Na jedność opisaną w Biblii można spojrzeć z dwóch perspektyw. Biblia ukazuje w Apokalipsie Bestię, czy zwierzę, o którym mówi: „Cała ziemia szła w podziwie za tym zwierzęciem”. Ap 13,3 BW. „I oddadzą mu pokłon wszyscy mieszkańcy ziemi...”. Ap 13,8 BW, z wyjątkiem tych, których imiona zapisane są w księdze żywota Baranka: „Wszyscy mieszkańcy ziemi będą oddawać pokłon władcy, każdy, którego imię nie jest zapisane od założenia świata w księdze życia zabitego Baranka”. Ap 13,8 BT.
Wyjątek ten jest dowodem na to, że z jednej strony istnieje ugrupowanie reprezentujące siły szatana, z drugiej – grupę będącą w jedności z Barankiem: „Podążają oni za Barankiem, dokądkolwiek idzie”. Ap 14,4 BW. Nasza przynależność ogranicza się więc do jednej z powyższych dwóch grup. Biblia mówi: „Nikt nie może dwom panom służyć, gdyż albo jednego nienawidzić będzie, a drugiego miłować, albo jednego trzymać się będzie, a drugim pogardzi”. Mt 6,24 BW.
Przed swoją śmiercią Pan Jezus modlił się do Boga za swoimi uczniami, prosząc: „oni są jeszcze na świecie, a Ja idę do Ciebie. Ojcze Święty, zachowaj ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, aby tak jak My stanowili jedno”. J 17,11 BT.
O tym, jak ważne jest, by właściwie zrozumieć pojęcie jedności, mówił Jezus: „Ja i Ojciec jedno jesteśmy”. J 10,30 BW, „Słów tych, które wam mówię, nie wypowiadam od siebie. Ojciec, który trwa we Mnie, On sam dokonuje tych dzieł. Wierzcie Mi, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie. Jeżeli zaś nie – wierzcie przynajmniej ze względu na same dzieła!”. J 14,10-11 BT. Oznacza to pewną współzależność, spójność i działanie w zgodnym duchu. Biblia mówi: „A proszę was, bracia, w imieniu Pana naszego, Jezusa Chrystusa, abyście wszyscy byli jednomyślni i aby nie było między wami rozłamów, lecz abyście byli zespoleni jednością myśli i jednością zdania”. 1 Kor 1,10 BW, „Albowiem w Chrystusie Bóg jednał z sobą świat, nie poczytując ludziom ich grzechów”. 2 Kor 5,19 BT.
Pragnienie jedności i jednomyślności Paweł uzasadnia następująco: „Usiłujcie zachować jedność Ducha dzięki więzi, jaką jest pokój. Jedno jest Ciało i jeden Duch, bo też zostaliście wezwani do jednej nadziei, jaką daje wasze powołanie. Jeden jest Pan, jedna wiara, jeden chrzest. Jeden jest Bóg i Ojciec wszystkich, który [jest i działa] ponad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich”. Ef 4,3-6 BT.
Biblia mówi, że nikt inny tylko Pan Jezus wiąże nas w jedność: „Jezus miał umrzeć za naród, a nie tylko za naród, ale także, by rozproszone dzieci Boże zgromadzić w jedno”. J 11,52 BT. „Dlatego pamiętajcie, że niegdyś wy – poganie co do ciała, zwani nieobrzezaniem przez tych, którzy zowią się obrzezaniem od znaku dokonanego ręką na ciele – w owym czasie byliście poza Chrystusem, obcy względem społeczności Izraela i bez udziału w przymierzach obietnicy, nie mający nadziei ani Boga na tym świecie. Ale teraz w Chrystusie Jezusie wy, którzy niegdyś byliście daleko, staliście się bliscy przez krew Chrystusa… On, który obie części [ludzkości] uczynił jednością, bo zburzył rozdzielający je mur – wrogość... aby z dwóch [rodzajów ludzi] stworzyć w sobie jednego nowego człowieka, wprowadzając pokój, i [w ten sposób] jednych, jak i drugich znów pojednać z Bogiem w jednym Ciele przez krzyż... A więc nie jesteście już obcymi i przychodniami, ale jesteście współobywatelami świętych i domownikami Boga – zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus. W Nim zespalana cała budowla rośnie na świętą w Panu świątynię, w Nim i wy także wznosicie się we wspólnym budowaniu, by stanowić mieszkanie Boga przez Ducha”. Ef 2,11-16.19-22 BT.
Jedność nie stoi w opozycji do różnorodności, co Biblia wyjaśnia następująco: „Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch; różne też są rodzaje posługiwania, ale jeden Pan; różne są wreszcie działania, lecz ten sam Bóg, sprawca wszystkiego we wszystkich. Wszystkim zaś objawia się Duch dla [wspólnego] dobra”. 1 Kor 12,4-7 BT.
