Czy prawdziwa religijność polega na akceptowaniu nakazów i tradycji obowiązujących w danej religii? A może na zewnętrznym oddawaniu czci Bogu i przestrzeganiu niektórych przykazań? Może wystarczy samo zapewnienie, że Bóg jest i zdeklarowanie, że jest się „wierzącym niepraktykującym”?
Biblia mówi, że każdy, kto pozna Boga, zgodnie z Jego zaleceniem: „Poznajcie, żem Ja Bóg, Wywyższony (…) na ziemi!” Ps 46,11 BW, kto uznaje Jego wolę, bierze ją za podstawę swego postępowania i deklaruje: „(…) Ja sam i mój dom służyć chcemy Panu”. Joz 24,15 BT oraz całym sercem ufa w miłość i pomoc Bożą – jest człowiekiem prawdziwie religijnym. Taki człowiek jest „(…) pewien, że ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani Zwierzchności, ani rzeczy teraźniejsze, ani przyszłe, ani Moce, ani co wysokie, ani co głębokie, ani jakiekolwiek inne stworzenie nie zdoła (go) odłączyć od miłości Boga, która jest w Chrystusie Jezusie, Panu naszym”. Rz 8,38-39 BT.
Niestety, wielu uważających się za wierzących nie zdaje sobie sprawy, że prawdziwa religijność oznacza całkowite odłączenie od świata, bo ten, kto „(…) zamierzałby być przyjacielem świata, staje się nieprzyjacielem Boga”. Jk 4,4 BT. „(…) Cóż bowiem ma wspólnego sprawiedliwość z niesprawiedliwością? Albo cóż ma wspólnego światło z ciemnością? Albo jakaż jest wspólnota Chrystusa z Beliarem lub wierzącego z niewiernym? Co wreszcie łączy świątynię Boga z bożkami? (…)”. 2 Kor 6,14-16 BT, „Wszystko bowiem, co jest na świecie, a więc: pożądliwość ciała, pożądliwość oczu i pycha tego życia nie pochodzi od Ojca, lecz od świata. Świat zaś przemija, a z nim jego pożądliwość; kto zaś wypełnia wolę Bożą, ten trwa na wieki”. 1 J 2,16-17 BT.
Dlatego prawdziwa religijność, oparta na nawróceniu do Boga, wiąże się z gruntowną zmianą naszego dotychczasowego sposobu myślenia i postępowania, ponieważ „(…) jeśli się ktoś nie narodzi powtórnie, nie może ujrzeć królestwa Bożego”. J 3,3 BT. A jeszcze dokładniej, „(…) jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do królestwa Bożego. (bo) To, co się z ciała narodziło, jest ciałem, a to, co się z Ducha narodziło, jest duchem”. J 3,5-6 BT, a więc „(…) postępujcie według ducha, a nie spełnicie pożądania ciała. Ciało bowiem do czego innego dąży niż duch, a duch do czego innego niż ciało, i stąd nie ma między nimi zgody, tak że nie czynicie tego, co chcecie”. Ga 5,16-17 BT.
Świat oferuje mnóstwo atrakcji i przyjemności, Biblia jednak mówi, że „(…) ciasna jest brama i wąska droga, która prowadzi do żywota; i niewielu jest tych, którzy ją znajdują”. Mt 7,14 BW.
Wąska droga to bycie chrześcijaninem każdego dnia, a nie przez jeden, a właściwie kilka godzin, kiedy to idziemy na nabożeństwo – aczkolwiek powinniśmy pamiętać „(…) o dniu szabatu, aby go uświęcić (…)”. Wj 20,8 BT, gdyż „(…) pobłogosławił Pan dzień szabatu i uznał go za święty”. Wj 20,11 BT. Wąska droga oznacza życie każdego dnia sprawami duchowymi, Pan bowiem pragnie „miłości, a nie ofiary, i poznania Boga, nie całopaleń”. Oz 6,6 BW, „(…) więc nieustannie składajmy Bogu ofiarę pochwalną, to jest owoc warg, które wyznają jego (Jezusa) imię. A nie zapominajcie dobroczynności i pomocy wzajemnej; takie bowiem ofiary podobają się Bogu”. Hbr 13,15-16 BW. Aby poznać Stwórcę i Jego wolę, należy nie tylko słuchać, ale iść za przykładem Berejczyków, którzy „(…) codziennie badali Pisma, czy istotnie tak jest”. Dz 17,11 BT. Wąska droga to przestrzeganie Bożych praw i ustaw z miłości do Pana, a nie z obowiązku czy dla tradycji. Pan Jezus powiedział: „Jeśli kto mnie miłuje, słowa mojego przestrzegać będzie (…)”. J 14,24 BW.
Musimy zrezygnować ze starego życia, wyjść ze świata i zwrócić się do Boga. Biblia mówi: „O nierządzie (…) i wszelkiej nieczystości albo chciwości niechaj nawet mowy nie będzie wśród was, jak przystoi świętym, ani o tym, co haniebne, ani o niedorzecznym gadaniu lub nieprzyzwoitych żartach, bo to wszystko jest niestosowne. Raczej winno być wdzięczne usposobienie. O tym bowiem bądźcie przekonani, że żaden rozpustnik ani nieczysty, ani chciwiec – to jest bałwochwalca – nie ma dziedzictwa w królestwie Chrystusa i Boga. Niechaj was nikt nie zwodzi próżnymi słowami, bo przez te [grzechy] nadchodzi gniew Boży na buntowników. Nie miejcie więc z nimi nic wspólnego! Niegdyś bowiem byliście ciemnością, lecz teraz jesteście światłością w Panu: postępujcie jak dzieci światłości! Owocem bowiem światłości jest wszelka prawość i sprawiedliwość, i prawda. Badajcie, co jest miłe Panu. I nie miejcie udziału w bezowocnych czynach ciemności, a raczej piętnując, nawracajcie [tamtych]!”. Ef 5,3-11 BT.
