 BW, „zdarza się więc i wierzącemu, że „nie czynię dobrego, które chcę, tylko złe, którego nie chcę, to czynię. A jeśli czynię to, czego nie chcę, już nie ja to czynię, ale grzech, który mieszka we mnie”. Rz 7,19-20 BW. Wtedy należy wyznać swoje grzechy, ponieważ „Nie zazna szczęścia, kto błędy swe ukrywa; kto je wyznaje, porzuca – ten miłosierdzia dostąpi”. Prz 28,13 BT, więc „Jeśli wyznajemy grzechy swoje, wierny jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości”. 1 J 1,9 BW.

Wyznanie grzechów powinno pociągać za sobą chęć wewnętrznych zmian, gdyż Bóg patrzy przede wszystkim na skruszone serce, o czym osobiście zapewnił: „... jestem z człowiekiem skruszonym i pokornym, aby ożywić ducha pokornych i tchnąć życie w serca skruszone”. Iz 57,15 BT.

Ponadto powinniśmy sobie nawzajem przebaczać, nie ma bowiem pojednania z Bogiem bez pojednania z człowiekiem. Biblia mówi: „Bo jeśli odpuścicie ludziom ich przewinienia, odpuści i wam Ojciec wasz niebieski. A jeśli nie odpuścicie ludziom i Ojciec wasz nie odpuści wam przewinień waszych”. Mt 6.14-15 BW. „Bądźcie dla siebie nawzajem dobrzy i miłosierni! Przebaczajcie sobie, tak jak i Bóg nam przebaczył w Chrystusie”. Ef 4,32 BT.

Wyznanie grzechów powinno pociągać za sobą porzucenie drogi grzechu, Jezus bowiem zachęcał: „Idź, a od tej chwili już nie grzesz!”. J 8,11 BT. Jednak „... jeśliby kto zgrzeszył, mamy orędownika u Ojca, Jezusa Chrystusa, który jest sprawiedliwy”. 1 J 2,1 BW.

Tylko wiara w Zbawiciela potwierdzona działaniem jest podstawą odpuszczania grzechów i zbawienia. Biblia mówi: „Jeżeli więc ustami swoimi wyznasz, że JEZUS JEST PANEM, i w sercu swoim uwierzysz, że Bóg Go wskrzesił z martwych – osiągniesz zbawienie. Bo sercem przyjęta wiara prowadzi do usprawiedliwienia, a wyznawanie jej ustami – do zbawienia. Jeden jest bowiem Pan wszystkich. On to rozdziela swe bogactwa wszystkim, którzy Go wzywają. Albowiem każdy, kto wezwie imienia Pańskiego, będzie zbawiony”. Rz 10,9-10,12-13 BT.

Tylko Bóg przebacza grzechy, bo „Któż może odpuszczać grzechy, oprócz jednego Boga?”. Mk 2, 7 BT. Żadne działania na rzecz odkupienia kar za grzechy nie zapewnią nikomu zbawienia, gdyż „Łaską... jesteście zbawieni przez wiarę. A to pochodzi nie od was, lecz jest darem Boga: nie z uczynków, aby się nikt nie chlubił”. Ef 2,8-9 BT. Każdy człowiek musi zadbać o własne zbawienie, dlatego „Nie pokładajcie ufności... w człowieku, który nie może pomóc!”. Ps 146,3 BT.

Owszem, Biblia mówi, że powinniśmy modlić się za innych, zwłaszcza „Jeśli ktoś spostrzeże, że brat popełnia grzech...”. 1 J 5,16 BT, bo dzięki modlitwie „przywróci mu życie”. 1 J 5,16 BT. Mowa tu o żyjących, którzy mają możliwość dokonania właściwych zmian w swoim postępowaniu: a więc uwierzą, bo „Bez wiary... nie można podobać się Bogu; kto bowiem przystępuje do Boga, musi uwierzyć, że On istnieje i że nagradza tych, którzy go szukają”. Hbr 11,6 BW i przyjmą ofiarę Chrystusa, który „...raz jeden był ofiarowany dla zgładzenia grzechów wielu, drugi raz ukaże się nie w związku z grzechem, lecz dla zbawienia tych, którzy Go oczekują”. Hbr 9,28 BT.

Podsumowanie. Biblia przedstawia nam konkretny plan odpuszczania grzechów: „Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony”. Mk 16,16 BT. W co mamy uwierzyć? W to, co mówi Biblia a w szczególności, że „Tak... Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne”. J 3,16 BT. Mamy więc szansę ratunku, ponieważ „mamy... Jezusa Chrystusa sprawiedliwego. On bowiem jest ofiarą przebłagalną za nasze grzechy i nie tylko nasze, lecz również za grzechy całego świata”. 1 J 2,1-2 BT. Jeśli więc chcemy zostać uwolnieni z naszego grzesznego stanu, posłuchajmy biblijnej rady: „Uwierz w Pana Jezusa, a będziesz zbawiony”. Dz 16,31 BW, ponieważ „On sam, w swoim ciele poniósł nasze grzechy na drzewo, abyśmy przestali być uczestnikami grzechów, a żyli dla sprawiedliwości – Krwią Jego ran zostaliście uzdrowieni”. 1 P 2,24 BT.