Pierwsi i ostatni
Współczesność to czasy materializmu, rywalizacji, wygodnego stylu życia, stąd też duże znaczenie w hierarchii społecznej mają zajmowane miejsca: pierwsze… czy ostatnie. Opisani w Biblii ludzie zajmujący prestiżowe miejsca są negatywnie postrzegani przez Chrystusa. Biblia mówi: „Wielu zaś pierwszych będzie ostatnimi”. Mt 19,30 BT. Izraelici, którzy pierwsi zostali zaproszeni do udziału w Królestwie Bożym, niekoniecznie do niego wejdą, natomiast ci z pogan oraz Żydów, którzy przyjęli ofiarę Chrystusa i poszli za Nim – tak. Biblia mówi: „Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów, gdy ujrzycie Abrahama, Izaaka i Jakuba, i wszystkich proroków w królestwie Bożym, a siebie samych precz wyrzuconych. Przyjdą ze wschodu i zachodu, z północy i południa i siądą za stołem w królestwie Bożym. Tak oto są ostatni, którzy będą pierwszymi, i są pierwsi, którzy będą ostatnimi”. Łk 13,28-29 BT.
Biblia mówi wiele krytycznych słów pod adresem faryzeuszy i uczonych w Piśmie: „A wszystkie uczynki swoje pełnią, bo chcą, aby ich ludzie widzieli… Lubią też pierwsze miejsce na ucztach i pierwsze krzesła w synagogach, i pozdrowienia na rynkach, i tytułowanie ich przez ludzi”. Mt 23,5-7 BW. Te same zarzuty odnoszą się i do wielu współcześnie żyjących duchownych. Biblia mówi: „Strzeżcie się uczonych w Piśmie, którzy z upodobaniem chodzą w powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia na rynku, pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na ucztach”. Łk 20,46 BT.
Jaka jest biblijna rada udzielona przez Pana Jezusa? „Następnie, gdy zauważył, jak obierali pierwsze miejsca, powiedział... Gdy cię ktoś zaprosi na wesele, nie siadaj na pierwszym miejscu, bo czasem zjawi się ktoś znaczniejszy od ciebie, także zaproszony, wtedy przyjdzie ten, który ciebie i tamtego zaprosił i powie ci: Ustąp temu miejsca; i wtedy ze wstydem będziesz musiał zająć ostatnie miejsce. A gdy będziesz zaproszony i pójdziesz, usiądź na ostatnim miejscu, gdy zaś przyjdzie ten, który cię zaprosił, rzecze do ciebie: Przyjacielu, usiądź wyżej! Wtedy doznasz czci wobec wszystkich współbiesiadników. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony”. Łk 14,7-11 BW. „Kto zaś jest największy pośród was, niech będzie sługą waszym, A kto się będzie wywyższał, będzie poniżony, a kto się będzie poniżał, będzie wywyższony”. Mt 23,11-12 BW. „A kto by chciał być pierwszym między wami, niech będzie niewolnikiem waszym”. Mt 20,27 BT.
Pierwszy i ostatni dzień tygodnia
Poniższe teksty pozwolą uzyskać odpowiedź na pytanie, który dzień tygodnia jest pierwszy, a który siódmy: „Po upływie szabatu, o świcie pierwszego dnia tygodnia przyszła Maria Magdalena i druga Maria obejrzeć grób”. Mt 28,1 BT. „W pierwszy dzień tygodnia poszły skoro świt do grobu, niosąc przygotowane wonności”. Łk 24,1 BT. „A pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu...”. J 20,1 BT.
Określenie „pierwszego dnia po szabacie” jasno wskazuje na pierwszy dzień tygodnia, ponieważ następował on po dniu siódmym, po szabacie/sobocie. Tak jest od stworzenia świata. O ostatnim dniu tygodnia Biblia mówi: „A gdy Bóg ukończył w dniu szóstym swe dzieło, nad którym pracował, odpoczął dnia siódmego po całym swym trudzie, jaki podjął”. Rdz 2,2 BT. Do ludzi, którzy wierzą, że Pan Bóg jest Stworzycielem wszystkiego i wszystkich, skierowane są słowa: „Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić. Sześć dni będziesz pracować i wykonywać wszystkie twe zajęcia. Dzień zaś siódmy jest szabatem ku czci Pana, Boga twego... W sześciu dniach bowiem uczynił Pan niebo, ziemię, morze oraz wszystko, co jest w nich, w siódmym zaś dniu odpoczął. Dlatego pobłogosławił Pan dzień szabatu i uznał go za święty”. Wj 20,8-11 BT. Biblia wyjaśnia tu nie tylko kwestię pierwszeństwa, lecz przede wszystkim świętości ostatniego dnia tygodnia, podając Boże uzasadnienie.
