Hebrajskie Jeruszalaim – to miasto święte dla Żydów, chrześcijan i muzułmanów. Początki tego miasta sięgają twierdzy Jebuzytów, która położona była na Górze Syjon – król Dawid podbił ją, stąd nazwa Miasto Dawidowe. Biblia mówi: „Razem ze swoimi ludźmi król wyruszył do Jerozolimy przeciw Jebusytom, zamieszkującym tę krainę. Rzekli oni do Dawida: Nie wejdziesz tutaj, lecz odepchną cię ślepi i kulawi». Oznaczało to: Dawid tu nie wejdzie. Dawid jednak zdobył twierdzę Syjon, to jest Miasto Dawidowe”. 2 Sm 5,6-7 BT. Jerozolima nabrała religijnego znaczenia od czasu, gdy Dawid zbudował tam ołtarz na klepisku Aurany (2 Sm 24,18-24), następnie jego syn, Salomon – świątynię żydowską (1 Krl 6,1; 2 Krn 3,1). Wtedy też nazwę wzgórza Syjon rozciągnięto na wzgórze świątynne, które utożsamiano z Górą Moria, na której Abraham miał ofiarować swojego syna, Izaaka. Biblia mówi: „Wreszcie Salomon zaczął budować dom Pański w Jerozolimie na górze Moria, która została wskazana jego ojcu Dawidowi, w miejscu, jakie przygotował Dawid na klepisku Ornana Jebusyty”. 2 Krn 3,1 BT. Z tego też powodu autorzy Biblii stosują zamiennie nazwy „Jerozolima” i „Syjon”.
Biblia mówi, że Bóg wybrał Jerozolimę: „Dam twojemu synowi jedno pokolenie ze względu na Dawida, mego sługę, i ze względu na Jeruzalem, które wybrałem”. 1 Krl 11,13 BT. Bóg zapowiedział, przez proroka Izajasza, iż osłoni Jerozolimę od najazdu Asyrii: „Albowiem Pan tak powiedział do mnie: Podobnie jak lew albo lwiątko pomrukuje nad swą zdobyczą: gdy przeciw niemu zbierze się tłum pasterzy, on się nie lęka ich krzyku ani się nie płoszy ich hałasem, tak Pan Zastępów zstąpi do boju na górze Syjon i na jego pagórku. Jak ptaki latające, tak Pan Zastępów osłoni Jeruzalem, osłoni i ocali, oszczędzi i wyzwoli”. Iz 31,4-5 BT.
Boża obietnica nie jest jednak bezwarunkowa – gdy Izraelici porzucali prawo Boże, duchowy stan Jerozolimy się pogarszał. „Zaiste Jeruzalem upada i Juda się wali, bo przeciw Panu są ich słowa i czyny, by oczy Jego chwały obrażać”. Iz 3,8 BT. Bóg zapowiadał nawet własną interwencję, jakiej miał dokonać na Jerozolimie, z uwagi na grzechy jej mieszkańców: „I wyciągnę rękę przeciwko Judzie, i przeciw wszystkim mieszkańcom Jeruzalem; i wytępię z tego miejsca pozostałości Baala, i imiona sług bałochwalczych wraz z kapłanami”. So 1,4 BT.
Prorok Jeremiasz, opisując zniszczenia dokonane przez Babilończyków, stwierdził: „Jak cię pocieszyć? Z czym porównać? Córo Jeruzalem! Z czym cię porównać, by cię pocieszyć? Dziewico, Córo Syjonu, gdyż zagłada twoja wielka jak morze. Któż cię uleczy?”. Lm 2,13 BT.
Po zburzeniu Jerozolimy Izraelici wierzyli, że „Pan buduje Jeruzalem, gromadzi rozproszonych z Izraela”. Ps 147,2 BT.
W Nowym Testamencie Jerozolima stanowi ważne miejsce działalności Jezusa. Biblia mówi, że mędrcy ze Wschodu, którzy przybyli oddać pokłon Mesjaszowi, najpierw udali się do Jerozolimy, na dwór króla Heroda (Mt 2,1). Ewangelista Łukasz opisał historię 12-letniego Jezusa, który udał się wtedy po raz pierwszy na Święto Paschy właśnie do Jerozolimy – tam młody Zbawiciel rozprawiał z uczonymi w Piśmie. „Dopiero po trzech dniach (rodzice) odnaleźli Go w świątyni, gdzie siedział między nauczycielami, przysłuchiwał się im i zadawał pytania. Wszyscy zaś, którzy Go słuchali, byli zdumieni bystrością Jego umysłu i odpowiedziami”. Łk 2,46-47 BT.
