Do kogo zwracał się apostoł Jan, pisząc: „Patrzcie, jaką miłość okazał nam Ojciec, że zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi...”. 1 J 3,1 BT? Zanim odpowiemy na to pytanie, musimy wiedzieć, że Bóg „…umiłował cały świat...” J 3,16 BT, a więc wszystkie istoty, które stworzył i dlatego „... nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony”. J 3,17 BT.

Teoretycznie więc, ze względu na stworzenie, każdy może być nazwany dzieckiem Bożym. W praktyce jednak musimy:

1. Uwierzyć w Boga i uznać go za swojego Ojca, o Nim bowiem Jezus powiedział: „Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten w niebie”. Mt 23,9 BT.
2. Uwierzyć w Chrystusa, który „Do swej własności przyszedł, ale swoi go nie przyjęli. Tym zaś, którzy go przyjęli, dał prawo stać się dziećmi Bożymi, tym, którzy wierząw imię jego, którzy narodzili się nie z krwi ani z cielesnej woli, ani z woli mężczyzny, lecz z Boga”. J 1,11-13 BW.
3. Zmienić sposób myślenia i przewartościować cele życiowe, czyli „wyjść ze świata”, „Bo wszystko, co jest na świecie, pożądliwość ciała i pożądliwość oczu, i pycha życia, nie jest z Ojca, ale ze świata”. 1 J 2,16 BW.
4. Narodzić się duchowo do nowego życia. Bóg bowiem „I was, którzy byliście niegdyś obcymi [dla Boga] i [Jego] wrogami przez sposób myślenia i wasze złe czyny, teraz znów pojednał w doczesnym Jego (Jezusa) ciele przez śmierć, by stawić was wobec siebie jako świętych i nieskalanych, i nienagannych, bylebyście tylko trwali w wierze...”. Kol 1,21-23 BT.
5. Wytrwać w wierze i Bożych naukach, „Albowiem wytrwałości wam potrzeba, abyście, gdy wypełnicie wolę Bożą, dostąpili tego, co obiecał”. Hbr 10,36 BW.

Do nas należy wybór, czy chcemy trwać przy Bogu, gdyż robiąc to, przeciwstawiamy się światu i „Dlatego świat nas nie zna, że jego (Boga) nie poznał”. 1 J 3,1 BW „...ponieważ zachowujemy Jego przykazania i czynimy to, co się Jemu podoba. Przykazanie zaś Jego jest takie, abyśmy wierzyli w imię Jego Syna, Jezusa Chrystusa, i miłowali się wzajemnie tak, jak nam nakazał”. 1 J 3,22-23 BT.

Kim są więc Boże dzieci? Dziećmi Bożymi są „...uświęceni i usprawiedliwieni w imię Pana naszego Jezusa Chrystusa”. 1 Kor 6,11 BT, a więc ci, którzy narodzili się z Boga. Biblia mówi: „W tym miłość (Boga) do nas doszła do doskonałości, że możemy mieć niezachwianą ufność w dzień sądu, gdyż jaki On jest, tacy i my jesteśmy na tym świecie”. 1 J 4,17 BW.

Dzieci Boże powinny w charakterze objawiać obraz swojego Ojca, a On „...jest miłością: kto trwa w miłości, trwa w Bogu, a Bóg trwa w nim”. 1 J 4,16 BT. Tę miłość (1 Kor 13,1-13) pokazał nam Jezus. Ona jest: cierpliwa (znosząca krzywdy bez odwzajemniania złem za zło), dobrotliwa (w codziennym życiu wyświadczająca dobro), wielkoduszna (łaskawa, szlachetna, wyrozumiała, nieponiżająca), skromna (pozbawiona chełpliwości, pyszałkowatości, pogoni za poklaskiem), pokorna (niełaknąca czci i poklasku), przyzwoita (moralna, uczciwa, obyczajna), bezinteresowna (pozbawiona egoizmu, samolubstwa i wyrachowania, „nie szuka swego”), opanowana (nieunosząca się gniewem, oburzeniem, zapalczywością, łagodna, dobra, zrównoważona), pełna ufności (bez podejrzliwości, uraz, odwetów i mściwości), dobra (jest czystą dobrocią, życzliwością, nie znajduje zadowolenia w ujawnianiu cudzych błędów i niedoskonałości), sprawiedliwa (radująca się z prawdy) i trwała („nigdy nie ustaje”, nie jest zależna od przemijających okoliczności, nie jest też emocjonalnym porywem). W życiu dzieci Bożych ona jest najważniejsza, dlatego „Dążcie do miłości...”. 1 Kor 14,1 BW.

„Kto miłuje swego brata, ten trwa w światłości i nie może się potknąć”. 1 J 2,10 BT. Każdy, „Kto...w światłości mieszka i nie ma w nim zgorszenia” 1 J 2,10 BW, staje się Dzieckiem Bożym, powiększając tym samym Bożą rodzinę. Biblia mówi: „Gdy jednak nadeszła pełnia czasu, zesłał Bóg Syna swego... aby wykupił tych, którzy podlegali Prawu, abyśmy mogli otrzymać przybrane synostwo. Na dowód tego, że jesteście synami, Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna swego, który woła: Abba, Ojcze!”. Ga 4,4-6 BT. „Ten to Duch świadczy wespół z duchem naszym, że dziećmi Bożymi jesteśmy”. Rz 8,16 BW.

„Ludzie zaś źli i oszuści (którzy) coraz bardziej brnąć będą w zło, błądząc sami i drugich w błąd wprowadzając. 2 Tm 3,13 BW nigdzie w Biblii nie są nazwani dziećmi Bożymi, albowiem „...nie synowie co do ciała są dziećmi Bożymi, lecz synowie obietnicy są uznani za potomstwo”. Rz 9,8 BT. O „synach co do ciała” Jezus powiedział: „Wy macie diabła za ojca i chcecie spełniać pożądania waszego ojca...”. J 8,44 BT. Zatem każdy, „Kto grzeszy, jest dzieckiem diabła, ponieważ diabeł trwa w grzechu od początku… Każdy, kto narodził się z Boga, nie grzeszy, gdyż trwa w nim nasienie Boże… Dzięki temu można rozpoznać dzieci Boga i dzieci diabła: każdy, kto postępuje niesprawiedliwie, nie jest z Boga, jak i ten, kto nie miłuje swego brata”. 1 J 3,8-10 BT.

Biblijna rada: „Zewleczcie z siebie starego człowieka wraz z jego poprzednim postępowaniem, którego gubią zwodnicze żądze, I odnówcie się w duchu umysłu waszego, A obleczcie się w nowego człowieka, który jest stworzony według Boga w sprawiedliwości i świętości prawdy”. Ef 4,22-24 BW, a wtedy tym, którym „...powiedziano: Nie jesteście ludem moim – nazwani będą synami Boga żywego”. Rz 9,26 BW.

Podsumowanie. Apostoł Jan, pisząc: „Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec: zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi: i rzeczywiście nimi jesteśmy”. 1 J 3,1 BT pisał do tych, którzy zostali usynowieni przez Boga. Biblia mówi: „Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa… (który) Z miłości przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów przez Jezusa Chrystusa...”. Ef 1,3-5 BT. „Albowiem wszyscy jesteście synami Bożymi przez wiarę w Jezusa Chrystusa”. Ga 3,26 BW. Tylko „...ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi. Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: Abba, Ojcze! Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi. Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa, skoro wspólnie z Nim cierpimy po to, by też wspólnie mieć udział w chwale”. Rz 8,14-17 BT.

