Zaufanie (ufność, pewność czegoś) w ujęciu religijnym to wiara człowieka - „A wiara jest pewnością tego, czego się spodziewamy, przeświadczeniem o tym, czego nie widzimy.” Hbr 11,1 (BW) - w Boga i we wszystko, czego naucza Pismo Święte. Biblia mówi: „Albowiem Pan jest naszym sędzią, Pan naszym prawodawcą, Pan naszym królem! On nas zbawi!” Iz 33,22 (BT). „Powierz Panu drogę swoją, zaufaj mu, a On wszystko dobrze uczyni.” Ps 37,5 (BW).
„Czy bogobojność już nie jest twą ufnością?" Hi 4,6 (BT). Prawdziwa bogobojność zawsze powiązana jest z zaufaniem. Głęboka pobożność to wiara, że „choćby mnie opuścili ojciec mój i matka, to jednak Pan mnie przygarnie. Wierzę, iż będę oglądał dobra Pańskie w ziemi żyjących.” Ps 27,10.13 (BT) i jest ona drogą do zaufania Bogu. Biblia mówi: „Gdy będziesz przechodził przez wody, będę z tobą, a gdy przez rzeki, nie zaleją cię; gdy pójdziesz przez ogień nie spłoniesz, a płomień nie spali cię.” Iz 43,2 (BW), a „ci, którzy ufają Panu, nabierają siły, wzbijają się w górę na skrzydłach jak orły, biegną, a nie mdleją, idą, a nie ustają.” Iz 40,31 (BW). W zaufaniu tym niestraszne są ani choroba, ani niedola, ani wrogowie, ani nawet śmierć. Ciężar życia staje się lżejszy, ponieważ nie dźwigamy tego sami. Jest Ktoś, kto czuwa nad wierzącymi! Biblia mówi: „Oto oczy Pana nad tymi, którzy się Go boją, nad tymi, co ufają Jego łasce, aby ocalił ich życie od śmierci i żywił ich w czasie głodu. Dusza nasza wyczekuje Pana, On jest naszą pomocą i tarczą. W Nim przeto raduje się nasze serce, ufamy Jego świętemu imieniu. Niech nas ogarnie łaska Twoja Panie, według ufności pokładanej w Tobie!” Ps 33,18-22 (BT).
W jaki sposób zaufać Bogu? Jedynie dzięki poznaniu, wierze i pewności, że: „Ty jesteś moim Bogiem. W Twoim ręku są moje losy.” Ps 31,15.16 (BT). Biblia mówi także: „Starajmy się więc poznać, usilnie poznać Pana; że go znajdziemy, pewne jest jak zorza poranna, i przyjdzie do nas jak deszcz, jak późny deszcz, który zrasza ziemię!” Oz 6,3 (BW). „Błogosławię Pana, który dał mi rozsądek, bo nawet nocami upomina mnie serce. Stawiam sobie zawsze Pana przed oczy, nie zachwieję się, bo On jest po mojej prawicy. Dlatego się cieszy moje serce, dusza się raduje, a ciało moje będzie spoczywać z ufnością, bo nie pozostawisz mojej duszy w Szeolu i nie dozwolisz, by wierny Tobie zaznał grobu.” Ps 16.7-10 (BT), „tak więc z ufnością możemy mówić: Pan jest pomocnikiem moim, nie będę się lękał; Cóż może mi uczynić człowiek?” Hbr 13,6 (BW).
Co daje wierzącemu ufność? Biblia mówi: „Albowiem tak mówi Pan Bóg, Święty Izraela: W nawróceniu i spokoju jest wasze ocalenie, w ciszy i ufności leży wasza siła.” Iz 30,15 (BT). „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto wierzy we mnie, ten także dokonywać będzie uczynków, które Ja czynię, i większe nad te czynić będzie.” J 14,12 (BW). „Wszystko mogę w tym, który mnie wzmacnia, w Chrystusie.” Flp 4,13 (BW).
„Nie porzucajcie więc ufności waszej, która ma wielką zapłatę.” Hbr 10,35 (BW). Jaka to zapłata? Biblia mówi: „W każdym czasie Jemu ufaj, narodzie! Przed Nim serca wasze wylejcie: Bóg jest dla nas ucieczką!” Ps 62,9 (BT). „Z całego serca Bogu zaufaj, nie polegaj na swoim rozsądku, myśl o Nim na każdej drodze, a On twe ścieżki wyrówna.” Prz 3,5.6 (BT). „Mając więc arcykapłana wielkiego, który przeszedł przez niebiosa, Jezusa, Syna Bożego, trwajmy mocno w wyznawaniu wiary. Nie takiego bowiem mamy arcykapłana, który by nie mógł współczuć naszym słabościom, lecz doświadczonego we wszystkim na nasze podobieństwo, z wyjątkiem grzechu. Przybliżmy się więc z ufnością do tronu łaski, abyśmy otrzymali miłosierdzie i znaleźli łaskę dla [uzyskania] pomocy w stosownej chwili.” Hbr 4,14-16 (BT). „Przystąpmy z sercem prawym, z wiarą pełną, oczyszczeni na duszy od wszelkiego zła świadomego i obmyci na ciele wodą czystą. Trzymajmy się niewzruszenie nadziei, którą wyznajemy, bo godny jest zaufania Ten, który dał obietnicę.” Hbr 10,22.23 (BT). „Oczekujemy jednak, według obietnicy, nowego nieba i nowej ziemi, w których będzie mieszkała sprawiedliwość.” 2 P 3,13 (BT).