Pierwsi chrześcijanie
Pierwsi uczniowie Chrystusa stali się Jego naśladowcami i w Biblii otrzymali określenie apostołów. Jezusową naukę przekazywali innym, tworząc ciągle powiększające się grono uczniów Chrystusa, których nazywano najpierw „sektą nazarejczyków”. Dz 24,5 BT, później chrześcijanami: „Wysłano do Antiochii Barnabę. Gdy on przybył i zobaczył działanie łaski Bożej, ucieszył się i zachęcał wszystkich, aby całym sercem wytrwali przy Panu; Udał się też do Tarsu, aby odszukać Szawła. A kiedy [go] znalazł, przyprowadził do Antiochii i przez cały rok pracowali razem w Kościele, nauczając wielką rzeszę ludzi. W Antiochii też po raz pierwszy nazwano uczniów chrześcijanami”. Dz 11,22-23.25-26 BT.
Pierwszy i Ostatni
Słowa ze Starego Testamentu: „Ja, Pan, jestem pierwszy, z ostatnimi również Ja będę!”. Iz 41,4 BT, odnoszą się do Boga, dlatego Izajasz wiąże to ze stworzeniem nieba i ziemi. Bez aktu stworzenia nie istniałoby pojęcie początku. Biblia mówi: „Ja sam, Ja jestem pierwszy i Ja również ostatni”. Iz 48,12 BT. W Nowym Testamencie czytamy: „Jam jest Alfa i Omega, mówi Pan Bóg, Który jest, Który był i Który przychodzi, Wszechmogący”. Ap 1,8 BT. Pan Bóg: „… rzekł mi … Jam Alfa i Omega, Pierwszy i Ostatni, Początek i Koniec”. Ap 22,5.6.13 BT. „Łaska wam i pokój od Tego, Który jest, i Który był i Który przychodzi”. Ap 1,4 BT.
Te same określenia użyte są do osoby Pana Jezusa. Biblia mówi: „Ja, Jan… ujrzałem… kogoś podobnego do Syna Człowieczego… do stóp Jego upadłem jak martwy, a On położył na mnie prawą rękę, mówiąc: Jam jest Pierwszy i Ostatni i żyjący. Byłem umarły, lecz oto żyję...”. Ap 1,9.12-13.17-18 BW. „Aniołowi Kościoła w Smyrnie napisz: To mówi Pierwszy i Ostatni, który był martwy, a ożył”. Ap 2,8 BT. Słowa: „Byłem umarły, lecz oto żyję” nie mógł wypowiedzieć nikt inny jak tylko nasz Zbawiciel.
Pierwszeństwo Chrystusa
Biblia jednoznacznie daje pierwszeństwo we wszystkim Chrystusowi i mówi: „On jest obrazem Boga niewidzialnego – Pierworodnym wobec każdego stworzenia, bo w Nim zostało wszystko stworzone... Wszystko przez Niego i dla Niego zostało stworzone. On jest przed wszystkim i wszystko w Nim ma istnienie. I On jest Głową Ciała – Kościoła. On jest Początkiem, Pierworodnym spośród umarłych, aby sam zyskał pierwszeństwo we wszystkim. Zechciał bowiem Bóg, aby w Nim zamieszkała cała Pełnia”. Kol 1,15-19 BT. Apostoł Paweł dawał świadectwo wszystkim „… nie głosząc nic ponad to, co przepowiedzieli Prorocy i Mojżesz, że Mesjasz ma cierpieć, że pierwszy zmartwychwstanie, że głosić będzie światło zarówno ludowi, jak i poganom”. Dz 26,22.23 BT. „Tymczasem jednak Chrystus zmartwychwstał jako pierwszy spośród tych, co pomarli”. 1 Kor 15,20 BT.