Umywanie nóg jest obrzędem pokory ustanowionym przez Pana Jezusa w czasie Wieczerzy Pańskiej. Jednak w Starym Testamencie znana była tradycja umywania nóg, która wpisana była do zasad gościnności. Biblia mówi: „Przyprowadził go więc do swego domu, osłom dał obrok, po czym umyli nogi, jedli i pili”. Sdz 19,21 BT. „Ona wstała, oddała pokłon twarzą do ziemi i rzekła: Oto służebnica twoja jest niewolnicą gotową umyć nogi sług mojego pana”. 1 Sm 25,4 BT. Innym powodem była higiena ciała. Biblia mówi: „Następnie rzekł Dawid Uriaszowi: Wstąp do swojego domu i umyj sobie nogi (...)”. 2 Sm 11,8 BT. „Na listę wdów może być wciągnięta niewiasta (…) Mająca dobre imię z powodu szlachetnych uczynków: że dzieci wychowała, że gościny udzielała, że świętym nogi umywała (...)”. 1 Tm 5,9-10 BW.

W prawie Starego Testamentu są też przepisy nakazujące umywanie nóg i rąk przed składaniem ofiar w Świątyni. Biblia mówi: „Tak też powiedział Pan do Mojżesza: Uczynisz kadź z brązu, z podstawą również z brązu, do obmyć, i umieścisz ją między przybytkiem a ołtarzem, i nalejesz do niej wody. Aaron i jego synowie będą w niej obmywać ręce i nogi. Zanim wejdą do Namiotu Spotkania, muszą się obmyć w wodzie, aby nie pomarli. Tak samo, gdy się będą zbliżać do ołtarza, aby pełnić służbę i aby składać ofiarę spalaną dla Pana, muszą obmyć ręce i nogi, aby nie pomarli”. Wj 30,17-21 BT. Obmycia te miały symbolicznie wyrażać duchową czystość kapłanów, którzy składają Bogu ofiary i gotowość służenia Bogu.

Tę analogię można odnieść do nakazu umywania nóg ustanowionego przez Chrystusa. Każdy, kto przyjmuje ofiarę krzyża, powinien być godny jej przyjęcia, czysty, przaśny. Biblia mówi: „Czy nie wiecie, że odrobina kwasu cały zaczyn zakwasza? Usuńcie stary kwas, abyście się stali nowym zaczynem, ponieważ jesteście przaśni; albowiem na naszą wielkanoc jako baranek został ofiarowany Chrystus. Obchodźmy więc święto nie w starym kwasie ani w kwasie złości i przewrotności, lecz w przaśnikach szczerości i prawdy”. 1 Kor 5,6-8 BW. „Jeśli więc przyniesiesz dar swój przed ołtarz i tam wspomnisz, że brat twój ma coś przeciw tobie, zostaw tam dar swój przez ołtarzem, a najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim. Potem przyjdź i dar swój ofiaruj!”. Mt 5,23-24 BT.

Zatem jak w Starym Testamencie, na znak czystości i gotowości służenia Bogu, Aaron i inni kapłani, umywali ręce i nogi, tak na znak gotowości przyjęcia ofiary Jezusa, służenia Bogu i bliźnim Jezus ustanowił zwyczaj obmywania nóg. Biblia mówi: „Wstał (Jezus) od wieczerzy, złożył szaty, a wziąwszy prześcieradło, przepasał się. Potem nalał wody do misy i począł umywać nogi uczniów i wycierać prześcieradłem, którym był przepasany”. J 13,4-5 BW. Umywanie nóg jest jak gdyby ponownym chrztem, w miniaturze.

„Podszedł też do Szymona Piotra, który mu rzekł: Panie, Ty miałbyś umywać moje nogi? Odpowiedział Jezus i rzekł mu: Co Ja czynię, ty nie wiesz teraz, ale się potem dowiesz. Rzecze mu Piotr: Przenigdy nie będziesz umywał nóg moich! Odpowiedział mu Jezus: Jeśli cię nie umyję, nie będziesz miał działu ze mną”. J 13,6-8 BT. W Starym Testamencie kapłanom za nie umycie rąk i nóg groziła śmierć. Tu Pan Jezus uzmysławia Piotrowi równie ważną konsekwencję – pominięcie tego obrzędu jest równoznaczne z pozbawieniem dziedzictwa – królestwa Bożego.

„Rzecze mu Szymon Piotr: Panie, nie tylko nogi moje, lecz i ręce, i głowę. Rzecze mu Jezus: Kto jest umyty, nie ma potrzeby myć się, chyba tylko nogi, bo czysty jest cały. I wy czyści jesteście, lecz nie wszyscy”. J 13,9-10 BW. Obmycie całego ciała, podobnie jak zanurzenie podczas chrztu, symbolizowało pozostawienie starego, grzesznego życia, a rozpoczęcie nowego. Jednak wraz z tą przemianą nie zawsze połączone było nowo narodzenie, wewnętrzna czystość, pokora, pełnienie woli Bożej i bezinteresowne służenie bliźnim, czego przykładem był Judasz. Jezus o tym wiedział, „Wiedział bowiem, kto go ma wydać; dlatego rzekł: Nie wszyscy jesteście czyści”. J 13,11 BW.

Na koniec padają bardzo ważne wyjaśnienia i nakazy. Biblia mówi: „Gdy więc umył nogi ich i przywdział szaty swoje, i znów usiadł, rzekł do nich: Czy wiecie, co wam uczyniłem? Wy nazywacie mnie Nauczycielem i Panem, i słusznie mówicie, bo jestem nim. Jeśli tedy Ja, Pan i Nauczyciel, umyłem nogi wasze, i wy winniście sobie nawzajem umywać nogi. Albowiem dałem wam przykład, byście i wy czynili, jak Ja wam uczyniłem. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Sługa nie jest większy nad pana swego ani poseł nie jest większy od tego, który go posłał. Jeśli to wiecie, błogosławieni jesteście, gdy zgodnie z tym postępować będziecie”. J 13,12-17 BW.

Wszyscy wierzący są „królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem [Bogu] na własność przeznaczonym” 1 P 2,9 BT i dla nich obrzęd ten ma oznaczać nie tylko postawę pokory, ale też miłości i ofiarnej służby, jaką powinni cechować się uczniowie Jezusa. Biblia mówi: „Uczeń nie przewyższa nauczyciela ani sługa swego pana. Wystarczy, jeśli uczeń będzie jak jego nauczyciel, a sługa jak pan jego”. Mt 10,24.25 BT.

Zatem w Biblii znajduje się wyraźnie polecenie literalnego praktykowania tego obrzędu (Albowiem dałem wam przykład, byście i wy czynili, jak Ja wam uczyniłem). Pominięcie tego nakazu byłoby jednoznaczne z nieposłuszeństwem. A jak nieposłuszni, niepokorni mają jeść chleb symbolizujący ciało Jezusa i pić z kielicha symbolizującego krew Przymierza? Byłoby to niegodne przystępowanie do Wieczerzy Pańskiej. Biblia mówi: „Dlatego też kto spożywa chleb lub pije kielich Pański niegodnie, winny będzie Ciała i Krwi Pańskiej. Niech przeto człowiek baczy na siebie samego, spożywając ten chleb i pijąc z tego kielicha. Kto bowiem spożywa i pije nie zważając na Ciało [Pańskie], wyrok sobie spożywa i pije”. 1 Kor 11,27-29 BT.