W Biblii jest wiele przykładów osób, które zaufały Bogu. Wspomnijmy choćby Abrahama, Mojżesza, Dawida, Marię, Piotra, Jana czy Pawła. Bardzo wymownym przykładem ufności jest historia Daniela wrzuconego do lwiej jamy. Biblia mówi: „Wtedy Daniel odpowiedział królowi: Królu, żyj wiecznie! Mój Bóg posłał swego anioła i on zamknął paszczę lwom; nie wyrządziły mi one krzywdy, ponieważ On uznał mnie za niewinnego; a także wobec ciebie nie uczyniłem nic złego. Uradował się z tego król i rozkazał wydobyć Daniela z jaskini lwów; nie znaleziono na nim żadnej rany, bo zaufał swemu Bogu.” Dn 6,22-24 (BT). Poniższy, dłuższy fragment Biblii opowiada o królu judzkim Jozafacie, a właściwie o jego zaufaniu do Pana Boga: „Potem Moabici i Ammonici, a z nimi część spośród Meunitów, wtargnęli, aby walczyć przeciw Jozafatowi. Przyniesiono wówczas Jozafatowi wiadomość następującą: Powstało przeciw tobie z drugiej strony morza, z Edomu, wielkie wojsko i jest już teraz w Chaseson-Tamar, to jest w Engaddi. Przerażony Jozafat zwrócił się o pomoc do Pana. Ogłosił też post w całej ziemi judzkiej. Zebrali się więc mieszkańcy Judy, aby prosić Pana, o pomoc. Stanął wówczas Jozafat pośrodku zgromadzenia ludu z Judy i z Jerozolimy w świątyni, przed nowym dziedzińcem, i rzekł: Panie, Boże naszych ojców, czy to nie Ty jesteś Bogiem w niebie, i czyż nie Ty rządzisz w każdym królestwie pogan? W Twoim to ręku jest siła i moc. Nie ma takiego, który by z Tobą mógł się mierzyć. Czy to nie Ty, Boże nasz, wygnałeś mieszkańców tej ziemi przed Twoim ludem, Izraelem, i dałeś ją na wieki potomstwu Abrahama, Twego przyjaciela? Zamieszkali w niej i zbudowali w niej świątynię dla Twego imienia, mówiąc: Jeśli spadnie na nas nieszczęście, miecz karzący, zaraza albo głód, staniemy przed tą świątynią i przed Tobą, ponieważ w tej świątyni przebywa Twoje imię, i będziemy wołać do Ciebie w naszym ucisku, wtedy Ty wysłuchasz nas i ocalisz. Oto teraz Ammonici, Moabici oraz mieszkańcy góry Seir, do których nie dałeś Izraelowi wejść podczas wędrówki z ziemi egipskiej, tak iż ominęli ich i nie zniszczyli, oto jak nam odpłacają: wchodzą do nas, aby nas wypędzić z Twego dziedzictwa, które dałeś nam w posiadanie. Boże nasz, czy nie osądzisz tego? Jesteśmy bowiem bezsilni wobec tego ogromnego mnóstwa, które na nas napadło. Nie wiemy, co czynić, ale oczy nasze zwracają się ku Tobie. Stali wówczas przed Panem wszyscy mieszkańcy Judy, także i małe dzieci, ich kobiety i synowie. A wśród zgromadzenia duch Pański spoczął na Jachazjelu, synu Zachariasza, syna Benajasza, syna Jejela, syna Mattaniasza – lewicie spośród potomków Asafa. I rzekł on: Wszyscy mieszkańcy Judy i Jerozolimy, i ty, królu Jozafacie, słuchajcie uważnie! Tak do was mówi Pan: Nie bójcie się i nie lękajcie tego wielkiego mnóstwa, albowiem nie wy będziecie walczyć, lecz Bóg. Jutro zejdźcie przeciwko nim! Oto wstępować będą na wzgórze Sis, a znajdziecie ich na końcu doliny przed pustynią Jeruel. Nie wy będziecie tam walczyć. Jednakże stawcie się, zajmijcie stanowisko, a zobaczycie ocalenie dla was od Pana, o Judo i Jerozolimo! Nie bójcie się i nie lękajcie! Jutro wyruszcie im na spotkanie, a Pan będzie z wami! Jozafat więc upadł na kolana twarzą ku ziemi, i wszyscy mieszkańcy Judy i Jerozolimy padli przed Panem, aby Go uczcić. Wówczas lewici spośród synów Kehatytów i Korachitów poczęli wielbić Pana, Boga Izraela, donośnym i wysokim głosem. Wczesnym rankiem powstali i ruszyli ku pustyni Tekoa. Gdy ruszali, stanął Jozafat i rzekł: Mieszkańcy Judy i Jerozolimy, posłuchajcie mnie: Zaufajcie Panu, Bogu waszemu, a ostaniecie się, zaufajcie Jego prorokom, a będzie się wam powodziło. Potem, poradziwszy