Biblia mówi też, że „Jeżeli ktoś uważa się za człowieka religijnego, lecz łudząc serce swoje, nie powściąga swego języka, to pobożność jego pozbawiona jest podstaw”. Jk 1,26 BT. Dlatego „(…) każdy człowiek winien być chętny do słuchania, nieskory do mówienia (…)”. Jk 1,19 BT, ponieważ „(…) z każdego nieużytecznego słowa, które ludzie wyrzekną, zdadzą sprawę w dzień sądu”. Mt 12,36 BW.
Nie można postrzegać religijności jako zestawu zasad i rytuałów, które musimy przestrzegać, aby zostać zbawionymi. W szczerej religijności chcemy zmian, gdyż Biblia mówi: „Nie bierzcie więc wzoru z tego świata, lecz przemieniajcie się przez odnawianie umysłu, abyście umieli rozpoznać, jaka jest wola Boża: co jest dobre, co Bogu przyjemne i co doskonałe”. Rz 12,2 BT. Chcemy też prowadzenia Bożego i Jego bliskości, bo „Kogo prócz Ciebie mam w niebie? Gdy jestem z Tobą, nie cieszy mnie ziemia. Niszczeje moje ciało i serce, Bóg jest opoką mego serca i mym udziałem na wieki (…) Ty gubisz wszystkich, co łamią wiarę wobec Ciebie. Mnie zaś dobrze jest być blisko Boga, w Panu wybrałem sobie schronienie (…)”. Ps 73,25-28 BT.
„Przemiana przez odnawianie umysłu” związana jest z posiadaniem Ducha Świętego, o którego codziennie musimy prosić Boga, a którego owocami są: „(…) miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie (…)”. Ga 5,22-23 BT. Napełnienie Duchem Świętym, który „(…) nauczy was wszystkiego i przypomni wam wszystko”. J 14,26 BW, pomoże nam w upodabnianiu naszego charakteru do Bożego, zgodnie ze słowami: „Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty”. 1 P 1,16 BW. A ten, „Kto z Boga się narodził, grzechu nie popełnia, gdyż posiew Boży jest w nim, i nie może grzeszyć, gdyż z Boga się narodził. Po tym poznaje się dzieci Boże i dzieci diabelskie. Kto nie postępuje sprawiedliwie, nie jest z Boga, jak też ten, kto nie miłuje brata swego”. 1 J 3,9-10 BW.
Prawdziwa religijność to też szczere przyznawanie się do grzechów. „Jeśliby nawet kto zgrzeszył, mamy Rzecznika wobec Ojca – Jezusa Chrystusa sprawiedliwego. On bowiem jest ofiarą przebłagalną za nasze grzechy i nie tylko nasze, lecz również za grzechy całego świata”. 1 J 2,1-2 BT. Zatem „Jeśli wyznajemy grzechy swoje, wierny jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości”. 1 J 1,9 BW.
Podsumowanie. Prawdziwa religijność to nie celebracja obrzędów i legalistyczne zachowywanie przepisów. O takich „wierzących” prorokował Izajasz: „Lud ten czci mnie wargami, ale serce ich daleko jest ode mnie”. Mt 15,8 BW. To oddawanie Bogu czci „(…) w duchu i w prawdzie”. J 4, 24 BW; to wewnętrzne życie w Bożej miłości i zaufaniu, życie zgodne z Bożymi przykazaniami, których przestrzegamy z miłości do Niego. Biblia mówi: „A to jest przykazanie jego, abyśmy wierzyli w imię Syna jego, Jezusa Chrystusa, i miłowali się wzajemnie, jak nam przykazał. A kto przestrzega przykazań jego, mieszka w Bogu, a Bóg w nim, i po tym Duchu, którego nam dał, poznajemy, że w nas mieszka”. 1 J 3,23-24 BW. Zatem jest to przede wszystkim właściwa relacja z Bogiem, o której Jezus powiedział: „Ja dałem im chwałę, którą mi dałeś, aby byli jedno, jak my jedno jesteśmy. Ja w nich, a Ty we mnie, aby byli doskonali w jedności, żeby świat poznał, że Ty mnie posłałeś i że ich umiłowałeś, jak i mnie umiłowałeś”. J 17,23-24 BW. Ta jedność Chrystusa z Bogiem jest wynikiem prawdziwej religijności i w tej kwestii najlepiej naśladować Mistrza. On zapewniał: „Słowa, które do was mówię, nie od siebie mówię, ale Ojciec, który jest we mnie, wykonuje dzieła swoje. Wierzcie mi, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we mnie; a jeśliby tak nie było, to dla samych uczynków wierzcie. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto wierzy we mnie, ten także dokonywać będzie uczynków, które Ja czynię, i większe nad te czynić będzie”. J 14,11-12 BW.
Prawdziwa religijność ma więc być taka, jaką pokazał nam Jezus, „(…) czysta i bez skazy (…)”. Jk 1,27 BT. A kiedy taka będzie? Wtedy, gdy zaczniemy okazywać miłość, życzliwość i dobroć innym, kiedy nauczymy się przebaczać naszym winowajcom (zob. Mt 6,14-15) oraz będziemy zachowywać „(…) siebie samego nieskalanym od wpływów świata”. Jk 1,27 BT.