Podsumowanie. Jezus pragnął, aby Jego uczniowie pojęli, że chociaż umył ich nogi, nie zaważyło to w najmniejszym stopniu na Jego godności. Będąc nieskończenie wyższym Jezus uświęcił swą łaską tę usługę i nadał jej odpowiednie znaczenie. W oczach tych, którzy odczuwają ducha tego obrzędu, nie stanie się on nigdy pustą ceremonią, ponieważ zawiera się w nim lekcja o stałej wartości wyrażona słowami: „(…) jedni drugim służcie z miłości”. Ga 5,13 NBG. Myjąc nogi uczniom Jezus dowiódł, że gotów jest do spełnienia każdej posługi, nawet najbardziej upokarzającej, która pozwoliłaby uczniom stać się „(…) dziedzicami Bożymi, a współdziedzicami Chrystusa (…)”. Rz 8,17 BW. Poprzez spełnienie wskazanego im obrzędu uczniowie zobowiązywali się służyć swoim braciom zgodnie z otrzymanym przykładem. Kiedy zaś obrządek ten jest sprawowany z należytą godnością, dzieci Boże wchodzą w święte więzi, by pomagać i błogosławić sobie nawzajem. Świadczą, że życie poświęcili służbie dla dobra bliźnich, korzystając z przykładu życia Wielkiego Nauczyciela.

Ewangelizacja to działalność misyjna, polegająca na głoszeniu dobrej nowiny o życiu, śmierci i zmartwychwstaniu Pana Jezusa, o drodze do zbawienia oraz o królestwie Bożym. Ewangelizacja jest ogólnoświatowym zadaniem dla wszystkich chrześcijan. Biblia mówi: „Idźcie tedy i czyńcie uczniami wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, ucząc je przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata”. Mt 28,19.20 BW. „I będzie głoszona ta ewangelia o Królestwie po całej ziemi na świadectwo wszystkim narodom, i wtedy nadejdzie koniec”. Mt 24,14 BW.

Sam Pan Jezus dawał przykład uczniom, chodząc i ewangelizując w różnych miastach i miejscowościach. Biblia mówi: „I obchodził Jezus całą Galileę, nauczając w tamtejszych synagogach, głosząc Ewangelię o królestwie i lecząc wszelkie choroby i wszelkie słabości wśród ludu”. Mt 4,23 BT. A „Gdy Jan został uwięziony, Jezus przyszedł do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”. Mk 1,14.15 BT.

Głoszenie Ewangelii połączone było z wieloma znakami i cudami. Biblia mówi: „Tymczasem Jan, skoro usłyszał w więzieniu o czynach Chrystusa, posłał swoich uczniów z zapytaniem: Czy Ty jesteś Tym, który ma przyjść, czy też innego mamy oczekiwać? Jezus im odpowiedział: Idźcie i oznajmijcie Janowi to, co słyszycie i na co patrzycie: niewidomi wzrok odzyskują, chromi chodzą, trędowaci doznają oczyszczenia, głusi słyszą, umarli zmartwychwstają, ubogim głosi się Ewangelię. A błogosławiony jest ten, kto we Mnie nie zwątpi”. Mt 11,2-6 BT. „Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga. Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdził naukę znakami, które jej towarzyszyły”. Mk 16,19.20 BT. „Nie odważę się bowiem mówić o czymkolwiek, czego Chrystus nie dokonał przeze mnie, aby przywieść pogan do posłuszeństwa słowem i czynem, przez moc znaków i cudów oraz przez moc Ducha Świętego, tak iż, począwszy od Jerozolimy i okolicznych krajów aż po Ilirię, rozkrzewiłem ewangelię Chrystusową. A przy tym chlubą moją było głosić ewangelię nie tam, gdzie imię Chrystusa było znane, abym nie budował na cudzym fundamencie… Rz 15,18-20 BW.

Aby przekazywanie ewangelii innym ludziom zaowocowało ich nawróceniem, potrzebne jest wsparcie Pana Boga. Biblia mówi: „Wtedy rzekł uczniom swoim: Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście więc Pana żniwa, aby wyprawił robotników na żniwo swoje”. Mt 9,37-38 BW. „Im też zostało objawione, że nie im samym, ale raczej wam miały służyć sprawy obwieszczone wam przez tych, którzy wam głosili Ewangelię mocą zesłanego z nieba Ducha Świętego”. 1 P 1,12 BT.

W jaki sposób należy ewangelizować, aby zrealizować plan ogłoszenia ewangelii wszystkim ludziom? Biblia mówi: „Duch Wszechmocnego, Pana nade mną, gdyż Pan namaścił mnie, abym zwiastował ubogim dobrą nowinę; posłał mnie, abym opatrzył tych, których serca są skruszone, abym ogłosił jeńcom wyzwolenie, a ślepym przejrzenie”. Iz 61,1 BW. „Następnie przywołał do siebie Dwunastu i zaczął rozsyłać ich po dwóch”. Mk 6,7 BT. „Następnie wyznaczył Pan jeszcze innych siedemdziesięciu dwóch i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał”. Łk 10,1 BT.

Nie trzeba być osobą wykształconą, żeby dzielić się Jezusem z innymi. Natomiast trzeba być osobą nowonarodzoną, napełnioną „mocą zesłanego z nieba Ducha Świętego”. 1 P 1,12 BT. Biblia mówi: „Również ja, gdy przyszedłem do was, bracia, nie przyszedłem z wyniosłością mowy lub mądrości, głosząc wam świadectwo Boże. Albowiem uznałem za właściwe nic innego nie umieć między wami jak tylko Jezusa Chrystusa i to ukrzyżowanego. I przybyłem do was w słabości i w lęku, i w wielkiej trwodze, a mowa moja i zwiastowanie moje nie były głoszone w przekonywających słowach mądrości, lecz objawiały się w nich Duch i moc, aby wiara wasza nie opierała się na mądrości ludzkiej, lecz na mocy Bożej”. 1 Kor 2,1-5 BW.

Jesteśmy powołani do reprezentowania Jezusa. Biblia mówi: „Dlatego w miejsce Chrystusa poselstwo sprawujemy, jak gdyby przez nas Bóg upominał; w miejsce Chrystusa prosimy: Pojednajcie się z Bogiem”. 2 Kor 5,20 BW.

Ewangelizacja to zwiastowanie Chrystusa słowami, ale także własnym przykładem. Biblia mówi: „I rzekł im: Idąc na cały świat, głoście ewangelię wszystkiemu stworzeniu… Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli miłość wzajemną mieć będziecie”. Mk 16,15; J 31,35 BW.

Jakie są korzyści z głoszenia Ewangelii? Biblia mówi: „Potem przywołał do siebie tłum razem ze swoimi uczniami i rzekł im: Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje! Bo kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z powodu Mnie i Ewangelii, zachowa je”. Mk 8,34.35 BT. „Tak też i Pan postanowił, ażeby z Ewangelii żyli ci, którzy głoszą Ewangelię”. 1 Kor 9,14 BT. „Dzięki czynimy Bogu, Ojcu Pana naszego Jezusa Chrystusa, zawsze, ilekroć modlimy się za was... z powodu nadziei /nagrody/ odłożonej dla was w niebie. O niej to już przedtem usłyszeliście dzięki głoszeniu prawdy – Ewangelii”. Kol 1,3.5 BT. „Jezus odpowiedział: Zaprawdę, powiadam wam: Nikt nie opuszcza domu, braci, sióstr, matki, ojca, dzieci i pól z powodu Mnie i z powodu Ewangelii, żeby nie otrzymał stokroć więcej teraz, w tym czasie, domów, braci, sióstr, matek, dzieci i pól, wśród prześladowań, a życia wiecznego w czasie przyszłym”. Mk 10,29.30 BT.