To właśnie w Jerozolimie spełniło się proroctwo Zachariasza: „Raduj się wielce, Córo Syjonu, wołaj radośnie, Córo Jeruzalem! Oto Król twój idzie do ciebie, sprawiedliwy i zwycięski. Pokorny – jedzie na osiołku, na oślątku, źrebięciu oślicy”. Za 9,9 BT, a miało to miejsce, gdy Jezus tryumfalnie wjechał w tzw. Niedzielę Palmową właśnie do tego Świętego Miasta (Mt 21,7-10).
Niestety, to właśnie w tym ukochanym przez Boga mieście, Jezus został osądzony i skazany. On sam znając przyszłość, wiedział, jaki będzie koniec tego miasta: „Jeruzalem, Jeruzalem! Ty zabijasz proroków i kamienujesz tych, którzy do ciebie są posłani! Ile razy chciałem zgromadzić twoje dzieci, jak ptak swe pisklęta zbiera pod skrzydła, a nie chcieliście. Oto wasz dom zostanie wam pusty”. Mt 23,37-38 BT.
Następnie Jezus pouczył swoich uczniów: „Gdy Jezus szedł po wyjściu ze świątyni, podeszli do Niego uczniowie, aby Mu pokazać budowle świątyni. Lecz On rzekł do nich: Widzicie to wszystko? Zaprawdę, powiadam wam, nie zostanie tu kamień na kamieniu, który by nie był zwalony”. Mt 24,1-2 BT oraz idąc na śmierć, nauczał kobiety, które płakały nad Nim: „A szło za Nim mnóstwo ludu, także kobiet, które zawodziły i płakały nad Nim. Lecz Jezus zwrócił się do nich i rzekł: Córki jerozolimskie, nie płaczcie nade Mną; płaczcie raczej nad sobą i nad waszymi dziećmi! Oto bowiem przyjdą dni, kiedy mówić będą: Szczęśliwe niepłodne łona, które nie rodziły, i piersi, które nie karmiły. Wtedy zaczną wołać do gór: Padnijcie na nas; a do pagórków: Przykryjcie nas! Bo jeśli z zielonym drzewem to czynią, cóż się stanie z suchym?”. Łk 23,27-31 BT.
Proroctwa te spełniły się w 70 r. n.e., gdy wojska rzymskie, pod dowództwem Tytusa, zburzyły Jerozolimę i świątynię.
Mimo to chrześcijanie nie porzucili idei Jerozolimy, jednak Biblia mówi, że nie należy wiązać naszych nadziei z ziemską Jerozolimą. Apostoł Paweł stwierdził: „Natomiast górne Jeruzalem cieszy się wolnością i ono jest naszą matką”. Ga 4,36 BT. Jest to zgodne z oczekiwaniem niebiańskiej ojczyzny. „W wierze pomarli oni wszyscy, nie osiągnąwszy tego, co im przyrzeczono, lecz patrzyli na to z daleka i pozdrawiali, uznawszy siebie za gości i pielgrzymów na tej ziemi. Ci bowiem, co tak mówią, okazują, że szukają ojczyzny. Gdyby zaś tę wspominali, z której wyszli, znaleźliby sposobność powrotu do niej. Teraz zaś do lepszej dążą, to jest do niebieskiej. Dlatego Bóg nie wstydzi się nosić imienia ich Boga, gdyż przysposobił im miasto”. Hbr 11,13-16 BT.
Księga Apokalipsy ujawnia, że po zakończeniu 1000-letniego sądu w niebie, Bóg wraz ze zbawionymi zstąpi w na Ziemię – ta scena jest ukazana jako zstąpienie Nowej Jerozolimy, na którą oczekujemy i która jest naszą ojczyzną niebiańską: „I Miasto Święte – Jeruzalem Nowe ujrzałem zstępujące z nieba od Boga, przystrojone jak oblubienica zdobna w klejnoty dla swego męża. I usłyszałem donośny głos mówiący od tronu: Oto przybytek Boga z ludźmi: i zamieszka wraz z nimi, i będą oni Jego ludem, a On będzie „BOGIEM Z NIMI”. Ap 21,2-3 BT.