Początek święcenia dnia Pańskiego sięga tygodnia stworzenia i wywodzi się z postanowienia Boga-Stworzyciela nieba i ziemi. Biblia mówi: „A gdy Bóg ukończył w dniu szóstym swe dzieło, nad którym pracował, odpoczął dnia siódmego po całym swym trudzie, jaki podjął. Wtedy Bóg pobłogosławił ów siódmy dzień i uczynił go świętym; w tym bowiem dniu odpoczął po całej swej pracy, którą wykonał stwarzając.” Rdz 2,2-3 (BT).
Czy na pewno sobota jest siódmym dniem tygodnia? O złożeniu ciała Chrystusa w grobie Biblia mówi: „Pod wieczór już, ponieważ było Przygotowanie, czyli dzień przed szabatem...” Mk 15,42 (BT) oraz „Przyszedł do Piłata i prosił o ciało Jezusa… A był to dzień Przygotowania i nastawał sabat. A szły też za nim niewiasty, które razem z Jezusem przybyły z Galilei i widziały grób oraz jak składano ciało jego; Powróciwszy zaś przygotowały wonności i maści. Przez sabat zaś odpoczywały według przykazania.” Łk 23,52.54-56 (BW). „Po upływie szabatu Maria Magdalena, Maria, matka Jakuba, i Salome nakupiły wonności, żeby pójść namaścić Jezusa. Wczesnym rankiem w pierwszy dzień tygodnia przyszły do grobu, gdy słońce wzeszło.” Mk 16,1.2 (BT). Wyraźnie jest tu mowa o piątku, dniu Przygotowania, o sobocie (siódmym dniu) oraz o niedzieli – pierwszym dniu tygodnia.
Co mówi czwarte przykazanie Boże o prawdziwym dniu odpoczynku? „Pamiętaj o dniu sabatu, aby go święcić. Sześć dni będziesz pracował i wykonywał wszelką swoją pracę, ale siódmego dnia jest sabat Pana, Boga twego: Nie będziesz wykonywał żadnej pracy …, gdyż w sześciu dniach uczynił Pan niebo i ziemię, morze i wszystko, co w nich jest, a siódmego dnia odpoczął. Dlatego Pan pobłogosławił dzień sabatu i poświęcił go” Wj 20,8–11 (BW). Tak naprawdę, żadne Boże przykazanie nie było tyle razy i z takim naciskiem powtarzane w całej Biblii, jak powyższe! Ponadto, jest tu mowa o pobłogosławieniu tego, i tylko tego dnia, jako szczególny wyróżnik spośród pozostałych dni tygodnia. Biblia tysiąclecia podaje: „Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić.” Wj 20,8 (BT), przy czym słowo „uświęcić” komentuje: „Tzn. wyłączyć spośród innych dni i poświęcić czci Bożej oraz odpoczynkowi.”
Dlaczego czwarte przykazanie – jako jedyne – zaczyna się od słowa „pamiętaj”? Otóż słowo to wskazuje na szczególną ważność sobotniego dnia. Dzień ten miał pozostać w umysłach i sercach ludzi na zawsze. I to nie tylko jako pamiątka stworzenia: gdyż podobnie jak Bóg szóstego dnia ukończył swe dzieło, tak Syn Boży w dniu szóstym dokonał swojej misji, odkupując świat. Zbawienie stało się wtedy faktem! Biblia mówi, że Bóg „odpoczął dnia siódmego” Rdz 2,3 (BT). Tak samo było z Panem Jezusem – sobotę spędził On w grobie. Pamiętając więc o święceniu tego dnia, dają chrześcijanie z jednej strony wyraz wiary w Boga-Stworzyciela, a z drugiej – w moc zbawczą Pana Boga.
Słowo „pamiętaj” potwierdza też fakt, że szabat istniał już, kiedy Bóg pisał przykazania na kamiennych tablicach na górze Synaj.