Czy tylko same korzyści daje głoszenie Ewangelii? Biblia mówi: „Jakąż przeto mam zapłatę? Otóż tę właśnie, że głosząc Ewangelię bez żadnej zapłaty, nie korzystam z praw, jakie mi daje Ewangelia”. 1 Kor 9,18 BT. „A wy miejcie się na baczności. Wydawać was będą sądom i w synagogach będą was chłostać. Nawet przed namiestnikami i królami stawać będziecie z mego powodu, na świadectwo dla nich”. Mk 13,9.10 BT. „Jeżeli inni mają udział w waszej majętności, to czemuż raczej nie my? Nie korzystaliśmy jednak z tej możności, lecz znosimy wszystko byle nie stawiać żadnych przeszkód Ewangelii Chrystusowej”. 1 Kor 9,12 BT.

Podsumowanie. Dzielenie się Chrystusem i Jego naukami, czyli zwiastowanie ewangelii, powinno być głównym celem życia każdego chrześcijanina. Biblia mówi: „Tak więc głosimy Chrystusa każdemu człowiekowi, napominamy każdego, pouczając każdego z całą mądrością, aby wszyscy mogli okazać się doskonałymi w swoim zjednoczeniu z Chrystusem. Dlatego właśnie trudzę się, korzystając z przemożnego wsparcia Tego, którego moc potężna działa we mnie”. Kol 1,28.29 BWP.

Celibat oznacza bezżenność, stan wolny, dobrowolną lub obowiązkową rezygnację z małżeństwa. W Biblii nie ma wyraźnych nakazów czy zakazów bezżeństwa osób pełniących służbę dla Boga, choć w Starym Testamencie w stanie wolnym żyli np. Jeremiasz czy Eliasz, a Nowy Testament wspomina między innymi o Janie Chrzcicielu czy o Pawle z Tarsu. Celibat najczęściej kojarzony jest z duchowieństwem Kościoła powszechnego oraz z mnichami w hinduizmie czy buddyzmie.

W Kościele rzymskokatolickim na początku kształtował się zwyczaj dobrowolnego celibatu. Od 306 roku, po synodzie w Elwirze, zaczęto wymagać od żonatych mężczyzn przyjmujących święcenia kapłańskie, wyrzeczenia się pożycia małżeńskiego. W XI wieku papież Grzegorz VII usankcjonował celibat, który obowiązuje duchownych po dziś dzień.

Na powyższe Biblia odpowiada: „Jeśli ktoś dąży do biskupstwa, pożąda dobrego zadania. Biskup więc powinien być nienaganny, mąż jednej żony, trzeźwy, rozsądny, przyzwoity, gościnny, sposobny do nauczania, nie przebierający miary w piciu wina, nieskłonny do bicia, ale opanowany, niekłótliwy, niechciwy na grosz, dobrze rządzący własnym domem, trzymający dzieci w uległości, z całą godnością. Jeśli ktoś bowiem nie umie stanąć na czele własnego domu, jakżeż będzie się troszczył o Kościół Boży?” 1 Tm 3,1-5 BT. „Diakonami tak samo winni być ludzie godni, w mowie nieobłudni, nie nadużywający wina, niechciwi brudnego zysku, [lecz] utrzymujący tajemnicę wiary w czystym sumieniu. Diakoni niech będą mężami jednej żony, rządzący dobrze dziećmi i własnymi domami.” 1 Tm 3,8.12 BT.

Przy akcie stwarzania ludzi „Pan Bóg rzekł: Nie jest dobrze, żeby mężczyzna był sam, uczynię mu zatem odpowiednią dla niego pomoc.” Rdz 2,18 BT. A Adam dodał: „Ta będzie się zwała niewiastą, bo ta z mężczyzny została wzięta. Dlatego to mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swą żoną tak ściśle, że stają się jednym ciałem.” Rdz 2,23.24 (BT). Rodzi się zatem pytanie: Po co Wszechmogący stworzył ludzi? Pan Bóg, stworzywszy mężczyznę i niewiastę, powiedział do nich: „Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię.” Rdz 1,28 BT.

Posiadanie rodziny nie niweczyło pełnienia służby dla Pana. Przykładami są kapłan Heli, Samuel, Aaron i jego synowie, a także Mojżesz czy Ozeasz. W przypadku tego ostatniego jest wręcz nakaz wstąpienia w związek małżeński i posiadania dzieci, by uwidocznić sytuację panującą w Izraelu. Biblia mówi: „Gdy rozpoczął Pan przemawiać przez Ozeasza, rzekł do niego: „Idź, a weź za żonę kobietę, co uprawia nierząd, i [bądź ojcem] dzieci nierządu; kraj bowiem uprawiając nierząd - odwraca się od Pana.” Oz 1,2 BT.

Podobnie jest w Nowym Testamencie. Biblia mówi: „Za czasów Heroda, króla Judei, żył pewien kapłan, imieniem Zachariasz. Miał on żonę z rodu Aarona, a na imię było jej Elżbieta. Kiedy w wyznaczonej dla swego oddziału kolei pełnił służbę kapłańską przed Bogiem, anioł rzekł do niego: Nie bój się Zachariaszu! Twoja prośba została wysłuchana: żona twoja Elżbieta urodzi ci syna, któremu nadasz imię Jan.” Łk 1,5.8.13 BT. Czytamy też o Szymonie Piotrze, który uważany jest przez Kościół powszechny za pierwszego papieża, a który również był żonaty, o czym dowiadujemy się pośrednio. Biblia bowiem mówi: „Po opuszczeniu synagogi przyszedł do domu Szymona. A wysoka gorączka trawiła teściową Szymona. I prosili Go za nią. On stanąwszy nad nią rozkazał gorączce, i opuściła ją. Zaraz też wstała i usługiwała im.” Łk 4,38.39 BT. „Czy nie wolno nam zabierać z sobą żony chrześcijanki, jak czynią pozostali apostołowie i bracia Pańscy, i Kefas?” 1 Kor 9,5 BW.

Na potwierdzenie sensowności celibatu używa się następujących argumentów: „Chrystus żył bezżennie, dając świadectwo, jaki porządek będzie panował w Królestwie Bożym: małżeństwo nie będzie miało tam znaczenia.” A kiedy saduceusze pytali, czyją żoną przy zmartwychwstaniu będzie niewiasta, której kolejnymi mężami było siedmiu braci, Jezus odpowiedział: „Dzieci tego świata żenią się i za mąż wychodzą. Lecz ci, którzy uznani zostaną za godnych udziału w świecie przyszłym i w powstaniu z martwych, ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić.” Łk 20,27-36 BW. Celibat zapowiada więc życie niebiańskie, nowe stworzenie, świat, który ma nadejść. Jest stanem dla wybranych, którzy dla Królestwa Niebieskiego zostali bezżenni. „Nie można tu, na skażonej ziemi, wprowadzać porządków niebiańskich.” Odpowiedź na to jest jedna – w Królestwie Bożym rządzą inne zasady, a tu, na ziemi, rządzą ziemskie. Biblia mówi: „We czci niech będzie małżeństwo pod każdym względem i łoże nieskalane, gdyż rozpustników i cudzołożników osądzi Bóg.” Hbr 13,4 BT.