Jakie „wspólne dobro” miał na myśli Paweł? Otóż dalej wyjaśnia on: „Podobnie jak jedno jest ciało, choć składa się z wielu członków, a wszystkie członki ciała, mimo iż są liczne, stanowią jedno ciało, tak też jest i z Chrystusem. Wszyscyśmy bowiem w jednym Duchu zostali ochrzczeni, [aby stanowić] jedno Ciało: czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni. Wszyscyśmy też zostali napojeni jednym Duchem. Ciało bowiem to nie jeden członek, lecz liczne [członki]... Gdyby całe ciało było wzrokiem, gdzież byłby słuch? Lub gdyby całe było słuchem, gdzież byłoby powonienie?… Tymczasem zaś wprawdzie liczne są członki, ale jedno ciało. Nie może więc oko powiedzieć ręce: ‘Nie jesteś mi potrzebna’, albo głowa nogom: ‘Nie potrzebuję was’... Tak więc, gdy cierpi jeden członek, współcierpią wszystkie inne członki; podobnie, gdy jednemu członkowi okazywane jest poszanowanie, współweselą się wszystkie członki. Wy przeto jesteście Ciałem Chrystusa i poszczególnymi członkami”. 1 Kor 12-14.17.20-22.26-27 BT.
Będąc poszczególnymi członkami w Ciele Chrystusa, „Bądźcie wszyscy jednomyślni, współczujący, braterscy, miłosierni, pokorni; Nie oddawajcie złem za zło ani obelgą za obelgę, lecz przeciwnie, błogosławcie, gdyż na to powołani zostaliście, abyście odziedziczyli błogosławieństwo”. 1 P 3,8-9 BW.
Będąc „Głową Ciała – Kościoła”. Kol 1,18 BT, Chrystus wstawia się za nami do Boga, prosząc o jedność: „Nie tylko za nimi (uczniami) proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie; aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał. I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował tak, jak Mnie umiłowałeś. Ojcze, chcę, aby także ci, których Mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę moją, którą Mi dałeś, bo umiłowałeś Mnie przed założeniem świata. Ojcze sprawiedliwy! Świat Ciebie nie poznał, lecz Ja Ciebie poznałem i oni poznali, żeś Ty Mnie posłał. Objawiłem im Twoje imię i nadal będę objawiał, aby miłość, którą Ty Mnie umiłowałeś, w nich była i Ja w nich”. J 17,20-26 BT.
Jedność z Bogiem i Jezusem zespala. Biblia mówi: „Jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących”. Dz 4,32 BT. „Jeden duch i jedno serce” przygotowuje nas, „świętych do dzieła posługiwania, do budowania ciała Chrystusowego, aż dojdziemy wszyscy do jedności wiary i poznania Syna Bożego, do męskiej doskonałości, i dorośniemy do wymiarów pełni Chrystusowej, abyśmy już nie byli dziećmi, miotanymi i unoszonymi lada wiatrem nauki przez oszustwo ludzkie i przez podstęp, prowadzący na bezdroża błędu, lecz abyśmy, będąc szczerymi w miłości, wzrastali pod każdym względem w niego, który jest Głową, w Chrystusa, z którego całe ciało spojone i związane przez wszystkie wzajemnie się zasilające stawy, według zgodnego z przeznaczeniem działania każdego poszczególnego członka, rośnie i buduje siebie samo w miłości”. Ef 4,12-16 BW.
Podsumowanie. Słowa kończące list Pawła: „Łaska Pana Jezusa Chrystusa, miłość Boga i dar jedności w Duchu Świętym niech będą z wami wszystkimi!”. 2 Kor 13,13 BT – wskazują, że jedność, ta prawdziwa, w duchu Bożym – jest darem. Jeśli więc „według Ducha żyjemy, według Ducha też postępujmy”. Ga 5,25 BW, wtedy ten dar utrzymamy. Biblia mówi: „To, co słyszeliście od początku, niech pozostanie w was. Jeżeli pozostanie w was to, co od początku słyszeliście, i wy pozostaniecie w Synu i w Ojcu”. 1 J 2,24 BW. Pozostający w Synu i w Ojcu tworzą Kościół Boży, czyli jedno ciało w Chrystusie, „Jak bowiem w jednym ciele mamy wiele członków, a nie wszystkie członki spełniają tę samą czynność – podobnie wszyscy razem tworzymy jedno ciało w Chrystusie, a każdy z osobna jesteśmy nawzajem dla siebie członkami”. Rz 12,4-5 BT.