Czy sobota przeznaczona była tylko dla Żydów? Oczywiście, że nie! Przecież w szóstym dniu Bóg stworzył pierwszych ludzi, którzy z całą pewnością nie byli Żydami, a którzy już dzień później otrzymali nakaz święcenia szabatu. Nadto Biblia mówi: „Cudzoziemców zaś, którzy przystali do Pana, aby mu służyć i aby miłować imię Pana, być jego sługami, wszystkich, którzy przestrzegają sabatu, nie bezczeszcząc go, i trzymają się mojego przymierza, wprowadzę na moją świętą górę i sprawię im radość w moim domu modlitwy.” Iz 56,6.7 (BW). „To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu.” Mk 2,27 (BT). Zwróćmy uwagę – „dla człowieka” (jest to wypowiedź Chrystusa), zatem można przyjąć, że sobota ma charakter powszechny, ogólnoludzki, uniwersalny.
Jakie dobrodziejstwa spotykają osoby święcące dzień sobotni? Biblia mówi: „Jeżeli powstrzymasz swoją nogę od bezczeszczenia sabatu, aby załatwiać swoje sprawy w moim świętym dniu, i będziesz nazywał sabat rozkoszą, a dzień poświęcony Panu godnym czci, i uczcisz go nie odbywając w nim podróży, nie załatwiając swoich spraw i nie prowadząc pustej rozmowy, wtedy będziesz się rozkoszował Panem, a Ja sprawię, że wzniesiesz się ponad wyżyny ziemi, i nakarmię cię dziedzictwem twojego ojca, Jakuba, bo usta Pana to przyrzekły.” Iz 58,13.14 (BW).
Jaka inna obietnica związana jest ze święceniem dnia sobotniego? Biblia mówi: „Zaiste, przestrzegać będziecie sabatów moich, gdyż to jest znakiem między mną a wami po wszystkie pokolenia wasze, abyście wiedzieli, żem Ja Pan, który was poświęcam” Wj 31,13 (BW). „Nadałem im również moje sabaty, aby były znakami między mną a nimi, aby wiedzieli, że Ja, Pan, jestem tym, który ich uświęca”. Ez 20,12 (BW).
Jaki był stosunek Pana Jezusa do soboty? Wielu twierdzi, że dniem Pańskim jest niedziela. Jednak w interpretacji Jezusa, miano to przypada sobocie. Potwierdza to Jego wypowiedź: „Zatem Syn Człowieczy jest panem szabatu.” Mk 2,28 (BT). Oznacza to, że sobota jest własnością Pana, czyli dniem Pańskim, świętym. Bywało i tak, że Chrystus był oskarżany o łamanie szabatu. Oskarżenie było ciężkie, ale niezgodne z prawdą. Biblia mówi: „Nie mniemajcie, że przyszedłem rozwiązać zakon albo proroków; nie przyszedłem rozwiązać, lecz wypełnić. Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie”. Mt 5,17.18 (BW). Jakże więc, w świetle powyższej wypowiedzi, mógł Pan Jezus nie przestrzegać przykazań? Źródła konfliktu należy raczej upatrywać w ówczesnych przepisach rabinicznych, które czyniły z szabatu ciężar nie do uniesienia. Pan Jezus nie mógł także znieść szabatu, skoro prosił: „Przetoż módlcie się, aby nie było uciekanie wasze w zimie, albo w sabat.” Mt 24,20 (BG).