Jeśli chodzi o Pana Jezusa – rzeczywiście, On sam nie był żonaty, ale jeśliby uważał rodzinę za coś nieodpowiedniego, nie brałby udziału w weselu w Kanie Galilejskiej, nie strofowałby uczniów mówiąc: „Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie.” Mk 10,14 BT i nie rozszerzałby zrozumienia szóstego przykazania: „Słyszeliście, że powiedziano: Nie cudzołóż! A Ja wam powiadam: Każdy, kto pożądliwie patrzy na kobietę, już się w swoim sercu dopuścił z nią cudzołóstwa. Powiedziano też: Jeśli kto chce oddalić swoją żonę, niech jej da list rozwodowy. A ja wam powiadam: Każdy, kto oddala swoją żonę - poza wypadkiem nierządu - naraża ją na cudzołóstwo; a kto by oddaloną wziął za żonę, dopuszcza się cudzołóstwa.” Mt 5,27.28.31.32 BT.

Również apostołowi Pawłowi przypisuje się propagowanie bezżeństwa na podstawie tego wersetu: „Co do spraw, o których pisaliście, to dobrze jest człowiekowi nie łączyć się z kobietą.” 1 Kor 7,1 BT. Ale Paweł rozwija temat w kolejnych wersetach. Biblia mówi: „Jesteś związany z żoną? Nie szukaj rozłączenia. Nie jesteś związany z żoną? Nie szukaj żony.” 1 Kor 7,27 BW. „Ze względu jednak na niebezpieczeństwo rozpusty niech każdy ma swoją żonę, a każda swojego męża. Pragnąłbym, aby wszyscy byli jak i ja, lecz każdy otrzymuje własny dar od Boga: jeden taki, a drugi taki. Tym zaś, którzy nie wstąpili w związki małżeńskie, oraz tym, którzy już owdowieli, mówię: dobrze będzie, jeśli pozostaną jak i ja. Lecz jeśli nie potrafiliby zapanować nad sobą, niech wstępują w związki małżeńskie! Lepiej jest bowiem żyć w małżeństwie, niż płonąć.” 1 Kor 7,2.7-9 BT.

Pamiętajmy, że to, co na temat małżeństwa przekazał Paweł, nie jest doktryną, ale: „To, co mówię, pochodzi z wyrozumiałości, a nie z nakazu.” 1 Kor 7,6 BT.

Symbolicznym przykładem małżeństwa jest związek Boga z ludem Bożym. „Bo małżonkiem twoim jest twój Stworzyciel, któremu na imię - Pan Zastępów; Odkupicielem twoim - Święty Izraela, nazywają Go Bogiem całej ziemi.” Iz 54,5 BT. „Zabiegam bowiem o was z gorliwością Bożą; albowiem zaręczyłem was z jednym mężem, aby stawić przed Chrystusem dziewicę czystą.” 2 Kor 11,2 BW. „Weselmy się i radujmy, i dajmy Mu chwałę, bo nadeszły Gody Baranka, a Jego Małżonka się przystroiła, i dano jej oblec bisior lśniący i czysty - bisior bowiem oznacza czyny sprawiedliwe świętych. I mówi mi: Napisz: Błogosławieni, którzy są wezwani na ucztę Godów Baranka!” Ap 19,7-9 BT.

Przestroga! Biblia mówi: „Duch zaś otwarcie mówi, że w czasach ostatnich niektórzy odpadną od wiary, skłaniając się ku duchom zwodniczym i ku naukom demonów. [Stanie się to] przez takich, którzy obłudnie kłamią, mają własne sumienie napiętnowane. Zabraniają oni wchodzić w związki małżeńskie, [nakazują] powstrzymywać się od pokarmów, które Bóg stworzył, aby je przyjmowali z dziękczynieniem wierzący i ci, którzy poznali prawdę.” 1 Tm 4,1-3 BT.

Legalizm to wywyższanie przepisów ponad Boga i ponad potrzeby ludzkie. Biblia mówi: „A był tam człowiek, który miał uschłą rękę. I zapytali go, mówiąc: Czy wolno w sabat uzdrawiać? Chcieli go bowiem oskarżyć. A On im rzekł: Któż z was, mając jedną owcę, gdyby mu ta w sabat do dołu wpadła, to czy jej nie pochwyci i nie wyciągnie? O ileż więcej wart jest człowiek, niż owca!” Mt 12,10-12 BW.

Legalizm jest formą poddaństwa. Biblia mówi: „Lecz dawniej, gdy nie znaliście Boga, służyliście tym, którzy z natury bogami nie są; teraz jednak, kiedy poznaliście Boga, a raczej, kiedy zostaliście przez Boga poznani, czemuż znowu zawracacie do słabych i nędznych żywiołów, którym ponownie, jak dawniej służyć chcecie?” Ga 4,8-9 BW.

Legalizm, z pozoru atrakcyjny, jest w rzeczywistości destrukcyjny. Biblia mówi: „...a są to tylko przykazania i nauki ludzkie. Mają one pozór mądrości w obrzędach wymyślonych przez ludzi, w poniżaniu samego siebie i w umartwianiu ciała, ale nie mają żadnej wartości, gdy chodzi o opanowanie zmysłów.” Kol 2,22-23 BW.

Jesteśmy zbawieni przez wiarę, nie przez nasze uczynki. Biblia mówi: „Albowiem łaską zbawieni jesteście przez wiarę, i to nie z was: Boży to dar; nie z uczynków, aby się kto nie chlubił. Jego bowiem dziełem jesteśmy, stworzeni w Chrystusie Jezusie do dobrych uczynków, do których przeznaczył nas Bóg, abyśmy w nich chodzili.” Ef 2,8-10 BW.

Czym jest kościół? Nie budynkiem ale ludźmi, którzy są jego członkami. Biblia mówi: „Bóg, który stworzył świat i wszystko, co na nim, Ten, będąc Panem nieba i ziemi, nie mieszka w świątyniach ręką zbudowanych” Dz 17,24 BW.

Kościół to wierzący ludzie. Biblia mówi: „[Wy również] jesteście budowlą wzniesioną na fundamencie, który tworzą apostołowie i prorocy, wsparci o ten kamień węgielny, którym jest sam Jezus Chrystus. To dzięki Niemu cała budowla zespolona wznosi się coraz bardziej ku górze jako wspaniała świątynia w Panu.” Ef 2,20-21 BWP „Czy nie wiecie, że świątynią Bożą jesteście i że Duch Boży mieszka w was?” 1 Kor 3,16 BW.

Jakie pracę kościół wykonuje? Kościół rozpowszechnia Ewangelię. Biblia mówi: „Głoś Słowo, bądź w pogotowiu w każdy czas, dogodny czy niedogodny, karć, grom, napominaj z wszelką cierpliwością i pouczaniem.” 2 Tm 4,2 BW.

Bóg obdarzył Swój kościół różnymi darami i powierzył zadanie do wykonania. Biblia mówi: „I On ustanowił jednych apostołami, drugich prorokami, innych ewangelistami, a innych pasterzami i nauczycielami, aby przygotować świętych do dzieła posługiwania, do budowania ciała Chrystusowego.” Ef 4,11-12 BW.