Biblia podaje przypadki z martwych wzbudzeń przed zmartwychwstaniem Chrystusa. Mamy też przykład zabrania do nieba żyjącego Henocha i Eliasza. Wobec tych faktów należy uznać pierwszeństwo Chrystusa jako pierwszego ożywionego nie w kolejności, lecz w randze (jako najważniejszy). Biblia mówi: „Albowiem jak w Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie wszyscy zostaną ożywieni. A każdy w swoim porządku: jako pierwszy Chrystus, potem ci, którzy są Chrystusowi w czasie jego przyjścia”. 1 Kor 15,22-23 BT. „Przez wiarę Henoch został przeniesiony, aby nie oglądał śmierci. I nie znaleziono go, ponieważ Bóg go zabrał. Przed zabraniem bowiem otrzymał świadectwo, iż podobał się Bogu”. Hbr 11,5 BT. „Oto zjawił się wóz ognisty wraz z rumakami ognistymi i rozdzielił obydwóch: a Eliasz wśród wichru wstąpił do niebios”. 2 Krl 2,11 BT.
Pierwsze i drugie (nowe) Przymierze
Pierwsze Przymierze zawarte przez Boga z Izraelitami pod górą Synaj było warunkowe, a otrzymanie błogosławieństwa zależało od jego wypełnienia. Biblia mówi: „Jeśli więc pilnie będziesz słuchał głosu Pana, Boga swego, wiernie wypełniając wszystkie Jego polecenia, które ja ci dziś daję, wywyższy cię Pan, Bóg twój, ponad wszystkie narody ziemi. Spłyną na ciebie i spoczną wszystkie te błogosławieństwa...”. Pwt 28,1-2 BT.
Izrael go nie wypełnił. Dlatego Biblia mówi: „Gdyby bowiem pierwsze przymierze było bez braków, nie szukano by miejsca na drugie. Albowiem ganiąc ich, mówi: Oto idą dni, mówi Pan, a zawrę z domem Izraela i z domem Judy przymierze nowe. Nie takie przymierze, jakie zawarłem z ich ojcami w dniu, gdym ujął ich za rękę, aby ich wyprowadzić z ziemi egipskiej; ponieważ oni nie wytrwali w moim przymierzu, przeto Ja nie troszczyłem się o nich, mówi Pan”. Hbr 8,7-9 BW. „Potem powiada: Oto przychodzę, aby wypełnić wolę twoją. Znosi więc pierwsze, aby ustanowić drugie”. Hbr 10,9 BW.
Istotną różnicą wprowadzenia Nowego Przymierza było przyjście zapowiadanego przez wszystkich proroków Mesjasza zamiast człowieka – pośrednika. Wiara w Niego i przyjęcie Go jako Zbawiciela dawała podstawy do zawarcia Nowego Przymierza. Biblia mówi: „Takie zaś jest przymierze, jakie zawrę z nimi po upływie owych dni, mówi Pan: Prawa moje włożę w ich serca i na umysłach ich wypiszę je, Dodaje: A grzechów ich i ich nieprawości nie wspomnę więcej”. Hbr 10,16-17 BW. Przymierze to zawiera obietnicę odpuszczenia grzechów i lepszego poznanie Boga poprzez Jezusa Chrystusa. Dalej Biblia mówi: „Ponieważ zaś mówi o nowym, pierwsze uznał za przestarzałe; a to, co się przedawnia i starzeje, bliskie jest zniszczenia”. Hbr 8,13 BT.
Jednak przed zawarciem Pierwszego Przymierza są w Biblii przykłady usprawiedliwienia przez wiarę, co jest cechą Nowego Przymierza. Dlatego można powiedzieć, że ta zasada funkcjonowała już od Adama. Biblia mówi: „I tak wypełniło się Pismo, które mówi: Uwierzył przeto Abraham Bogu i poczytano mu to za sprawiedliwość, i został nazwany przyjacielem Boga”. Jk 2,23 BT. „I stąd Pismo widząc, że w przyszłości Bóg na podstawie wiary będzie dawał poganom usprawiedliwienie, już Abrahamowi oznajmiło tę radosną nowinę: W tobie będą błogosławione wszystkie narody. I dlatego tylko ci, którzy polegają na wierze, mają uczestnictwo w błogosławieństwie wraz z Abrahamem, który dał posłuch wierze”. Ga 3,8-9 BT.