W dalszych dywagacjach należałoby odpowiedzieć na jeszcze jedno pytanie: Skoro szabat miałby nie obowiązywać chrześcijan, to dlaczego Pan Jezus tyle czasu poświęcił na nauczanie, jak należy go zachowywać? Niektóre cuda Chrystus (wydaje się) specjalnie dokonywał w szabat, aby nauczyć swoich naśladowców właściwego podejścia do tego świętego dnia. Biblia mówi: „Lecz przełożony synagogi, oburzony tym, że Jezus w szabat uzdrowił, rzekł do ludu: Jest sześć dni, w których należy pracować. W te więc przychodźcie i leczcie się, a nie w dzień szabatu! Pan mu odpowiedział: Obłudnicy, czyż każdy z was nie odwiązuje w szabat wołu lub osła od żłobu i nie prowadzi, by go napoić? A tej córki Abrahama, którą szatan osiemnaście lat trzymał na uwięzi, nie należało uwolnić od tych więzów w dzień szabatu? Na te słowa wstyd ogarnął wszystkich Jego przeciwników, a lud cały cieszył się ze wszystkich wspaniałych czynów, dokonywanych przez Niego.” Łk 13,14-17 (BT). „Gdy Jezus przyszedł do domu pewnego przywódcy faryzeuszów, aby w szabat spożyć posiłek, oni Go śledzili. A oto zjawił się przed Nim pewien człowiek chory na wodną puchlinę. Wtedy Jezus zapytał uczonych w Prawie i faryzeuszów: Czy wolno w szabat uzdrawiać, czy też nie? Lecz oni milczeli. On zaś dotknął go, uzdrowił i odprawił. A do nich rzekł: Któż z was, jeśli jego syn albo wół wpadnie do studni, nie wyciągnie go zaraz, nawet w dzień szabatu? I nie mogli mu na to odpowiedzieć.” Łk 14,1-6 (BT). „Idąc stamtąd, wszedł do ich synagogi. A [był tam] człowiek, który miał uschłą rękę. Zapytali Go, by móc Go oskarżyć: Czy wolno uzdrawiać w szabat? Lecz On im odpowiedział: Kto z was jeśli ma jedną owcę, i jeżeli mu ta w dół wpadnie w szabat, nie chwyci i nie wyciągnie jej? O ileż ważniejszy jest człowiek niż owca! Tak więc wolno jest w szabat dobrze czynić.” Mt 12,9-12 (BT). Należy tu dodać, że ewangeliści Marek, Łukasz i Mateusz, spisali swoje dzieła ok. 20-30 lat po wniebowstąpieniu Chrystusa. I po tylu latach nadal poświęcają tak dużo miejsca opisowi działalności Jezusa w szabat! Pamiętajmy również, że: „I wiele innych znaków, których nie zapisano w tej książce, uczynił Jezus wobec uczniów.” J 20,30 (BT), natomiast te o szabacie i inne „zapisano, abyście wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, i abyście wierząc mieli życie w imię Jego.” J 20,31 (BT).
Gdyby Chrystus unieważnił sobotę, Jego uczniowie nie zachowywaliby szabatu. Biblia mówi: „Paweł według swego zwyczaju wszedł do nich i przez trzy szabaty rozprawiał z nimi.” Dz 17,2 (BT). Ten sam Paweł zapewniał: „To tedy zakon niszczymy przez wiarę? Nie daj tego Boże! I owszem zakon stanowimy.” Rz 3,31 (BG), a Jakub ostrzegał: „Choćby ktoś przestrzegał całego Prawa, a przestąpiłby jedno tylko przykazanie, ponosi winę za wszystkie.” Jk 2,10 (BT). Co więcej, apostoł Jan spisując Apokalipsę (ok. 95 r.) odnotował, że widzenie, jakie otrzymał miało miejsce „w dzień Pański”. Biblia mówi: „Doznałem zachwycenia w dzień Pański i posłyszałem za sobą potężny głos...” Ap 1,10 (BT). Z uwagi na fakt, iż żaden tekst Pisma Świętego nie mówi o świętości pierwszego dnia tygodnia (niedzieli), a z doniesień historycznych wiemy, że chrześcijanie I wieku n.e. nie zachowywali tego dnia jako świętego, możemy mieć pewność, że Jan miał na myśli szabat – siódmy dzień. Skoro szabat nie obowiązywałby chrześcijan, w jakim celu apostoł Jan wspominałby o nim na początku wyżej wspomnianej Księgi?
Podsumowanie. Święcenie soboty (czyli szabatu, dnia Pańskiego, dnia świętego) jest przede wszystkim wiernym naśladownictwem Pana Boga, niosącym człowiekowi fizyczne i duchowe błogosławieństwa, jest też dowodem posłuszeństwa przykazaniom Stwórcy. Biblia mówi: „Syn Człowieczy jest panem szabatu.” Mk 2,28 (BT). „Będziesz zważał na szabat, aby go święcić, jak ci nakazał Pan, Bóg twój. Sześć dni będziesz pracował i wykonywał wszelką twą pracę, lecz w siódmym dniu jest szabat Pana, Boga twego.” Pwt 5,12-14 (BT). „To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu.” Mk 2,27 (BT). Święcenie szabatu to także wyraz wiary w istnienie Wszechmogącego. Biblia mówi: „Święćcie moje sabaty i niech będą znakiem między mną a wami, aby wiedziano, że Ja, Pan, jestem waszym Bogiem!” Ez 20,20 (BW).