Każdy wierzący człowiek, członek kościoła, ma swoje zadanie do wykonania. Biblia mówi: „I różne są sposoby działania, lecz ten sam Bóg, który sprawia wszystko we wszystkich. A w każdym różnie przejawia się Duch ku wspólnemu pożytkowi. Jeden bowiem otrzymuje przez Ducha mowę mądrości, drugi przez tego samego Ducha mowę wiedzy... Wszystko to zaś sprawia jeden i ten sam Duch, rozdzielając każdemu poszczególnie, jak chce.” 1 Kor 12,6-8,11 BW.

Wierzący powinni się nawzajem budować i pocieszać. Biblia mówi: „I baczmy jedni na drugich w celu pobudzenia się do miłości i dobrych uczynków, nie opuszczając wspólnych zebrań naszych, jak to jest u niektórych w zwyczaju, lecz dodając sobie otuchy, a to tym bardziej, im lepiej widzicie, że się ten dzień przybliża.” Hbr 10,24-25 BW.

Biblia nie wspomina bezpośrednio o „Islamie” ale mówi o Arabach (ludu arabskim) jako Dzieciach Abrahama, którzy odziedziczyli „kraj wschodni”. Tak więc historia muzułmanów (ludzi, którzy wyznają Islam) rozpoczyna się od proroka Abrahama i jego potomków, zaczynając od Ismaela, pierworodnego syna Abrahama.

Pierworodnym synem Abrahama i Hagar Egipcjanki był Ismael. Biblia mówi: „Potem Hagar urodziła Abramowi syna. Abram nadał synowi swemu, którego urodziła Hagar, imię Ismael.” Rdz 16,15 BW.

Abraham otrzymał od Boga specjalną obietnicę, która mówiła, że z potomków Ismaela powstanie wielki naród. Biblia mówi: „Co do Ismaela, wysłuchałem cię: Oto pobłogosławię mu i rozplenię go, i rozmnożę go nad miarę. Zrodzi on dwunastu książąt, i uczynię z niego naród wielki.” Tora 1 MOJŻ. 17,20 BW.

Imię pierworodnego syna Abrahama (Ismael) zostało nadane przez Boga i dosłownie oznacza „Bóg słyszy”. Biblia mówi: „Rzekł jeszcze do niej anioł Pański: Rozmnożę bardzo potomstwo twoje, tak iż z powodu mnogości nie będzie go można policzyć. Nadto rzekł do niej anioł Pański: Oto poczęłaś i urodzisz syna, i nazwiesz go Ismael, bo Pan usłyszał o niedoli twojej.” Tora 1 MOJŻ. 10-11 BW.

Potomkowie Ismaela oraz synowie Abrahama i Ketury otrzymali wschodni kraj i nazywani są dziećmi lub ludźmi wschodu. Są oni przodkami Arabów. Muhamed, prorok Islamu, odtwarza swój rodowód do Ismaela przez jego najstarszego syna, Nabajota. Biblia mówi: „A synów nałożnic, które miał Abraham, obdarował Abraham i wyprawił ich od Izaaka, syna swego, jeszcze za życia swego na wschód, do kraju wschodniego... Takie są dzieje rodu Ismaela, syna Abrahama, którego urodziła Abrahamowi Hagar, Egipcjanka, niewolnica Sary. A te są imiona synów Ismaela, według których nazwane są ich rody: Pierworodnym Ismaela był Nebajot, po nim Kedar, Adbeel, Miwsam, Miszma, Duma, Massa, Hadad, Tema, Jetur, Nafisz i Kedma. To są synowie Ismaela i takie są nazwy ich zagród i koczowisk, dwunastu książąt plemion ich. A Ismael dożył stu trzydziestu siedmiu lat. Potem opadł z sił i umarł, i został przyłączony do przodków swoich. Mieszkali oni od Chawili aż do Szur, które leży na wschód od Egiptu na drodze do Aszszuru. Osiadł on tam na przekór wszystkim pobratymcom swoim.” Tora 1 MOJŻ. 25,6.12-18 BW. Obszary wspomniane w wierszu 18-tym leżą na Bliskim Wschodzie.

Mędrcy ze Wschodu (z Persji) przynieśli dary dla nowonarodzonego Jezusa. Biblia mówi: „Gdy zaś Jezus narodził się w Betlejemie Judzkim za króla Heroda, oto mędrcy ze Wschodu przybyli do Jerozolimy i pytali: Gdzie jest ten nowo narodzony król żydowski? Widzieliśmy bowiem gwiazdę jego na Wschodzie i przyszliśmy oddać mu pokłon... Oni zaś, wysłuchawszy króla, odeszli. A oto gwiazda, którą ujrzeli na Wschodzie, wskazywała im drogę, a doszedłszy do miejsca, gdzie było dziecię, zatrzymała się. A ujrzawszy gwiazdę, niezmiernie się uradowali. I wszedłszy do domu, ujrzeli dziecię z Marią, matką jego, i upadłszy, oddali mu pokłon, potem otworzywszy swoje skarby, złożyli mu w darze złoto, kadzidło i mirrę. A ostrzeżeni we śnie, by nie wracali do Heroda, inną drogą powrócili do ziemi swojej.” Injil MAT. 2,1-2.9-12 BW.

Według proroctwa, potomkowie Abrahama przez Ismaela przyjdą do Bożej świątyni, aby oddawać Mu chwałę i uwielbienie. Wielu uczonych odnosi tę przepowiednię do zgromadzenia ludzi na Nowej Ziemi, w niebie, raju. Biblia mówi: „Gromady wielbłądów zaroją się, młode wielbłądy Midianitów i Efy, wszyscy przyjdą z Saby; przywiozą złoto i kadzidło, śpiewając pieśni pochwalne na cześć Pana. Wszystkie owce Kedareńczyków zbiorą się u ciebie, barany Nebatejczyków będą na twoje usługi, pójdą jako miła ofiara na mój ołtarz; a tak uświetnię wspaniały mój przybytek.” Tora IZAJ. 60,6-7 BW. Narody wymienione w tych wersetach to potomkowie Abrahama, dzieci Wschodu, Arabowie, przodkowie muzułmanów.

Z historii możemy czerpać wiele pouczających lekcji. Biblia mówi: „A to wszystko na tamtych przyszło dla przykładu i jest napisane ku przestrodze dla nas, którzy znaleźliśmy się u kresu wieków.” 1 Kor 10,11 BW.

Nie żyj przeszłością. Biblia mówi: „Bracia, ja o sobie samym nie myślę, że pochwyciłem, ale jedno czynię: zapominając o tym, co za mną, i zdążając do tego, co przede mną, zmierzam do celu, do nagrody w górze, do której zostałem powołany przez Boga w Chrystusie Jezusie.” Flp 3,13-14 BW.

Powinniśmy głosić prawdziwą Ewangelię, nie możemy jej zmieniać ani fałszować. Biblia mówi: „Unikamy postępowania ukrywającego sprawy hańbiące, nie uciekamy się do żadnych podstępów ani nie fałszujemy słowa Bożego, lecz okazywaniem prawdy przedstawiamy siebie samych w obliczu Boga osądowi sumienia każdego człowieka.” 2 Kor 4,2 BT.