Pierwsze i drugie przykazanie
Członkowie kościołów chrześcijańskich zazwyczaj uważają, że najważniejszym przykazaniem jest przykazanie międzyludzkiej miłości, powołując się na tekst: „Nikomu nie bądźcie nic dłużni poza wzajemną miłością. Kto bowiem miłuje bliźniego, wypełnił Prawo. Albowiem przykazania: Nie cudzołóż, nie zabijaj, nie kradnij, nie pożądaj, i wszystkie inne – streszczają się w tym nakazie: Miłuj bliźniego swego jak siebie samego! Miłość nie wyrządza zła bliźniemu. Przeto miłość jest doskonałym wypełnieniem Prawa”. Rz 13,8-10 BT. Tymczasem ważniejsze jest przykazanie dotyczące miłości Boga. Biblia mówi: „Troszczcie się tylko pilnie o to, żebyście spełniali przykazanie i prawo, które nakazał wam Mojżesz, sługa Pana: miłować Pana, Boga waszego, postępować zawsze Jego drogami, zachowywać Jego przykazania, przylgnąć do Niego i służyć Mu całym waszym sercem i całą duszą”. Joz 22,5 BT.
Czytając wersety z Listu do Rzymian z rozdziału 13, zauważamy, że przykazania zawarte w Dekalogu są streszczone w przykazaniu miłości. Skoro więc Biblia mówi, że przykazania od 5 do 10 streszczają się w nakazie: „Miłuj bliźniego swego jak siebie samego!”. Rz 13,9 BT, to analogicznie – rozszerzeniem przykazania miłości względem Boga są cztery pierwsze przykazania Dekalogu. A one brzmią: „(1) Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie! (2) Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko, ani tego, co jest na ziemi nisko, ani tego, co jest w wodach pod ziemią! Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył, ponieważ Ja Pan, twój Bóg, jestem Bogiem zazdrosnym, który karze występek ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia względem tych, którzy Mnie nienawidzą. Okazuję zaś łaskę aż do tysiącznego pokolenia tym, którzy Mnie miłują i przestrzegają moich przykazań. (3) Nie będziesz wzywał imienia Pana, Boga twego, do czczych rzeczy, gdyż Pan nie pozostawi bezkarnie tego, który wzywa Jego imienia do czczych rzeczy. (4) Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić. Sześć dni będziesz pracować i wykonywać wszystkie twe zajęcia. Dzień zaś siódmy jest szabatem ku czci Pana, Boga twego...”. Wj 20,2-10 BT.
Pan Jezus zawsze stawiał Ojca i Jego wolę na pierwszym miejscu. Gdy więc padło pytanie: „Nauczycielu, które przykazanie jest największe?” Mt 22,36 BT - bez wahania odpowiedział: „Będziesz miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, i z całej myśli swojej. To jest największe i pierwsze przykazanie. A drugie podobne temu: Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego. Na tych dwóch przykazaniach opiera się cały zakon i prorocy”. Mt 22,37-40 BT. To drugie przykazanie dopiero w połączeniu z pierwszym jest wypełnieniem doskonałej miłości: „Po tym poznajemy, iż dzieci Boże miłujemy, jeżeli Boga miłujemy i przykazania jego spełniamy”. 1 J 5,2 BW.
Śmierć pierwsza i druga
Biblia pierwszą śmierć nazywa snem, przejściowym stanem nieświadomości: „Łazarz, przyjaciel nasz, zasnął, lecz idę, aby go obudzić... Wtedy Jezus powiedział im otwarcie: Łazarz umarł”. J 11,11.14 BT. „Ożyją twoi umarli, ... obudzą się...”. Iz 26,19 BW. Pierwsza śmierć jest konsekwencją grzechu pierwszych ludzi: „[Bóg] rzekł: Ponieważ posłuchałeś swej żony i zjadłeś z drzewa, co do którego dałem ci rozkaz w słowach: Nie będziesz z niego jeść – przeklęta niech będzie ziemia z twego powodu... W pocie więc oblicza twego będziesz musiał zdobywać pożywienie, póki nie wrócisz do ziemi, z której zostałeś wzięty; bo prochem jesteś i w proch się obrócisz!…”. Rdz 3,17.19 BT. Biblia mówi, że „… żyjący wiedzą, że umrą, a zmarli niczego zgoła nie wiedzą, zapłaty też więcej już żadnej nie mają, bo pamięć o nich idzie w zapomnienie”. Koh 9,5 BT.