się ludu, ustanowił śpiewaków dla Pana, by idąc w świętych szatach przed zbrojnymi wysławiali Go śpiewając: Wysławiajcie Pana, albowiem na wieki jest Jego łaskawość. W czasie kiedy rozpoczęli wznosić okrzyki radości i uwielbienia, Pan zastawił zasadzkę na Ammonitów, Moabitów i mieszkańców góry Seir, wkraczających przeciw Judzie, tak iż się wzajemnie pobili. Powstali wówczas Ammonici i Moabici przeciwko mieszkańcom góry Seir, aby ich obłożyć klątwą i wytępić. Gdy zaś tego dokonali z mieszkańcami Seiru, jeden drugiemu pomagał do zguby. Gdy mieszkańcy Judy doszli do miejsca, skąd widać już pustynię, i spojrzeli na to mnóstwo, oto zobaczyli trupy leżące na ziemi: nikt nie uszedł z życiem.” 2 Krn 20,1-24 (BT). W całej tej historii warto zwrócić uwagę na kolejność kroków króla w reakcji na przerażające wieści: 1. zwrócił się o pomoc do Pana, 2. ogłosił post, 3. zebrał mieszkańców Judy, 4. przemawiał przed świątynią do zgromadzenia i 5. (bardzo ważne!) wychwalał Boga za wielkie dzieła, których dokonał dla Izraela wskazując na moc Bożą i swoją słabość. Krok 6. to wielbienie Boga donośnym głosem, a 7. nawoływanie do zaufania Bogu. W efekcie tego ujrzeli ocalenie od Pana. I dziś, stojąc przed różnymi wyzwaniami i trudnościami, powinniśmy stawiać takie same kroki, jak Jozafat. Wiara i zaufanie rządzą się tymi samymi prawami co dawniej. Boże zasady nie zmieniają się.
A jakie powinno być zaufanie w kontaktach międzyludzkich? Pan Bóg powiedział: „Niedobrze jest człowiekowi, gdy jest sam.” Rdz 2,18 (BW). Od tego czasu ludzie tworzą pary, rodziny, grupy, społeczności. Podstawą ich prawidłowego funkcjonowania jest zaufanie oparte przede wszystkim na braku fałszu, kłamstwa i zdrady. Najdoskonalszym dla wierzących przykładem przyjaźni i miłości jest Pan Jezus. Żył według prawa miłości do Boga: „Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem.” Mt 22,37 (BT) oraz do człowieka: „Czcij ojca twego i matkę twoją, abyś długo żył na ziemi, którą Pan, Bóg twój, da tobie. Nie będziesz zabijał. Nie będziesz cudzołożył. Nie będziesz kradł. Nie będziesz mówił przeciw bliźniemu twemu kłamstwa jako świadek. Nie będziesz pożądał domu bliźniego twego. Nie będziesz pożądał żony bliźniego twego, ani jego niewolnika, ani jego niewolnicy, ani jego wołu, ani jego osła, ani żadnej rzeczy, która należy do bliźniego twego.” Wj 20,12-17 (BT). Stosował również radę: „Nie knuj złego przeciwko swemu bliźniemu, gdy ci ufa mieszkając z tobą!” Prz 3,29 (BW). Apostołowi Pawłowi też zależało na zaufaniu ludzi. Biblia mówi: „Otwórzcie się dla nas! Nikogośmy nie skrzywdzili, nikogo nie uwiedli, nikogo nie oszukali. Nie mówię tego, żeby was potępiać. Powiedziałem już, że pozostajecie w sercach naszych na wspólną śmierć i wspólne z nami życie. Z wielką ufnością odnoszę się do was, chlubię się wami bardzo.” 2 Kor 7,2.3 (BT).
Podsumowanie. W zeświecczonym społeczeństwie wiara i zaufanie Bogu i ludziom nie jest czymś łatwym i oczywistym. Warto jednak zaufać wszystkiemu, co zawarte jest w Biblii, ponieważ „szczęśliwy mąż, który złożył swą nadzieję w Panu, a nie idzie za pyszałkami i za zwolennikami kłamstwa. Wiele Ty uczyniłeś swych cudów, Panie, Boże mój, a w zamiarach Twoich wobec nas nikt Ci nie dorówna. I gdybym chciał je wyrazić i opowiedzieć, będzie ich więcej niżby można zliczyć. Jest moją radością, mój Boże, czynić Twoją wolę, a Prawo Twoje mieszka w moim wnętrzu.” Ps 40,5.6.9 (BT). „Ufaj Panu, bądź mężny, niech się twe serce umocni, ufaj Panu!” Ps 27,14 (BT).
„Powiedzą w owym dniu: Oto nasz Bóg, Ten, któremuśmy zaufali, że nas wybawi; oto Pan, w którym złożyliśmy naszą ufność: cieszmy się i radujmy z Jego zbawienia!” Iz 25.9 (BT).