Jeżeli już wiem, że Jezus za mnie umarł, co wtedy? Teraz powinienem w Niego uwierzyć. Biblia mówi: „Tym zaś, którzy go przyjęli, dał prawo stać się dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię jego”. J 1,12 BW. „W nim i wy, którzy usłyszeliście słowo prawdy, ewangelię zbawienia waszego, i uwierzyliście w niego, zostaliście zapieczętowani obiecanym Duchem Świętym”. Ef 1,13 BW.

Ewangelia wymaga od nas podjęcia decyzji, która zmieni nasze życie. Biblia mówi: „Wiedząc, bracia umiłowani przez Boga, że zostaliście wybrani, gdyż ewangelia zwiastowana wam przez nas, doszła was nie tylko w Słowie, lecz także w mocy i w Duchu Świętym, i z wielką siłą przekonania; wszak wiecie, jak wystąpiliśmy między wami przez wzgląd na was. A wy staliście się naśladowcami naszymi i Pana i przyjęliście Słowo w wielkim uciśnieniu, z radością Ducha Świętego”. 1 Tes 1,4-5 BW.

Jezus kazał nam głosić ewangelię wszystkim ludziom na ziemi. Biblia mówi: „A Jezus przystąpiwszy, rzekł do nich te słowa: Dana mi jest wszelka moc na niebie i na ziemi. Idźcie tedy i czyńcie uczniami wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”. Mt 28,18-19 BW.

Nie wstydź się ewangelii i rozgłaszaj ją bez zażenowania. Biblia mówi: „Albowiem nie wstydzę się Ewangelii Chrystusowej, jest ona bowiem mocą Bożą ku zbawieniu każdego, kto wierzy, najpierw Żyda, potem Greka”. Rz 1,16 BW.

Chrzest jest uroczystym poleceniem Jezusa skierowanym do wszystkich ludzi, którzy pragną zostać Jego uczniami, jednocześnie jest aktem poświecenia odrodzonego człowieka do misji zleconej przez Jezusa. Odchodząc z tej Ziemi, Jezus polecił apostołom, aby udzielali chrztu „(…) w Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego”. Mt 28,19 UBG.

Chrzest jest obrazem narodzenia się do nowego życia, o czym nauczał Pan Jezus: „Trzeba wam się powtórnie narodzić”. J 3,7 BT, gdyż „Jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do królestwa Bożego”. J 3,5 BT. Werset ten wskazuje nam na dwa rodzaje chrztów – z wody i z Ducha.

Chrzest wodny to akt przymierza człowieka z Bogiem, to też uroczysta deklaracja wyrzeczenia się bezbożnego i grzesznego stylu życia. Od momentu wynurzenia się z „wodnego grobu”, powstajemy do nowego życia. Ten chrzest symbolizuje śmierć starego człowieka i narodzenie się nowego, oddanego Chrystusowi, „aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne”. J 3,15 BT.

Biblia mówi, że całkowite zanurzenie w wodzie jest zewnętrznym wyrazem naszej relacji z Jezusem. „Zatem przez chrzest zanurzający nas w śmierć zostaliśmy razem z Nim pogrzebani po to, abyśmy i my wkroczyli w nowe życie”. Rz 6,4 BT.

Tak jak Chrystus ochrzcił się w wodach Jordanu, a „gdy (...) wystąpił z wody, i oto otworzyły się niebiosa, i ujrzał Ducha Bożego, który zstąpił w postaci gołębicy i spoczął na nim. I oto rozległ się głos z nieba: Ten jest Syn mój umiłowany, którego sobie upodobałem”. Mt 3,16-17 BW, tak i my powinniśmy czynić, ponieważ chrzest z wody jest po to, aby zaświadczyć przed światem widzialnym i niewidzialnym, że należymy do Boga.

Nowe życie nie oznacza, że od momentu chrztu zaczniemy prowadzić życie bez grzechu, jednak jeśli codziennie będziemy, czytając Biblię, rozmyślać na temat ofiary Jezusa złożonej z powodu naszych grzechów, „krew Chrystusa (…) oczyści wasze sumienia z martwych uczynków, abyście służyć mogli Bogu żywemu”. Hbr 9,14 BT.

Drugim rodzajem chrztu jest chrzest Duchem Świętym. Biblia mówi: „Niech każdy z was ochrzci się w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych, a weźmiecie w darze Ducha Świętego”. Dz 2,38 BT. Ten chrzest jest Boskim uzdolnieniem każdego wierzącego do codziennego wydawania świadectwa swoim słowem i życiem o Jezusie jako Zbawicielu. Nie jest to tylko jednorazowe doświadczenie, ponieważ „(...) gdy Duch Święty zstąpi na was, (wtedy) otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi”. Dz Ap 1,8 BT.

Rezultatem służebnej postawy człowieka wierzącego wobec bliźnich jest pojawienie się owocu Ducha Świętego. Biblia mówi: „Zaś owocem Ducha jest miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobrotliwość, ufność, łagodność, panowanie nad sobą; w stosunku do takich nie istnieje Prawo”. Ga 5,22-23 NBG.

Rezultatem służebnej postawy człowieka wierzącego jet też wspólne dobro. Objawia się ono w myśleniu i działaniu w taki sposób, aby być użytecznym dla ludzi wśród których żyjemy, a także w zjednoczeniu z Bogiem i innymi wierzącymi w Ciele Chrystusa (w budowaniu Kościoła). Biblia mówi: „Podobnie jak jedno jest ciało, choć składa się z wielu członków, a wszystkie członki ciała, mimo iż są liczne, stanowią jedno ciało, tak też jest i z Chrystusem. Wszyscyśmy bowiem w jednym Duchu zostali ochrzczeni, [aby stanowić] jedno Ciało (…) Wszyscyśmy też zostali napojeni jednym Duchem”. 1 Kor 12,12-13 BT.

A przez tego Ducha „Jednemu dany jest (…) dar mądrości słowa, drugiemu umiejętność poznawania według tego samego Ducha, innemu jeszcze dar wiary w tymże Duchu, innemu łaska uzdrawiania w jednym Duchu, innemu dar czynienia cudów, innemu proroctwo, innemu rozpoznawanie duchów, innemu dar języków i wreszcie innemu łaska tłumaczenia języków. Wszystko zaś sprawia jeden i ten sam Duch, udzielając każdemu tak, jak chce” – „dla [wspólnego] dobra”. 1 Kor 12,8-11.7 BT.

Kto może być ochrzczony Duchem Świętym? Napełniony Duchem może być ten, kto przychodzi do upamiętania i nawrócenia się. Biblia mówi: „Upamiętajcie się (…) a otrzymacie dar Ducha Świętego”. Dz 2,38 BW. A gdy ten, który się upamięta, zaczyna pragnąć, to pragnącego Pan Jezus zachęca: „Jeśli kto pragnie, niech przyjdzie do mnie i pije”. J 7,37 BW, ponieważ „Kto spożywa ciało moje i pije krew moją, ten ma żywot wieczny”. J 6,54 BW. I jeżeli ci, którzy się upamiętają, będą „w modlitwie wytrwali”. Rz 12,12 BW, to Pan wypełni daną obietnicę. Jaką obietnicę? Jezus wyjaśnia: „(…) oczekujcie obietnicy Ojca, o której słyszeliście ode mnie; Jan bowiem chrzcił wodą, ale wy po niewielu dniach będziecie ochrzczeni Duchem Świętym”. Dz 1,4-5 BW.