Druga śmierć jest karą za grzechy tych ludzi, którzy odrzucili Boga, Jego nauki i zbawczą ofiarę Jezusa. Biblia mówi: „A dla tchórzów, niewiernych, obmierzłych, zabójców, rozpustników, guślarzy, bałwochwalców i wszelkich kłamców: udział w jeziorze gorejącym ogniem i siarką. To jest śmierć druga”. Ap 21,8 BT. „I morze wydało zmarłych, co w nim byli, i Śmierć, i Otchłań wydały zmarłych, co w nich byli, i każdy został osądzony według swoich czynów. A Śmierć i Otchłań wrzucono do jeziora ognia. To jest śmierć druga – jezioro ognia. Jeśli się ktoś nie znalazł zapisany w księdze życia, został wrzucony do jeziora ognia”. Ap 20,13-15 BT. „Kto ma uszy, niechaj posłyszy, co mówi Duch do Kościołów. Zwycięzcy śmierć druga na pewno nie wyrządzi szkody”. Ap 2,11 BT.
Pierwsze i drugie zmartwychwstanie
W Biblii czytamy, że pierwsze zmartwychwstanie jest na początku okresu 1000-lecia, natomiast drugie – po tym okresie. Biblia mówi: „I widziałem trony, i usiedli na nich ci, którym dano prawo sądu; widziałem też dusze tych, którzy zostali ścięci za to, że składali świadectwo o Jezusie i głosili Słowo Boże oraz tych, którzy nie oddali pokłonu zwierzęciu ani posągowi jego i nie przyjęli znamienia na czoło i na rękę swoją. Ci ożyli i panowali z Chrystusem przez tysiąc lat. Inni umarli nie ożyli, aż się dopełniło tysiąc lat. To jest pierwsze zmartwychwstanie. Błogosławiony i święty ten, który ma udział w pierwszym zmartwychwstaniu; nad nimi druga śmierć nie ma mocy, lecz będą kapłanami Boga i Chrystusa i panować z nim będą przez tysiąc lat...”. Ap 20,4-6 BT.
Pierwsze zmartwychwstanie dotyczy sprawiedliwych i oni powstaną do życia; a drugie tych, którzy źle czynili – ci zginą. „A gdy się skończy tysiąc lat... morze wydało zmarłych, co w nim byli, i Śmierć, i Otchłań wydały zmarłych, co w nich byli, i każdy został osądzony według swoich czynów... Jeśli się ktoś nie znalazł zapisany w księdze życia, został wrzucony do jeziora ognia”. Ap 20,7-13.15 BT. Biblia mówi: „Nie dziwcie się temu! Nadchodzi bowiem godzina, w której wszyscy, którzy spoczywają w grobach, usłyszą głos Jego: a ci, którzy pełnili dobre czyny, pójdą na zmartwychwstanie życia; ci, którzy pełnili złe czyny – na zmartwychwstanie potępienia”. J 5,28.29 BT.
Drugie (nowe) niebo i druga (nowa) ziemia
Kres naszych czasów stanie się początkiem wspaniałej wieczności. Dla tych, którzy powierzyli swoje życie Zbawicielowi, Bóg przygotował wszystko nowe – doskonałe i wieczne. Biblia mówi: „I ujrzałem niebo nowe i ziemię nową, bo pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminęły, i morza już nie ma”. Ap 21,1 BT. „Jeżeli oczekujecie i pragniecie gorąco nastania dnia Bożego, z powodu którego niebiosa w ogniu stopnieją i rozpalone żywioły rozpłyną się? Ale my oczekujemy, według obietnicy nowych niebios i nowej ziemi, w których mieszka sprawiedliwość”. 2 P 3,12-13 BW.
Pierwsze rzeczy
Obecny świat jest doczesny i przeminie wraz z drugim przyjściem Chrystusa. Warto zatem zastanowić się, czy znikomość rzeczy ziemskich nie przesłania nam tych najważniejszych – wiecznych. Biblia mówi: „Oto Ja stworzę nowe niebo i nową ziemię i nie będzie się wspominało rzeczy dawnych, i nie przyjdą one na myśl nikomu”. Iz 65,17 BT. „A dzień Pański nadejdzie jak złodziej; wtedy niebiosa z trzaskiem przeminą, a żywioły rozpalone stopnieją, ziemia i dzieła ludzkie na niej spłoną”. 2 P 3,10 BW. „I otrze z ich oczu wszelką łzę, a śmierci już odtąd nie będzie. Ani żałoby ni krzyku, ni trudu już /odtąd/ nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminęły”. Ap 21,4 BT.