Jeśli oczekując na wypełnienie tej obietnicy, pozwolimy Panu Bogu opróżnić nasze serca ze „sporów, zazdrości, gniewu, niewłaściwego współzawodnictwa, obmów, szemrania, wynoszenia się, kłótni”. 2 Kor 12,20 BT, czyli świadomie popełnianych grzechów, gdyż one „są tym, co was odłączyło od waszego Boga”. Iz 59,2 BW, wtedy takie puste serce może zostać napełnione Duchem. Duch ten uzdolni nas do całkowitego poddania się Panu, a słowa: „Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą”. Mt 5,8 BT będą naszym udziałem.

Zatem ten, kto się upamięta, kto przyjdzie do stóp Jezusa, kto modli się i nawróci, a wreszcie „Kto wierzy we mnie, jak powiada Pismo, z wnętrza jego popłyną rzeki wody żywej. A to mówił o Duchu, którego mieli otrzymać ci, którzy w niego uwierzyli (…)”. J 7,38-39 BW.

Co to znaczy, że „z wnętrza jego popłyną rzeki wody żywej”? Każda osoba namaszczona przez Ducha Świętego staje się świadkiem Boga, głoszącym innym ewangelię, jak w dniu Pięćdziesiątnicy, gdy „wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić (…) Przebywali wtedy w Jerozolimie pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem (…) i zdumieli (się), bo każdy słyszał, jak przemawiali w jego własnym języku”. Dz 2,4-6 BT. Później apostołowie głosili, kiedy tylko mieli taką możliwość: „Bóg naszych ojców wskrzesił Jezusa (…) Bóg wywyższył Go na prawicę swoją jako Władcę i Zbawiciela, aby dać Izraelowi nawrócenie i odpuszczenie grzechów. Dajemy temu świadectwo my właśnie oraz Duch Święty, którego Bóg udzielił tym, którzy Mu są posłuszni”. Dz 5,30-32 BT.

Podsumowując powyższe – Chrzest wodny jest konsekwencją uważnego słuchania Słowa Bożego i nawrócenia do Boga, co sprawia, że stajemy się uczniami Jezusa. Jest to świadomy wybór człowieka wierzącego i akt posłuszeństwa nakazowi Jezusa. Biblia mówi: „Kto uwierzy i ochrzci się, będzie zbawiony, ale kto nie uwierzy, będzie potępiony”. Mk 16,16 UBG. I tak ci, którzy uwierzyli Filipowi, dobrowolnie „(…) dawali się ochrzcić, zarówno mężczyźni, jak i niewiasty”. Dz 8,12 BW. Chrzest/nowonarodzenie z Ducha Świętego jest całkowitym dziełem tegoż Ducha, dokonywanym w życiu człowieka wierzącego i warunkiem wejścia do Królestwa Bożego, apostołom bowiem Jezus powiedział: „Oto Ja ześlę na was obietnicę mojego Ojca. Wy zaś pozostańcie w mieście, aż będziecie przyobleczeni mocą z wysoka”. Łk 24,49 BT.

Biblia mówi o jeszcze jednym chrzcie, chrzcie ogniem. Ten chrzest jest niezbędnym elementem potrzebnym do naszego zbawienia. Jan Chrzciciel wypowiedział następujące słowa: „Ja was chrzczę wodą dla nawrócenia; lecz Ten, który idzie za mną, mocniejszy jest ode mnie; ja nie jestem godzien nosić Mu sandałów. On was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem”. Mt 3,11 BT.

Czym jest chrzest ogniem? Jest to doświadczenie cierpienia z powodu wierności nakazom Jezusa w naszym życiu i służby na rzecz bliźniego, wyrzeczenia się siebie i poświęcenia. Biblia mówi: „Najmilsi! Nie dziwcie się, jakby was coś niezwykłego spotkało, gdy was pali ogień, który służy doświadczeniu waszemu”. 1 P 4,12 BW.

Poprzez ten chrzest Duch Święty wypala w nas żużel, czyli to wszystko, co oddziela nas od Boga i co uniemożliwia nam wejście do królestwa Bożego. Biblia mówi, że Ten, który „(…) chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem”, ma „wiejadło w ręku i oczyści swój omłot: pszenicę zbierze do spichlerza, a plewy spali w ogniu nieugaszonym”. Mt 3,11-12 BT. „Wy bowiem jesteście przez wiarę strzeżeni mocą Bożą dla zbawienia, gotowego objawić się w czasie ostatecznym. Dlatego radujcie się, choć teraz musicie doznać trochę smutku z powodu różnorodnych doświadczeń. Przez to wartość waszej wiary okaże się o wiele cenniejsza od zniszczalnego złota, które przecież próbuje się w ogniu, na sławę, chwałę i cześć przy objawieniu Jezusa Chrystusa”. 1 P 1,5-7 BT. „Bo każdy ogniem będzie posolony. Dobra jest sól; lecz jeśli sól smak utraci, czymże ją przyprawicie? Miejcie sól w sobie i zachowujcie pokój między sobą!”. Mk 9,49-50 BT.

Każdy z nas potrzebuje chrztu ogniem, ponieważ wzmocnieni cierpieniami i wyrzeczeniami, oczyszczeni z grzechu otrzymujemy moc, dzięki której zyskujemy odwagę i gorliwość do walki o prawdę i za prawdę. Biblia mówi: „Gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi”. Dz 1,8 BT.

Podsumowanie. Bóg pragnie, abyśmy przyjęli wszystkie rodzaje chrztów, jako całość, jedność, wszak Biblia mówi: „Jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest”. Ef 4,5 BT, byśmy jako powtórnie narodzeni, oczyszczeni i mający moc Ducha, byli „światłością świata (… Wszak) Nie zapalają (…) świecy i nie stawiają jej pod korcem, lecz na świeczniku, i świeci wszystkim, którzy są w domu. Tak niechaj świeci wasza światłość przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie”. Mt 5,14-16 BW. Gdy Izraelici wyszli z Egiptu i przechodzili przez Morze Czerwone, był to przykład chrztu z wody, a słup ognia – chrztu Duchem i ogniem. Przykład ten uzmysławia nam, że nie tylko przechodzimy przez „morze”, ale bardzo potrzebujemy „Obłoku”, prowadzenia Bożego oraz Jego mocy w przechodzeniu przez doświadczenia, więc „Dlaczego teraz zwlekasz? Ochrzcij się i obmyj z twoich grzechów, wzywając Jego imienia!”. Dz 22,16 BT. Chrystus uczynił chrzest znakiem wejścia do Swego duchowego królestwa. Ustanowił chrzest jako warunek, który musi być spełniony przez tych, którzy pragną, aby uznano ich za dzieci Boże. Jednak zanim człowiek przekroczy próg duchowego Królestwa Bożego, musi przyjąć znamię imienia Bożego. Biblia mówi: „To zaś będzie imię, którym go będą nazywać: Pan naszą sprawiedliwością”. Jr 23,6 BT, dlatego „Nie wprzęgajcie się z niewierzącymi w jedno jarzmo (…) wyjdźcie spośród nich i odłączcie się od nich, mówi Pan, i nie tykajcie tego, co nieczyste, a Ja was przyjmę i będę wam Ojcem, a wy będziecie moimi synami i córkami – mówi Pan wszechmogący”. 2 Kor 5,14.17-18 BT. Jest to nasza świadoma decyzja, zgodna ze słowami: „Kto uwierzył i zostanie ochrzczony będzie zbawiony (…)”. Mk 16,16 NBG.